Από πρόσφατη συνέντευξη του Γούντι Άλεν: «Είναι κάτι τυχαίο το ότι βρισκόμαστε στη γη και χαιρόμαστε τις ανόητες, μικρές στιγμές μας, προσπαθώντας να ξεχνιόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται, ώστε να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε το γεγονός ότι είμαστε προσωρινές υπάρξεις με πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή μας, σε ένα σύμπαν που και αυτό κάποτε θα εξαφανιστεί εντελώς. Και πως όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα -είτε πρόκειται για τον Σαίξπηρ, είτε για τον Μπετόβεν, είτε για τον Νταβίντσι είτε για οτιδήποτε άλλο- θα εξαφανιστούν. Η γη θα εξαφανιστεί. Ο ήλιος θα εξαφανιστεί. Δεν θα μείνει τίποτα. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να τα βγάλουμε πέρα με τη ζωή είναι να ξεχνιόμαστε. Ο έρωτας λειτουργεί ως μια περίσπαση. Η δουλειά λειτουργεί ως μια περίσπαση. Μπορεί κανείς να περισπάται με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Αλλά το κλειδί είναι να καταφέρνεις να περισπάσαι».
Τί τον έμαθε ο πατέρας του: «Όχι πολλά, ούτε καν να ξυρίζομαι· oδηγίες για να ξυρίζομαι σωστά μου έδωσε κάποτε ένας ταξιτζής. Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε ο πατέρας μου είναι πως αν δεν έχεις την υγεία σου τότε δεν έχεις τίποτα. Πως όσο σπουδαία και αν σου τα έχει φέρει όλα η ζωή, αρκεί ένας πονοκέφαλος, ένας πονόλαιμος, μια ναυτία -για να μην πούμε, θεός φυλάξοι, τίποτα σοβαρότερο- και όλα έχουν καταστραφεί».
Τί συνεπάγεται αυτό; «Πως ένα χάμπουργκερ θα ήταν υπέροχο ή ένα μεγάλο λουκάνικο Φρανκφούρτης, ξέρεις, από αυτά με την μουστάρδα. Αλλά δεν τρώω τέτοια πράγματα. Έχω να φάω λουκάνικο Φρανκφούρτης καμιά 45αριά χρόνια. Δεν τρώω τροφές που μου δίνουν ευχαρίστηση. Τρώω για την υγεία μου. «Ι don’t eat enjoyable food. I eat for my health».».
Τί τον έμαθε η μητέρα του: «Την αρχή της αυστηρής πειθαρχίας. Ο πατέρας μου δεν έβγαζε αρκετά χρήματα και η μητέρα μου φρόντιζε και για τα λεφτά και για την οικογένεια, έτσι δεν της έμενε καιρός για ελαφρότητες. Πάντα έβλεπε το ποτήρι όχι μισοάδειο, αλλά άδειο κατά τα δύο τρίτα. Με έμαθε να δουλεύω και να μη σπαταλώ τον χρόνο μου».
Τί συνεπάγεται αυτό; (Δικά μου είναι αυτά, όχι της συνέντευξης): Μια ολοκληρωμένη ταινία κάθε χρόνο, κάθε χρόνο με μαθηματική ακρίβεια, κάθε χρόνο απαρέγκλιτα· πως μέσα σε ένα χρόνο έχει ξεκινήσει από το μηδέν και ολοκληρώσει μια ταινία· πως έχει γυρίσει 45 ως τώρα ταινίες, αντί 10, 15 ή 20.
