Μου είπαν πως η ζωή είναι ένα παραμύθι…

της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Μεγάλωσα με παραμύθια…Με πρίγκιπες…πριγκίπισσες…άσπρα άλογα. Όλα με αίσιο τέλος. Στο παραμύθι του Άντερσεν με την γοργόνα πόσοι ξέρουν το κακό τέλος; Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η ζωή δεν είναι παραμύθι. Δεν έχει πάντα αίσιο τέλος. Η ζωή μας πάει όπου την πάμε.

Θυμάμαι τη μάνα μου από μικρό παιδί να διαβάζει. Αν και του δημοτικού διάβαζε ό,τι έπεφτε στα χέρια της, περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία. Αργότερα μου το έλεγε η αδερφή μου, ως ειδικός… Τα παιδιά για να αγαπήσουν το διάβασμα παίρνουν παράδειγμα από τους γονείς. Αν σε βλέπουν να διαβάζεις, ό, τι και να είναι αυτό, θα σε μιμηθούν. Με το διάβασμα παίρνει το μυαλό «μπροστά».

Κι όμως είμαστε απαίδευτοι. Δεν έχουμε μάθει να μελετάμε, να σκεφτόμαστε, να έχουμε κριτική σκέψη σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και σε αυτά που καλούμαστε να πάρουμε θέση. Μας κατευθύνουν κάποιοι όπου θέλουν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και να που βρίσκομαι στο τώρα, στο σήμερα. Είναι τυχαίο όλο αυτό; Πανηγυρίσαμε ένα Μεγάλο ΟΧΙ και πήραμε ένα… Μεγάλο ΝΑΙ.

Παλέψαμε λέει, ταυτιστήκαμε με τους αγωνιστές του 1821. Υψώσαμε ανάστημα. Σαν τα μικρά παιδιά που αντιδρούν και μετά τιμωρία. Και οι βουλευτές μας το ίδιο; Είναι καλή η καρέκλα και ο μισθός επίσης. Και τώρα; Τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα… Πολύ δύσκολα.

Καλό κουράγιο!