του Γιώργου Τζεδάκι

Ο ΦΕΤΙΝΟΣ Αύγουστος βάλθηκε να καταρρίψει όλα όσα τον συνόδευαν επί δεκαετίες. Αυτά που σηματοδοτούσαν τον κατ” εξοχήν μήνα της θερινής ραστώνης και, πλέον, έχουν γίνει μύθος. Και όσο κι αν έχουμε μάθει να ζούμε με μύθους, τούτοι δω οι αυγουστιάτικοι δεν μας αρέσουν καθόλου…

- Μύθος πρώτος: ο Αύγουστος έχει δύο φεγγάρια. Ακόμα κι αυτά έγιναν ένα, πιθανόν στο πλαίσιο της κινητικότητας. Αλλά τι να περιμένει κανείς από τον ανέραστο Κυριάκο, που σαγηνεύεται πιο πολύ από την προοπτική πώλησης του ΟΣΕ, παρά από την πιθανότητα (λέμε τώρα…) να βγει ραντεβού με τη Μόνικα Μπελούτσι!

Ετσι, οι απανταχού ρομαντικοί, ερωτευμένοι και άλλοι… ασθενείς (όπως έλεγε και ο Βολτέρος, ο έρωτας είναι η χειρότερη ασθένεια, διότι υποδουλώνει και το σώμα και την καρδιά και το μυαλό…) θα έχουν μόνο μία ευκαιρία (21 του μηνός για τους ενδιαφερόμενους) να εκδηλώσουν τα αγνά αισθήματά τους ή και τις πονηρές προθέσεις τους κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι.

Αναμένεται, λοιπόν, συνωστισμός στα γνωστά πλην ειδυλλιακά μέρη κι ας προσέξουν μη χάσει ο ένας τον άλλον (αν και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό…)

- Μύθος δεύτερος: ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις. Δυστυχώς, έχει και παραέχει, που να μην είχε!

Μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι έφυγαν αδειούχοι και όταν θα επιστρέψουν θα είναι άνεργοι, εξαιτίας της πολιτικής δειλίας της κυβέρνησης, η οποία δηλώνει παντοιοτρόπως τη μνημονιακή της υποτέλεια. Πρόκειται για καταδικαστικές αποφάσεις σε εργασιακό θάνατο υπό την… αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος τις υπογράφει με τον πρωινό καφέ του ή με το απογευματινό τσάι του.

Γεμάτος ειδήσεις είναι ο Αύγουστος. Καμιά τους, όμως, δεν είναι καλή… Κι ας τις ψάχνει απεγνωσμένα ο μνημονιακός Σκάι στα δελτία ειδήσεών του (όταν εκπέμπουν, αφού και για δημοσιογράφους του η είδηση της απόλυσής τους κάθε άλλο παρά καλή ήταν…).

- Μύθος τρίτος: τον Αύγουστο η Αθήνα αδειάζει. Μπορεί να μένουμε λιγότεροι, αλλά δεν ερημώνει όπως κάποτε. Τότε που συνηθίζαμε να λέμε «Αδειασε το Κολωνάκι. Πήγαν όλοι στα χωριά τους»… Στον πιο σκληρό μνημονιακά Αύγουστο (μέχρι τον επόμενο, τουλάχιστον…) που ζούμε, ακόμα και στο χωριό λίγοι καταφέρνουν να πάνε. Κι ακόμα λιγότεροι πάνε διακοπές.

Ευτυχώς, υπάρχουν τα κοντινά εξοχικά. Οχι μόνο για τους ιδιοκτήτες τους, αλλά και για τους φίλους τους! Εστω και ετεροχρονισμένα δικαιώθηκαν όσοι έλεγαν «Φτιάξε ένα εξοχικό να κάνουμε διακοπές!». Οι υπόλοιποι στην πόλη. Αντε και με μια γρανίτα (πού τη θυμηθήκαμε…) ή ένα παγωτό στο χέρι (κι ας έχει… υψηλότερο ΦΠΑ. Αλλωστε η φτώχεια θέλει καλοπέραση, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι).

Μύθοι, λοιπόν, όσα ξέραμε για τον Αύγουστο. Οπως και τόσα άλλα στη ζωή μας που έχουν αποδειχθεί μύθος τα τελευταία χρόνια. Σε πείσμα, όμως, των καιρών και των μύθων προχωράμε. Δύσκολα, είναι η αλήθεια, αλλά προχωράμε. Οσο αντέχουμε κι όπου φτάσουμε…

Κι ας μας βάζουν συνέχεια τρικλοποδιές πολιτικοί που παραμυθιάζουν ακόμα τους εξαθλιωμένους ψηφοφόρους τους, εργοδότες που παραθερίζουν στη Μύκονο, ενώ τους υπαλλήλους τους θερίζει η πείνα και η ανέχεια, καθώς και άνθρωποι της διπλανής πόρτας που συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν με υπερηφάνεια από κάποιο αδήλωτο κότερο ή δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου…

ΤΕΛΙΚΑ, το μόνο που δεν είναι μύθος (και αυτό επειδή δεν μπορούμε να το αποδείξουμε…) είναι ότι τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες…

Δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της Ελευθεροτυπίας στις 11/8/2013