photo: fosphotos.com
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι σήμερα είναι μέρα νίκης για την ελληνική δημοκρατία (και αυτή είναι μια υπόθεση που ούτε δέχομαι εξ ορισμού αλλά εξίσου και δεν αποκλείω εξ ορισμού), πιστεύω ότι σήμερα είναι και μέρα ξεφτίλας για την ελληνική δικαιοσύνη. Δεν γίνεται να της βαράνε το ντέφι και αυτή να χορεύει σαν αρκούδα. Όφειλε να είχε επιδείξει άλλη στάση απέναντι στη Χρυσή Αυγή πάρα πολύ νωρίτερα. Όφειλε να είχε προστατεύσει το πολίτευμα πάρα πολύ νωρίτερα. Ξαφνικά και μόλις της δίνουν τη σχετική οδηγία ανακαλύπτει με τρελό ζήλο την Αμερική και δη αναδρομικά από το 1987. Και μια Δικαιοσύνη που πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος, είναι μια Δικαιοσύνη που τελικά τρομάζει για το τι άλλο μπορεί να κάνει και ως πού μπορεί ακόμα να φτάσει. Δεν γίνεται όταν ο άνεμος φυσάει στο τραλαλό να αθωώνει τον Κασιδιάρη και λίγους μήνες μετά να συλλαμβάνει τον ίδιο και τους συντραμπούκους του, επειδή ο άνεμος άλλαξε αιφνιδιαστικά -και άγνωστο ακόμα για ποιούς ακριβώς λόγους- κατεύθυνση. Τελικά γίνεται όμως. Όπως π.χ. γινόταν επτά χρόνια στη δικτατορία, όπου δικαστικά δεν κουνήθηκε φύλλο. Ο άνεμος που φυσά στην καρδιά των Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων είναι ο άνεμος του κονφορμισμού, ο άνεμος της εξάρτησης, ο άνεμος μιας δικαστικής βούλησης που είναι παρακολούθημα της εκάστοτε πολιτικής.
0
1
0
0
