Αν ο Ανδρέας ζούσε, το «διευθυντήριο» της Ευρώπης δεν θα λειτουργούσε | του Δ. Κωνσταντόπουλου

Αν και κάποιοι σήμερα αμφισβητούν τον αριστερό χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν αυτός που πρωτομίλησε στην Ελλάδα για μια διαφορετική πιο δίκαιη κοινωνία. Το όραμα της Αλλαγής βασίστηκε σε μεγάλο μέρος στη διαγενεαλογική δικαιοσύνη και συγκεκριμένα στη δικαίωση και τη συμφιλίωση τριών γενιών, της Εθνικής Αντίστασης, του Ανένδοτου και του Πολυτεχνείου. Μετά την επικυριαρχία του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ζωή της χώρας έπαψαν να πονούν τα μετεμφυλιακά τραύματα, αντιμετωπίστηκαν οι ταξικές διακρίσεις και οι διαχωρισμοί, ξεπεράστηκαν τα εμπόδια στη μεταρρύθμιση του κράτους, των θεσμών και της οικονομίας. Με τους ιδρυτικούς στόχους του Κινήματος για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση η Ελλάδα πέρασε στην εποχή του εκδημοκρατισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευρωπαϊκής της πορείας.

Με το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» μέσα στην Ελληνική Βουλή, το «Ναι στην Ευρώπη των λαών» ως κεντρικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και με μια από τις ομιλίες του στις Κάννες το 1995 στη Σύνοδο Κορυφής της Ενωμένης Ευρώπης για το διευθυντήριο που λειτουργεί στην Ευρώπη και παραδίδει μαθήματα στις υπόλοιπες χώρες, ο Ανδρέας Παπανδρέου καταγράφηκε στον διεθνή τύπο ως ο τελευταίος σοσιαλιστής οραματιστής μετά την απουσία του Φρανσουά Μιτεράν. Τα ερωτήματα που έθεσε για το τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη, για το ποιος την κυβερνά και τι ρόλο παίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά κυρίως η άποψή του ότι μεταβαίνουμε σε μια συρρίκνωση της εθνικής δύναμης που δεν είναι προϊόν συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά προϊόν των κρίσεων και των συμφερόντων, είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ.

Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου σήμερα ζούσε και ήταν στο τιμόνι της χώρας, η Ελλάδα δεν θα είχε βιώσει τον κίνδυνο του Grexit, ο διεθνής τύπος δεν θα κατακεραύνωνε τον λαό μας με τα αρνητικά σχόλια και δημοσιεύματα, οι λαοί της Ευρώπης θα ήταν πιο κοντά στην πατρίδα μας και οι πολιτικοί ηγέτες πιο σκεπτικοί για το που οδηγούν οι αποφάσεις και οι ενέργειές τους. Θα έδινε τις μεγάλες ευρωπαϊκές μάχες μέσα στο τερέν της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον σεβασμό, τον θαυμασμό και την υποστήριξη των άλλων αρχηγών κρατών και βεβαίως την εύνοια των διεθνών συμμαχιών.

Για τη σημερινή κατάσταση δεν ευθύνεται μόνο το έλλειμμα ηγεσίας στη χώρα μας, αλλά κυρίως των άλλων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολιτικές ελίτ αποπροσανατολισμένες, εγκλωβισμένες στην υπηρεσία του διευθυντηρίου, αδύναμες να βρουν ένα συνθετικό όραμα για τη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και την ευημερία των λαών. Η επούλωση αυτού του τραύματος εντός των εθνικών ορίων θα δώσει στην Ένωση μια πιο ανθρώπινη, πιο προοδευτική και πιο κοινωνικά δίκαιη κατεύθυνση.