του Βασίλη Πάικου

Κατάπληκτος ο ελληνικός λαός, παρακολουθεί αυτό τον καιρό τη Δικαιοσύνη να πατάει γκάζια. Και αναρωτιέται πού την έκρυβε τέτοιαν αλκή και τέτοιο σφρίγος. Και, κυρίως, γιατί μας την έκρυβε.

Για σκέψου, ε. Εκτός από τα τρεχάματα με τη Χρυσή Αυγή, αυτή την εβδομάδα μόνο, είχαμε την απόφαση για τον Τσοχατζόπουλο και τους συνεργούς του, καθώς και την άσκηση διώξεων για το Βατοπέδι. Επτέλους, κόκαλα φαίνεται πως είχε το Βατοπέδι. Κοντεύαμε να ξεχάσουμε και την ύπαρξή του.

Ε, μετά απ” όλ” αυτά η ελληνική Δικαιοσύνη δικαιούται αναρρωτικής άδειας διαρκείας, για να ξεκουραστεί, βρε αδερφέ…

Πράγματι, οι ρυθμοί, οι ταχύτητες, η ορμή αλλά και η αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης αυτό τον καιρό έχουν πρωτοφανή γι αυτήν χαρακτήρα. Κι εδώ της αξίζει ο μεγάλος έπαινος. Από την άλλη μεριά, είναι στ” αλήθεια κρίμα (έως και ντροπή…) που χρειαζόταν το «νεύμα» της εκτελεστικής εξουσίας για να πάρει μπρος. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς που ν” αμφιβάλλει πως μόνο μετά την «παραγγελία» του υπουργού Δημόσιας Τάξης, και αφού είχε μεσολαβήσει το φονικό της Αμφιάλης, μόνο τότε η Δικαιοσύνη ενεργοποιήθηκε. Ενώ είχαν περάσει χρόνια και χρόνια που παρακολουθούσε απαθής. Έκανε πως δεν βλέπει, πως δεν ακούει, πως δεν καταλαβαίνει. Τα όσα φοβερά και τρομερά, και καταφανώς έκνομα διέπραττε η νεοναζιστική συμμορία. Και είναι ακριβώς εδώ που αμφισβητείται εν τοις πράγμασι η συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Της δικαστικής εξουσίας εν προκειμένω, έναντι της εκτελεστικής και της νομοθετικής. Και όχι απλώς αμφισβητείται η περί ης ο λόγος αρχή, αλλά επί της ουσίας λοιδορείται. Πρόκειται δε, κατά πως υπογραμμίζουν η πολιτική και η συνταγματική επιστήμη, για σοβαρή διασάλευση των κανόνων της Δημοκρατίας. Ίσως και για τη ρίζα των δεινών της…

Ένοχες πράξεις, ύποπτες παραλείψεις

Κι όμως, ο πολίτης έχει ανάγκη να εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Και να την αισθάνεται δίπλα του. Να τη νιώθει στήριγμά του, αποκούμπι του. Προπάντων σε χαλεπούς καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε. Και καθώς οι περισσότεροι από τους άλλους θεσμούς, με πρώτο απ” όλους το πολιτικό σύστημα, περιβάλλονται από τη λαϊκή καχυποψία, ώς τα όρια της πλήρους ανυποληψίας.

Έχει ανάγκη να αισθάνεται αποκούμπι του τη Δικαιοσύνη ο πολίτης, είναι όμως η ίδια που με τις πράξεις της και, προπάντων, με τις παραλείψεις της δεν του το επιτρέπει.

Όταν σπεύδει να κηρύξει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργιακή κινητοποίηση, αφού λάβει τη σχετική παραγγελία.

Όταν βλέπουμε τους λειτουργούς της να ξεσηκώνονται κάθε τρεις και λίγο επειδή θίγονται τα μισθολογικά τους συμφέροντα. Και να εκδίδουν συμφέρουσες για τους ίδιους αποφάσεις.

Όταν εξαντλεί την αυστηρότητά της απέναντι σε κινηματικούς ακτιβιστές, πατώντας στενά στο «γράμμα» του νόμου. Ενώ ρίχνει στα μαλακά ενόχους παραβίασης δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, μένοντας επίσης στενά στο «γράμμα» του νόμου.

Όταν δέχεται τις χιλιάδες αναβολές εκδίκασης υποθέσεων, με κατάφωρα προσχηματικές δικαιολογίες, προκειμένου για υποθέσεις που σκανδαλίζουν την κοινή γνώμη. Με αποτέλεσμα να «αθωώνονται» στην πράξη καταφανώς ένοχοι. Η υπόθεση των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων αποτελεί τον καθρέφτη των σχετικών περιπτώσεων.

Όταν αφήνει να χρονίζουν δραματικά υποθέσεις εξαιρετικής σοβαρότητας, ιδιαίτερης ευαισθησίας για τον λαό, όπως καλή ώρα το Βατοπέδι, ή όπως παλιότερα το Σαμίνα.

Όταν θέτει «στο αρχείο» φακέλους υποθέσεων που έχουν απασχολήσει και ανησυχήσει τους πολίτες, όπως οι υποκλοπές, οι Πακιστανοί κ.λπ.

Όταν οι λειτουργοί της υιοθετούν όλως διάφορα μέτρα και σταθμά προκειμένου για την προφυλάκιση ή μη κατηγορουμένων. Η τόσο διαφορετική αντιμετώπιση των κατοίκων της Χαλκιδικής που αγωνίζονται για τη ζωή τους και για τη ζωή των παιδιών τους, έναντι του Κασιδιάρη και του Παναγιώταρου βγάζει μάτι. Και βέβαια όταν γίνεται παρακολούθημα της εκτελεστικής εξουσίας, όπως τώρα με την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Καθώς η σημερινή της θαυμαστή κινητικότητα έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση προς την πολυετή απραξία της.

Κι όμως, ο πολίτης είναι πάντοτε έτοιμος να «συγχωρήσει» τη Δικαιοσύνη για τις ολιγωρίες και για τα στραβοπατήματά της και να την ξανα-εμπιστευτεί. Όπως τώρα, που για τους ρυθμούς της και για την αποτελεσματικότητά της έναντι των νεοναζιστών, μόνο καλά λόγια ακούς παντού. Λησμονώντας ή παραμερίζοντας όλα τ” άλλα. Μεταχείριση της οποίας δεν απολαμβάνει κανείς άλλος θεσμός στη χώρα μας.

Αλλά είπαμε, ο λαός έχει ανάγκη να αισθάνεται τη Δικαιοσύνη αποκούμπι του, το τελευταίο ίσως. Ας ελπίσουμε πως δεν θα ξαναδιαψευσθεί. Και δεν θα το μετανιώσει…

πηγή: avgi.gr

0100