Λέει ακόμα στη συνέντευξη, πως όταν τελειώσει μια ταινία του δεν ξαναβλέπει ποτέ σκηνή της. Πως δεν θυμάται καν πολλά από όσα συμβαίνουν στις ταινίες του. Πως αν πέσει στο ζάπινγκ σε κάτι δικό του αλλάζει αμέσως κανάλι, γιατί δεν αντέχει να δει τα λάθη που θα εντόπιζε. Πως κριτικές διάβασε μόνο μετά το «Τake the money and Run» και τις βρήκε τόσο αντικρουόμενες (αφού ο ένας αποκαλούσε την ταινία αριστούργημα, ο άλλος το πιο βλακώδες πράγμα που είχε δει στη ζωή του, και όλοι τα έγραφαν έξυπνα και πειστικά) με αποτέλεσμα να του φανεί όλο αυτό χωρίς νόημα. Πως έπαψε έκτοτε να ασχολείται με τις κριτικές και τις κρίσεις των άλλων και πως χάρη στην μητέρα του έπαψε να τον απασχολεί το θέμα αν είναι σπουδαίος ή ασήμαντος. Πως δεν βγάζεις απολύτως τίποτα με το να κολλάς σε αυτήν την αμφιβολία. Άλλωστε, «αν έχεις γεννηθεί με ένα χάρισμα, δεν είναι σωστό να συμπεριφέρεσαι σαν να είναι επίτευγμα».
«Work works as a distraction». Περισπαστείτε γιατί χανόμαστε. Ο ψυχαναγκασμός της παραγωγικότητας. Ο ψυχαναγκασμός της δημιουργίας. Εργασιομανία αντί τελειομανίας. Ποιός είμαι ποιός δεν είμαι, τι σημασία έχει τελικά; Και τι νόημα έχει να πηγαίνω σε τελετές βράβευσης; Κι ό,τι έφτιαξα θα εξαφανιστεί μια μέρα. Τι νόημα θα είχε να το έφτιαχνα καλύτερα, να έφτιαχνα μία ταινία στο διάστημα που έχω ήδη φτιάξει τρεις; Και αν είμαι όντως κάποιος, είναι επειδή έχω ένα χάρισμα. Ένα εγώ εκτός θέματος. Ένα καλλιτεχνικό εγώ εκτός θέματος. Αν το καλλιτεχνικό εγώ ήταν το θέμα του θα είχε γυρίσει 10, 15 ή 20 ταινίες και όχι 45. Λόγω του πατέρα του 45 χρόνια χωρίς λουκάνικο Φρανκφούρτης, λόγω της μητέρας του 45 ταινίες. Που δεν τις ξαναβλέπει και ποτέ.
Οι γονείς μας μας καθορίζουν μέχρι αηδίας. Εξαντλητικά. Και αντιφατικά. Η αντίφαση ανάμεσα στο να έχεις μια κοσμοθεωρία που βασίζεται στην προσωρινότητα των πάντων και στο να δίνεις υποχονδριακά τόσο πρωτεύοντα ρόλο στο να μην αρρωστήσεις. Η υγεία ως ένα ιδανικό. Ως ένα υποκατάστατο λειτουργικότητας σε μια ζωή που αργά ή γρήγορα θα βγει εκτός λειτουργίας. Μείνε υγιής μέχρι να πεθάνεις. Μην αρρωστήσεις. Και εκμεταλλεύσου τον χρόνο σου. Μην τον αφήσεις να πάει χαμένος. Το ποτήρι είναι σχεδόν άδειο. Δεν υπάρχει καιρός για να χαλαρώσεις. Υπάκουσε τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Καν” το όπως σε έμαθαν. Ζήσε όπως σε έμαθαν. Έρχεσαι στη ζωή και αυτοί οι δύο άνθρωποι, η ενότητα αυτών των δύο ανθρώπων, το σύμπλεγμα αυτών των δύο ανθρώπων, σου εξηγεί τι έχει σημασία και τι όχι, ως αυθεντικοί ερμηνευτικές και νομοθέτες του κόσμου. Στο εξηγούν είτε με τα λόγια τους είτε με τις πράξεις τους, πάντως με τον τρόπο τους. Αυτή η ερμηνεία του κόσμου θα σε ακολουθεί για πάντα. Είτε την ενστερνιστείς και την ακολουθήσεις, είτε την απορρίψεις και προσπαθήσεις να πας όσο πιο μακριά της γίνεται, σε έχει πάντως οριοθετήσει. Κι όσο κι αν το λαχταράς το γαμημένο το λουκάνικο Φρανκφούρτης -ξέρεις, από αυτά με τη μουστάρδα- ξέρεις επίσης ότι δεν πρέπει να το φας.
