«Δουλειά να “ναι και ό,τι να “ναι»
«Να κινείται το χρήμα»
της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού
Πόσο γνωστές εκφράσεις και πόσο συνηθισμένες, ειδικά στην εποχή της κρίσης που διανύουμε. Ωστόσο, αν δούμε κάποιες έννοιες λίγο βαθύτερα θα καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Το θέμα είναι για το τί είδους εργασία μιλάμε. Συναντάμε περιπτώσεις όπου γίνονται έργα ή δημιουργούνται θέσεις εργασίας για να βρει ο κόσμος δουλειά. Θέσεις που συντηρούν μια γραφειοκρατία δαιδαλώδη. (Ειδικότερα στην Ελλάδα αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο). Η εργασία αυτή είναι χρήσιμη, άχρηστη, παραγωγική ή όχι;
Η παραγωγή είναι μια διαδικασία κατά την οποία οι συντελεστές της παραγωγής μετασχηματίζονται σε αγαθά χρήσιμα για τον άνθρωπο. Όσο περισσότερο παράγει κανείς στο χρόνο εργασίας, τόσο πιο παραγωγικός είναι ,σε σχέση πάντα με τους διαθέσιμους πόρους. Βέβαια το αν μια εργασία είναι χρήσιμη είναι θέμα μεγάλης συζήτησης και δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την παραγωγική εργασία.
Ο Adam Smith στο βιβλίο του«Ο Πλούτος των Εθνών», αναφέρει: «Τόσο οι παραγωγικοί , όσο και οι μη παραγωγικοί εργαζόμενοι , όπως επίσης και αυτοί που δεν εργάζονται καθόλου, συντηρούνται από το ετήσιο προϊόν της γης και της εργασίας της χώρας. Το προϊόν αυτό, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν είναι ποτέ ανεξάντλητο και έχει πάντα ορισμένα όρια. Επομένως , δεδομένου ότι το συνολικό ετήσιο προϊόν, αν εξαιρέσουμε την αυθόρμητη παραγωγή της γης, είναι αποτέλεσμα της παραγωγικής εργασίας, ανάλογα με το εάν για τη συντήρηση των μη παραγωγικών χεριών χρησιμοποιείται ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρους αυτού του προϊόντος, θα απομένει αντίστοιχα μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του για τη συντήρηση των παραγωγικών, και κατ’ αναλογία, το προϊόν της επόμενης χρονιάς θα είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο».
Με άλλα λόγια, σπαταλώντας κονδύλια, πληρώνοντας μισθούς αργόσχολων, μειώνονται εκείνα που προορίζονται για την αμοιβή αυτών που είναι παραγωγικοί. Επομένως αυτοί που είναι μη παραγωγικοί ή λιγότερο παραγωγικοί συντηρούνται από το προϊόν της εργασίας των άλλων. Όταν όμως, το εισόδημα ενός κράτους συντηρεί μη παραγωγικούς ανθρώπους, το κράτος αυτό δεν έχει το προϊόν που απαιτείται για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού του. Έτσι δημιουργούνται ανάγκες σε εισαγωγές φαρμάκων, τροφίμων, ενέργειας κ.λ.π. Μοιραία, λοιπόν, μιλάμε για οικονομική εξάρτηση από τρίτους.
30
1
0
0
