του Στέφανου Κασιμάτη

Ως «διόλου τυχαίο» γεγονός χαρακτηρίζεται η σύλληψη του προέδρου των εργαζομένων στο «Σωτηρία», σε χθεσινές δηλώσεις εκπροσώπων του σωματείου τους. Πράγματι, κάθε στοιχειωδώς καλοπροαίρετος παρατηρητής οφείλει να συμφωνήσει. Οι αστυνομικοί δεν συνέλαβαν τον πρώτο τυχόντα που είδαν να βγαίνει από την κατοικία της διοικήτριας του νοσοκομείου, Μαρίας Καρρά. Είχε προηγηθεί η καταγγελία της κ. Καρρά στην Αστυνομία για την απόπειρα εκβιασμού εκ μέρους του συνδικαλιστή και οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν επειδή βρήκαν επάνω του 50.000 ευρώ σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα. Επιπλέον, δε, οι αξιωματικοί του Τμήματος Διώξεως Εκβιαστών είχαν ηχογραφήσει και βιντεοσκοπήσει τις σχετικές συναντήσεις του προέδρου με τη διοικήτρια. Επομένως, ναι, δεν ήταν τυχαίο γεγονός η σύλληψή του.

Δεν εννοούσαν, όμως, αυτό ακριβώς οι εκπρόσωποι του σωματείου. Συνέδεσαν την κρυφή σκοπιμότητα, που υπονοείται από τον χαρακτηρισμό «διόλου τυχαίο», με το ότι η σύλληψη έγινε «ταυτόχρονα με την επίδοση εξωδίκου του σωματείου προς τη διοίκηση». Θα προσπαθήσω να καταλάβω τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη μυστηριώδη διασύνδεση, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν θα τα καταφέρω ―οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν να προβούν σε οιανδήποτε διευκρίνιση σχετικώς. Να εννοούσαν, άραγε, ότι η δημοσιότητα της σύλληψης επεσκίασε τον πάταγο που θα προκαλούσε στο πανελλήνιο η δημοσιοποίηση των όσων διατυπώνονται στο εξώδικο; Πολύ πιθανό. Ομως, ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά; Στο κάτω κάτω, η υπόθεση για την οποία από πέρυσι αντιδρούν οι συνδικαλιστές αφορά την παραχώρηση ενός σήμερα εγκαταλελειμμένου κτιρίου του «Σωτηρία» στο Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Ερευνών, για την εγκατάσταση μονάδας ελέγχου βιοϊσοδυναμίας γενοσήμων και μάλιστα εξόδοις του ΕΣΠΑ. (Τα κορόιδα οι κουτόφραγκοι, ως συνήθως…)

Τι μπορεί να ενοχλεί τόσο πολύ τους συνδικαλιστές στην αξιοποίηση ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου για έναν προφανώς καλό σκοπό; Εκτός, βέβαια, αν κάτι φρικώδες κρύβεται από πίσω, κάτι που δεν το φανταζόμαστε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας, αλλά οι συνδικαλιστές το γνωρίζουν. Μήπως, λ.χ., ο δρ Γιόζεφ Μένγκελε δεν πέθανε ποτέ από πνιγμό το 1979; Μήπως παραμένει σήμερα θαλερός στα 103 του, κρυμμένος (θέλω να φαντάζομαι) σε μια νεοαποικιακού ρυθμού βιλίτσα βαθιά στους βάλτους της Λουιζιάνα, δίπλα από τις ανάλογες του Ελβις, του Μπιν Λάντεν, του Μόρισον, του Μάρτιν Μπόρμαν κ.ά. και πρόκειται να αναλάβει τη μονάδα, βάσει κάποιου κρυφού όρου στο Μνημόνιο; Γιατί όχι; Αν υπάρχουν Ελληνες που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, γιατί να μην υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μένγκελε ζει; (Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή…)

Σίγουρα, πάντως, κάτι υπάρχει που μας το κρύβουν. Το υπαινίσσεται, κατ’ αρχάς, το Τμήμα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί καταγγέλλουν τον υπουργό Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος υποστήριξε ότι ο συλληφθείς πρόεδρος προερχόταν από την ΠΑΣΚΕ (αλλά είχε μετατοπισθεί «αριστερότερα, εκεί όπου πάνε όλοι»), και τον προειδοποιούν: «Ας γνωρίζει ότι η μεγάλη επιχείρηση αποπροσανατολισμού που σχεδιάζει προκειμένου να περάσει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς για διάλυση και πλήρη ιδιωτικοποίηση του δημοσίου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας δεν θα πετύχουν!» (Συγγνωστή η μικρά ασυνταξία λόγω ιεράς αγανακτήσεως…)

