της Χριστίνας Βασιλοπούλου

Θύματα γινόμαστε όταν επιτρέπουμε στους άλλους να μας επιτίθενται , να μας εκμεταλλεύονται, να μας εξαπατούν,  με οποιονδήποτε τρόπο και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Σε προσωπικό , σε κοινωνικό , σε οικονομικό επίπεδο. Ακόμα και στον επαγγελματικό χώρο, στις σχέσεις μας, ακόμα ακόμα και στις » φιλικές » μας σχέσεις.

Σε οικονομικό επίπεδο έχουμε καταντήσει θύματα ενός σαθρού συστήματος. Την οικονομική εξαθλίωση μας την έχουν επιβάλλει. Μας έχουν εγκλωβίσει σε μια λιτότητα χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική. Κουραστήκαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο, πληρώνοντας συνεχώς φόρους χωρίς ανταπόδοση.

Είμαστε θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου. Μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Άγχος , κατάθλιψη και αγωνία για το αύριο. Τα υπομένουμε όλα , όπως το θήραμα που περιμένει το θύτη. Σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε να δούμε τι μας ξημερώνει. Μας αποπροσανατολίζουν, μας κατευθύνουν , καθώς είμαστε θύματα της ίδιας μας της αδυναμίας να αντιλαμβανόμαστε πότε αυτό συμβαίνει και γιατί. Σαν τη ζέβρα που την κυνηγάει η ύαινα, αφού πρώτα από ολόκληρο κοπάδι ξέρει ποιο θα είναι το θύμα της. Επιλέγει πάντα αυτό που βλέπει ότι μπορεί να κατασπαράξει.

Ένας λαός απαίδευτος είναι καταδικασμένος να είναι υποδουλωμένος και φερέφωνο στα χέρια λίγων. Άλλωστε το θύμα επιτρέπει να του φέρονται  σαν θύμα. Το «φτάνει πια» είναι μεγάλη κουβέντα.

Ωστόσο σε μια γκρίζα πραγματικότητα πάντα θα υπάρχει μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας. Όταν αντιλαμβανόμαστε τι θέλουμε πραγματικά ας προσπαθούμε γι’ αυτό. Όχι τι πρέπει ή τα πρέπει που μας επιβάλλουν οι άλλοι. Τα πολλά πρέπει προκαλούν άγχος, μας θυματοποιούν.

Άλλωστε τα θύματα σε έναν πόλεμο πάντα είναι πολλά. Εμείς θα επιλέξουμε εάν θέλουμε να είμαστε ένα από αυτά.

 
 

Αφήστε το σχόλιό σας

Το email σας δεν θα δημοσιευτεί.