Η οικονομική κρίση με απλά λόγια

της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Τί είναι αυτό που μας βρήκε; Κρατάει χρόνια και ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει ακόμα. Πόσοι άνθρωποι δεν είδαν τις ζωές τους τα τελευταία χρόνια να ανατρέπονται, να εκτροχιάζονται τα όνειρά τους, οι ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Να χάνονται περιουσίες, να κλείνουν σπίτια.

Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό ξεκίνησε από μια φούσκα που «έσκασε». Από αλόγιστη χρήση του χρήματος, από ένα ξέφρενο party, που όμως ήταν για λίγους. Κάπως έτσι…

Ας πάμε κάπου στον Αύγουστο του 2007 στην Αμερική των subrimes , οπότε και άρχισαν να φαίνονται στις αμερικανικές τράπεζες τα προβλήματα από την αδυναμία μεγάλων ομάδων του πληθυσμού να αποπληρώσουν στεγαστικά δάνεια που είχαν λάβει. Τα subrimes ήταν δάνεια χαμηλής εξασφάλισης που δίνονταν χωρίς εγγύηση σε οικογένειες με χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα. Πολλά από τα δάνεια αυτά έγιναν σύνθετα τραπεζικά προϊόντα που πουλήθηκαν σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, επενδυτές σε όλο τον κόσμο. Ονομάστηκαν «τοξικά» μιας και δεν υπήρχε δυνατότητα αποπληρωμής τους, καθώς εξαρτόνταν από τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων από τα οποία παράγονταν.

Άρχισαν, λοιπόν, οι Τράπεζες να μένουν από ρευστό.

Άλλωστε οι Τράπεζες τι κάνουν; Παίρνουν τα χρήματα από τις καταθέσεις και τα δανείζουν , έτσι κερδίζουν οι τραπεζίτες και τα μεγάλα στελέχη των Τραπεζών παίρνουν παχυλά bonus. Όταν όμως τα δάνεια δεν αποπληρώνονται οι Τράπεζες αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας. Κάπως έτσι και λόγω της παγκοσμιοποίησης η κρίση έφτασε στην πόρτα μας και μπήκε και στα σπίτια μας.

Οι Τράπεζες σταμάτησαν να δίνουν δάνεια, αύξησαν τα επιτόκια των δανείων και των πιστωτικών καρτών, διέκοψαν τις χρηματοδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις, οι επιχειρήσεις άρχισαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας. Άρχισαν οι απολύσεις, οι μειώσεις στους μισθούς, η μείωση στην κατανάλωση. Η μείωση της κατανάλωσης οδήγησε σε περισσότερες απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων και νέες περικοπές.

Μήπως τελικά η απληστία είναι στη φύση μας; Η ψευδής αίσθηση ρευστότητας μας δίνει «αέρα» να ξοδεύουμε. Όμως τα δανεικά κάποια στιγμή τελειώνουν και όταν τελειώνουν τα δανεικά αρχίζει και η κατάρρευση.

* η συνέχεια σε επόμενο άρθρο.

0200