Το υπαινίσσεται και η Αυτόνομη Παρέμβαση Υγειονομικών (συνδικαλιστική οργάνωση προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ), που προσάπτει στον υπουργό «συκοφαντίες και ψεύδη», ενώ του καταλογίζει, ακόμη, ότι «επιχειρεί να συνδέσει τους αγώνες των εργαζομένων με απαράδεκτες και απόλυτα καταδικαστέες ενέργειες». (Εντούτοις, διερωτάται ο καθένας: Δεν ήταν ο συλληφθείς πρόεδρος αυτός που πρώτος συνέδεσε «τους αγώνες των εργαζομένων» με «απαράδεκτες και απόλυτα καταδικαστέες ενέργειες» και μάλιστα ισχυριζόμενος ότι τα χρήματα θα τα μοιραζόταν «με τους άλλους»;)

Δεν βγάζεις άκρη. Τα δεδομένα είναι ότι ο συλληφθείς πρόεδρος προερχόταν από την προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστική οργάνωση, ότι ως αντιμνημονιακός είχε μετακινηθεί κάπου μάλλον αριστερότερα (διότι δεξιότερα το βλέπω απίθανο ―εκτός αν είχε κάνει το άλμα στους Ανεξέλεγκτους Ελληνες ή τη Χρυσή Αυγή…), ότι πιάστηκε στα πράσα και ότι, τέλος, προσπαθούσε να αποσπάσει χρήματα ισχυριζόμενος (ψευδώς ή μη, θα το δούμε) ότι ενεργεί για λογαριασμό και κάποιων «άλλων» του σωματείου. Τα υπόλοιπα θα τα αποκαλύψει η Δικαιοσύνη.

Ως τότε, ο καθένας μπορεί να υποστηρίζει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο· και το μπορεί διότι ο καθένας γύρω μας είναι έτοιμος να το πιστέψει. Η αντίληψη της ετερογονίας των σκοπών -ότι, δηλαδή, οι πράξεις μας δεν καταλήγουν στους σκοπούς που ανταποκρίνονταν στις προθέσεις μας- δεν είναι απλή υπόθεση. Προϋποθέτει ένα σύστημα παιδείας που δεν τείνει στις μονοσήμαντες εκδοχές των γεγονότων, αλλά καλλιεργεί την ερευνητική διάθεση απέναντι σε μια πραγματικότητα της οποίας η φύση υπερβαίνει τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου. Προϋποθέτει, επίσης, μια οργανωμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν οι θεσμοί και οι πολίτες έχουν αντίληψη της έννοιας του κύρους. Προϋποθέτει, με άλλα λόγια, ότι ζεις σε έναν κόσμο όπου η κρατούσα αντίληψη για την «αλήθεια» δεν επιβάλλει να τη αναγνωρίζεις ως μία, σταθερή και αμετάβλητη, αλλά μάλλον ως κάτι προς το οποίο τείνουμε, προσπαθώντας να καταλάβουμε έναν πολύπλοκο κόσμο που μας ξεπερνά.

Η συνωμοσιολογία, αντιθέτως, κάνει τη ζωή τόσο πιο εύκολη, ευχάριστη και διασκεδαστική! Πώς αλλιώς να ελέγξεις τόσο πολλούς και αστάθμητους παράγοντες που διαμορφώνουν την πραγματικότητα; Πώς να συλλάβεις, εν τέλει, την ίδια την πραγματικότητα; Ενώ, αποδεχόμενος την απλουστευτική αρχή ότι για ό,τι συμβαίνει υπεύθυνος είναι εκείνος που ωφελείται, λύνεις αυτομάτως το πρόβλημά σου. Δεν έχει σημασία αν, στην πορεία των πραγμάτων, μπορεί να είναι πολλοί εκείνοι που ωφελούνται ―εσύ διαλέγεις εκείνον που σε συμφέρει: το Μνημόνιο, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον καπιταλισμό και πάει λέγοντας. Και όμως! Η πραγματικότητα μπορεί πάντοτε να μας εκπλήξει. Για να δώσω ένα παράδειγμα, μπορεί κάποιος που καταλήγει στη φυλακή εξαιτίας της κακιάς στιγμής να ανακαλύψει εκεί τον έρωτα της ζωής του, την πνευματική λύτρωση που προσφέρει ο βουδισμός, τη χαρά του κεντήματος ή δεν ξέρω ’γώ τι άλλο και να νιώσει πως η αληθινή ζωή του ξεκίνησε μετά τη φυλακή και χάρη στη φυλακή! Αποκλείεται; Ποτέ δεν ξέρεις…

* Το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 9/10/2013

0100