Τέλος το πάρτι, ώρα για δουλειά.. | του Ντίνου Γκέκα 21/09/2015 Πολιτική, Προτεινόμενα, Απόψεις 6 Σχόλια Τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών δεν επιδέχονται αμφισβητήσεων: Ξεκάθαρη νίκη του Αλέξη Τσίπρα και εντολή για κοινωνική δικαιοσύνη και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Είναι η πρώτη φορά την τελευταία πενταετία των μνημονίων, που εκλέγεται πρωθυπουργός με φρέσκο μνημόνιο μόλις υπογεγραμμένο και ιδιαιτέρως βαρύ. Στην πολιτική στρατηγική ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αντίπαλο, ούτε ιστορικό προηγούμενο. Πήρε ένα κόμμα του 3,5% με δεκάδες συνιστώσες – γνωστή παθογένεια της αριστεράς – το απογείωσε στο 36%, απέτυχε στις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. και κατάφερε να επανεκλεγεί με σχεδόν το ίδιο ποσοστό, έχοντας υπογράψει μνημόνιο και έχοντας χάσει το 30% των στελεχών του κόμματος, τα οποία δεν θα έχουν καν παρουσία στη νέα Βουλή! Σε επίπεδο χώρας, πολιτικός που να έχει κάνει τα παραπάνω δεν έχει υπάρξει. Μένει πλέον να κριθεί πέραν της στρατηγικής, επί των έργων. Ωστόσο το πρώτο δείγμα γραφής ήταν αποκαρδιωτικό. Η χθεσινή εικόνα από τους πανηγυρισμούς, με τον Τσίπρα του 35,5% αγκαλιά με τον ακρολαϊκοδεξιό Καμμένο του 3,5% δεν είναι το προσδοκώμενο. Η νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει μοναδικό σύμμαχο τους ΑΝ.ΕΛ.. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να είναι προοδευτική και να έχει υπερκομματικές προσωπικότητες, ώστε να στηριχτεί από όλες τις υγιείς, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Πέραν του μνημονίου και των δυσάρεστων μέτρων που έρχονται για όλους, αυτή η κυβέρνηση θα κριθεί για την απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και για τις δομικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς που δεν τολμούσαν να αγγίξουν τα κόμματα της διαπλοκής που κυβέρνησαν τον τόπο 40 χρόνια. Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, στήριξη επιχειρηματικότητας, αλλαγή ενιαίου μισθολογίου και εφαρμογή για όλο το ευρύ δημόσιο ανεξαιρέτως, αναδιάρθρωση του δημοσίου, μείωση της γραφειοκρατίας, πάταξη της φοροδιαφυγής, προσαρμογή συντάξεων σε συγκεκριμένο εύρος, παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να γίνουν άμεσα. Τα συμφέροντα συντεχνιών, οι συνδικαλιστές κουμανταδόροι και ο κομματικός κρατισμός πρέπει να εκλείψουν. Τα αυτονόητα για τα οποία όλοι μιλούμε εδώ και χρόνια πρέπει επιτέλους να υλοποιηθούν το συντομότερο δυνατό. Η εντολή δόθηκε χθες και είναι ξεκάθαρη. Ή τα αλλάζουμε όλα ως κράτος ή βουλιάζουμε στη δίνη των μνημονίων, των νέων περικοπών και των νέων φόρων. Και πλέον δεν αρκεί η πολιτική στρατηγική και η επικοινωνία. Ούτε ο Καμμένος… 6 Σχολια Γιάννης Ράπτης 22/09/2015 Η κυβέρνηση πρέπει να μην ολιγωρήσει, να μην χρονοτριβήσει, να ανοιχτεί θαρρετά και ειλικρινά στην κοινωνία, να επιλέξει προσεκτικά τα πεδία συγκρούσεων και να επιμείνει μέχρι τέλους. Μόνο έτσι θα μπορέσει να διατηρήσει την ελπίδα της η κοινωνία για ομαλή έξοδο από την εθνική κρίση και από τους καταναγκασμούς της δανειακής συμφωνίας. Απάντηση Τ.