Σύμφωνο συμβίωσης μα όχι επιβίωσης | του Γιώργου Χριστιά

Ως γνήσιος Ελληνάρας, νιώθω ότι προσβάλω την φυλή μου μην έχοντας άποψη επί παντός επιστητού. Ευτυχώς δεν είμαι οδηγός ταξί, γιατί θα κινδύνευα με αποπομπή από τους συναδέλφους μου για το συγκεκριμένο παράπτωμα. Ομολογώ, όμως, ότι για το θέμα του σύμφωνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, έχω πλήρη μεσάνυχτα.  Δεν έχω κατασταλάξει στο τι πρέπει να γίνει.

Σίγουρα, πρόκειται για πολύπλοκο θέμα. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός είναι αυστηρά προσωπικό θέμα. Δεν μπορεί να κρίνεται, να χλευάζεται ούτε να λογοδοτεί κανείς γι αυτές – εξαιρώντας την παιδεραστία προφανώς.

Η ψήφιση του συμφώνου, σίγουρα θα καλύψει ενδεχόμενα νομικά κενά στη σχέση των ομόφυλων ζευγαριών με το κράτος. Επιπρόσθετα, αποτελεί και μια έμμεση επίσημη προσπάθεια  ισότιμης ένταξής τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι – κακά τα ψέματα, ο ρατσισμός μας θέτει την πλειοψηφία τους στο περιθώριο. Είναι και μια πρώτη αναγνώριση των αγώνων που έχουν δώσει οι κοινότητες τους για ίσα δικαιώματα. Οφείλουμε να τους σεβαστούμε, λοιπόν.

Προς την αποδοχή του συμφώνου σε ωθούν  κι αυτοί που ξιφουλκούν εναντίον των ομοφυλόφιλων, όπως κάποιοι αυτόκλητοι εκπρόσωποι του θεού επί γης, καλώντας μας να τους φτύσουμε στο δρόμο. Θεωρούν, βλέπετε, αφύσικη την ομοφυλοφιλία αλλά φυσική την πλήρη αγαμία – αν την τηρούν όπως υποχρεούνται βέβαια… Σε αγαστή συνεργασία με τους εγχώριους ναζιστές – οι οποίοι βέβαια αποδεδειγμένα τηρούν την πλήρη αποχή απ το σεξ – αν και δεν υποχρεούνται. Πως μπορώ να συμπαραταχθώ με δαύτους; Φαντάζει μονόδρομος για κάθε άνθρωπο που απεχθάνεται το ρατσισμό και σέβεται τον συνάνθρωπό του,  η  αποδοχή του συμφώνου.

Από την άλλη,  δεν μπορώ να μην προβληματιστώ από το γενικότερο πολιτικοκοινωνικό κλίμα. Πόσο προοδευτικό είναι ένα σύστημα που απ” όλα τα δικαιώματα του πολίτη, επιλέγει να σέβεται τον σεξουαλικό προσανατολισμό αλλά όχι τα εργασιακά δικαιώματα, τις ίσες ευκαιρίες, το δικαίωμα στην υγεία κλπ.

Είναι ή όχι υποκριτικό να σου αναγνωρίζει το κράτος το δικαίωμα να επισημοποιείς νομικά τις προσωπικές σου επιλογές, αλλά να σου αρνείται να πάρεις αξιοπρεπή μισθό, ανθρώπινη σύνταξη . Ερωτεύσου όποιον θες, συμβίωσε με όποιον θες, μόνο κακομοίρη μου μην τολμήσεις να απαιτήσεις δουλειά με δικαιώματα, φάρμακα αν αρρωστήσεις, σύνταξη όταν γεράσεις. Εκεί είσαι εχθρός της ανάπτυξης… Πάρε σύμφωνο συμβίωσης για να μη ζητάς σύμφωνο επιβίωσης.

Σχίζουν τα ιμάτιά τους όλοι οι “προοδευτικοί” της χώρας – σε συνεργασία με τους γνωστούς ύποπτους κύκλους των opinion makers Πορτοσάλτε, Μπουτάρη, Καμίνη – για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για την καύση των νεκρών κλπ. Τιμούν τους πεθαμένους, για να θάψουν τους ζωντανούς, που έλεγε κι ο Φλωράκης. Και να η προβολή των Γαβαλάδων, των Ψινάκιδων και των gay parade –  προφανώς χρησιμοποιούμενες ως βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευόμενης λαϊκής οργής. Για τις απεργίες βέβαια και την φτωχοποίηση των Ελλήνων κουβέντα…

Επίσης, υπερπροβάλλεται απ” το σύστημα το πρότυπο του πλούσιου καλοζωισμένου gay. Έχει γίνει το ιερό δισκοπότηρο του καπιταλισμού η μετάβαση στην ομοφυλοφιλία. Σύμφωνα με την lifestyle-ίστηκη κοσμοθεωρία, λοιπόν, τα επίπεδα επιτυχίας ξεκινάνε από το εύκολο – και πατώντας επί πτωμάτων αν χρειαστεί –  χρήμα, συνεχίζουν στο ασύδοτο σεξ με εκδιδόμενες μοντέλες, στην κόκα, τα χλιδάτα βράδια στη Μύκονο ακούγοντας Ρέμο – ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ –  τα ακριβά ρεβεγιόν στο εξωτερικό κλπ.

Στο τελικό στάδιο καπιταλιστικής “αγιοποίησης” , ο υπερχορτασμένος “επιτυχημένος” το γυρίζει… Κι εκεί τερματίζει, στο απόγειο της ηδονής!

Νομίζω πως όλα αυτά εντάσσονται σε μια γενικότερη προσπάθεια αποχαύνωσης και αποπροσανατολισμού του λαού από την διεκδίκηση των κρίσιμων δικαιωμάτων του. Στην μετατροπή του ανθρώπου σε κυνηγό της ασύδοτης απόλαυσης, χωρίς όρια, στην μετεξέλιξή του από πνευματικό ον σε party animal. Κοίτα την πάρτη σου, πέρνα καλά. Όλα δεκτά, αρκεί να μην αμφισβητείται η κατέχουσα την εξουσία τάξη.

Οι αξίες του καπιταλισμού θα μπορούσαν να συνοψίζονται στην φράση: “Όσα φάμε, όσα πιούμε κι όσα αρπάξει ο κώλος μας…”

Αυτονόητος κι ο προβληματισμός των γονέων για τα πρότυπα που δίνονται στα νέα παιδιά, όσο προωθείται ως μόδα ο Γαβαλοψινακισμός. Δεν είναι όμως οι σεξουαλικές επιλογές των προτύπων αυτών αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί. Ποιός γονιός θα είχε πρόβλημα, ας πούμε,  αν προβαλλόταν ως πρότυπο ο Μάνος Χατζιδάκις;
Οι ταξικές τους υπηρεσίες, το κενό ηθικό τους υπόβαθρο  και η πρεμούρα τους για αντιμετώπιση των αφεντικών στα τέσσερα είναι. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις χρησιμοποιούνται ως  όχημα του συστήματος για να τρωθούν οι αντιστάσεις των ανθρώπων σε άλλα επίπεδα.

Θα συνεχίσω να σκέφτομαι μπας και καταλήξω…

Σας κούρασα μάλλον… Αν και επαναλαμβάνω δεν έχω τελικά άποψη για το τι πρέπει να γίνει, έφτασα να αρθρογραφώ επί του θέματος…

Μήπως να γίνω ταξιτζής τελικά;

πηγή: progigma.blogspot.gr

30