Ξεχάστε το Φθινόπωρο: ένας μεγάλος και πολλαπλά βαρύς χειμώνας ήδη ξεκινά. Τόσο ως προς το πρόγραμμα που παρά τις ρητορείες δεν εκπληρώνεται (απλώς και μόνον η γερμανική προεκλογική περίοδος έχει προκαλέσει μια προσωρινή σιγή για την πορεία των μεγεθών), όσο και ως προς την κοινωνία που αληθινά πια δεν αντέχει να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις του.
Στην Αθήνα θριαμβολογούμε για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Όμως αυτά είναι προιόν μίας μεσαιωνικού τύπου αλχημείας στο κοκτέιλ της οποίας συνυπάρχουν μεταξύ άλλων η εσωτερική πτώχευση, η προεξόφληση εσόδων που δεν θα έλθουν, ή οι περεταίρω καθυστερήσεις οφειλών του δημοσίου και ταυτόχρονα ο θάνατος των δημόσιων επενδύσεων. Ε, άμα νεκρώσουν τα πάντα, ναι, θα έχουμε πλεονάσματα σε… σφεντόνες.
Επίσης, μπορεί η κυβέρνηση να διαβεβαιώνει διαρκώς ότι τα «νέα μέτρα» έχουν τελειώσει, όμως κάτι τέτοιο έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές μέχρι τώρα και έτσι, δυστυχώς, αν πείθει κάποιον είναι μόνον τον εαυτό της – κι αυτό με πολλά ερωτηματικά. Τα αυτονόητα νέα μέτρα τα έχουν ήδη προαναγγείλει τόσο ο Μάριο Ντράγκι, επισήμως, όσο και ο άρχων της ευρωζώνης Βόφλγκανγκ Σόιμπλε, ανεπισήμως.
Την ίδια ώρα το χρέος φτάνει πλέον «στο θεό» και ο ευσεβής πόθος της Αθήνας είναι ότι με κάποιο μεταφυσικό τρόπο θα αλλάξουν γνώμη οι Γερμανοί και θα το «κουρέψουν» μετά τις εκλογές τους, όταν εκείνοι νυχθημερόν φωνάζουν το αντίθετο. Δυστυχώς, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, δεν έχει υποχωρήσει η κύρια παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος: η συνεχής ροπή προς την πλάνη, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Δεν είναι όμως μόνον αυτά που κάνουν τον ερχόμενο χειμώνα μεγάλο. Κυρίως είναι οι συνακόλουθες πολιτικές επιπτώσεις τους. Αν υποτεθεί ότι η κυβέρνηση επιβιώσει για τους επόμενους μήνες (όταν η νέα γερμανική κυβέρνηση θα απειλεί με θεούς και δαίμονες για το τρίτο πακέτο που ήδη ετοιμάζεται), πράγμα λίαν αμφίβολο ιδίως μετά τη νέα φορολογική καταιγίδα, τότε θα φτάσει ως την άνοιξη και τις «διπλές» εκλογές: ευρωεκλογές και δημοτικές. Εκεί, θα καταγραφεί αυτό που από τις μετρήσεις όλοι ξέρουν αλλά, και πάλι, δεν ομολογούν: σύμφωνα με ουκ ολίγες εκτιμήσεις, η Χρυσή Αυγή είναι σφόδρα πιθανό να εκτοξευθεί στη δεύτερη θέση, ειδικά στις «ανώδυνες» ευρωεκλογές. Και όποιος κάνει ότι δεν το βλέπει – κατ’ ιδίαν όλοι συμφωνούν, αλλά τα αντανακλαστικά της πλάνης κυριαρχούν και εδώ – απλώς βοηθά να έρθει ακόμα πιο κοντά εκείνη η ημέρα. Αν λοιπόν η κυβέρνηση θέλει να την αποφύγει πρέπει να αρχίζει και να κάνει πράξη τα όσα τις τελευταίες εβδομάδες δειλά δειλά διαρρέει ή με διάφορους τρόπους ψελλίζει: πρέπει να συγκρουστεί. Το δρόμο αυτό δεν μπορεί να τον αποφύγει πια. Είτε καταφύγει σε «τριπλές» εκλογές, είτε περιοριστεί στις αναπόφευκτες «διπλές».
Επί ένα και πλέον χρόνο ο πρωθυπουργός επέλεξε να αφήσει όλα όσα από την αρχή έλεγε, πριν πάρει την εξουσία και επιδοθεί στον αγώνα για την εκπλήρωση ενός προγράμματος που πρώτος ο ίδιος – και ορθώς – είχε καταγγείλει ως καταστρεπτικό για τη χώρα.
Τώρα, βρίσκεται αντιμέτωπος με το τέλος αυτής της πορείας. Αν δεν την αμφισβητήσει, δεν θα αντέξει ούτε εκείνος, ούτε κανείς άλλος στη θέση του. Κι έτσι, ο μεγάλος ελληνικός χειμώνας δεν θα φεύγει όταν θα έρχεται η άνοιξη. Αντιθέτως, τότε θα ξεκινά. Και ουδείς μπορεί να εκτιμήσει πότε και πώς θα τελειώσει.
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