Π 22/09/2015 «Σε επίπεδο χώρας, πολιτικός που να έχει κάνει τα παραπάνω δεν έχει υπάρξει». Κάνετε λάθος! Έχει υπάρξει και κάποιος άλλος παλιότερα. Μιλάμε για τον Αντρέα Παπανδρέου του οποίου χωρίς αμφιβολία, η κόπια, το «πολιτικό συνεχές» είναι ο Τσίπρας. Αντρέας και Τσίπρας, νομίζω πως είναι οι δυο πολιτικοί που καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο αντελήφθησαν τι ακριβώς «πιάνει» στις λαϊκές μάζες. Διότι, εκεί, στην ανταπόκριση των πολιτών βρίσκεται η ουσία. Οι πολιτικοί μπορεί να διαμορφώνουν πολλά, δεν διαμορφώνουν όμως τα πάντα – ούτε αυτο-εκλέγονται. Ένας πολιτικός – όσο ισχυρός κι αν είναι – είναι αδύνατον από μόνος του να «πείσει» πολίτες. Για να «πεισθούν» οι πολίτες πρέπει πρωτίστως να υπάρχουν πολίτες που να επιθυμούν να «πεισθούν». Πρέπει δηλαδή κάποια στοιχεία – είτε ως γενικές πεποιθήσεις, είτε ως κουλτούρα πολιτική – να προϋπάρχουν βαθιά ριζωμένα στις αντιλήψεις, στις αξιολογήσεις και στις πρακτικές ενός πληθυσμού. Πρέπει να υπάρχει ένα είδος «κοινωνικής προδιάθεσης» την οποία ο εκάστοτε πολιτικός εκμεταλλεύεται και μετατρέπει σε εκλογικό ποσοστό • Αυτή ήταν και η μεγάλη επιτυχία του Τσίπρα που τον οδήγησε στην επανεκλογή του. Κατόρθωσε, μαεστρικώ τω τρόπω, να αναπαράξει το πασοκικό υπόδειγμα «κατασκευής λαού» αναμυθολογώντας τις πλέον απλουστευτικές ανδρεοπαπανδρεικες διχοτομίες της δεκαετίας του εβδομήντα. (Λαέ της Ελλάδας βροντοφώναζε ο Αντρέας «η αιτία κακοδαιμονίας της χώρας μας είναι οι «αποπάνω» μεγαλοαστοί – μεγαλοεργολάβοι κατά Τσίπρα – και οι «απέξω» (διεθνείς τοκογλύφοι κατά Τσίπρα) Η Ελληνική κοινωνία, γι όσους δεν το χουν καταλάβει, είναι πλήρως εκΠΑΣΟΚισμένη με ένα (πλειοψηφικό) τμήμα να παραμένει πιστό στη μεταπολιτευτική κοινωνική συνθήκη και τους μύθους της οπότε φυσικό είναι και να ψηφίζει εκείνους που επικαιροποιούν καλύτερα αυτή τη συνθήκη. Αυτό το κατόρθωσε καλύτερα ο Τσίπρας και κέρδισε. Στην Ελλάδα, παρότι τμήμα του δυτικού κόσμου, ένας φιλελεύθερος πολιτικός, ακόμη κι ο ικανότερος του κόσμου, Πρωθυπουργός δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αφού θα ναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε ένα είδος ψηφοφόρου που δεν υπάρχει. Απάντηση Ντίνος Γκέκας 22/09/2015 Σε πολλά από όσα αναφέρεις αγαπητέ έχεις δίκιο, ωστόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου γιγαντώθηκε υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Η χώρα μόλις είχε μπει στην ΕΕ, το χρήμα ήταν άφθονο, δημιούργησε τη μεσαία τάξη, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια τις παθογένειες που ριζώθηκαν στην εποχή του (βαθιά κομματικό κράτος, σπατάλες κλπ). Ο Τσίπρας, πέραν της προεκλογικής ρητορικής μέχρι τον Ιανουάριο του ’15, δεν έχει καμία σχέση με τον Ανδρέα. Εκλέχτηκε με απόλυτη γνώση του εκλογικού σώματος, ότι όχι απλά δεν θα πάρει, αλλά θα χάσει. Η εντολή όπως έγραψα και στο παρόν άρθρο είναι ξεκάθαρη: Μεταρρυθμίσεις και κοινωνική δικαιοσύνη υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης. Επομένως η μέχρι τώρα επιτυχία του σε εκλογικό επίπεδο δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, αλλά η ιστορία θα τον κρίνει από αυτά που θα κάνει το προσεχές διάστημα, όπου θα κριθεί και το μέλλον της χώρας. Γιατί άλλη εκλογική επιτυχία δεν πρόκειται να έχει, παρά μόνο αν κάνει τα «δύσκολα» αυτονόητα για τα οποία εκλέχτηκε. Απάντηση Τ.Π 23/09/2015 O Τσίπρας κέρδισε την εμπιστοσύνη των πολιτών α) ως ακραία αντιμνημονιακός, β) ως κομματάρχης του ΟΧΙ και γ) ως μνημονιακά αντιμνημονιακός (sic) αφού ενδιαμέσως όχι μόνο «τσάκισε» τη χώρα αλλά (επανειλημμένα) προέβη σε πολιτικά τόλουπ που θα ζήλευε ακόμα κι ένας Τσουκαχάρα!…. Τρεις λοιπόν εκλογές….τρία διαφορετικά τη κάθε φορά πρόσωπα… τρεις νίκες – τι εξήγηση να δώσει κανείς…. Το κλειδί (νομίζω) που ίσως βοηθάει καλύτερα να κατανοήσουμε τι διάολο συμβαίνει στην πολιτική ζωή και γινόμαστε μάρτυρες αλλόκοτων εκλογικών συμπεριφορών είναι ….» ο τρόπος συμμετοχής των μαζών στη πολιτική» Αυτό ήθελα να περιγράψω με το χτεσινό σχόλιο μου…. Ότι το συλλογικό φαντασιακό της χώρας έχει συγκροτηθεί πάνω σε μια ισχυρότατη αντιμεταρρυθμιστική ροπή αντιθετική σε οιαδήποτε προοπτική εκσυγχρονισμού με (κύριο) μέλημα την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής – τη διατήρηση ενός κράτους προστάτη κατοχυρωμένων συμφερόντων και προνομίων……..μιας «κορπορατιστικής» αντίληψης περί κράτους αντίθετης σε κάθε εξορθολογισμό. Θεωρώ ότι ο Τσίπρας ( όπως παλιότερα ο Αντρέας ) απεδείχθη ο καλύτερος ανατόμος του μέσου Έλληνα. Όσο και να προσπαθήσεις, αν παραβλέψεις τον «τρόπο συμμετοχής των μαζών στη πολιτική» οι τρεις εκλογικές επιτυχίες του Τσίπρα είναι δυσεξήγητες. Μόνο η επιτυχία του μνημονίου θα αλλάξει τη χώρα! Απάντηση ΤΠ 23/09/2015 Αγαπητε διαχειριστη. Στο σαιτ σου στις πενηντα περιπου αναρτησεις εχεις μηδεν περιπου σχολια. Παρ ολα αυτα με καλη προθεση μπηκα στο κοπο να σχολιασω. Προς εκπληξη μου με πληροφορησαν οτι μ αποκαλεσες τεως πρωθυπουργο!!!!. Λυπαμαι. Ειλικρινα λυπαμαι που σε θεωρουσα σοβαρο. Αν εχεις την απορια για το ποιος ειμαι ….κανενα προβλημα. Ναυπακτιος ειμαι κι εγω Απάντηση Ντίνος Γκέκας 23/09/2015 Αγαπητέ ΤΠ. Στο σχόλιο στο οποίο αναφέρεσαι, φίλος στο FB με ρώτησε ποιος είναι ο ΤΠ, ο Τάσος Πάντος; Και του απάντησα στα πλαίσια του χαβαλέ και μόνο – και όχι κακοπροαίρετα – ο Τέως Πρωθυπουργός. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, και όπως σου είπα σε αρκετά από όσα γράφεις συμφωνώ μαζί σου. Επίσης ο γραπτός σου λόγος είναι αξιόλογος, και είσαι ευπρόσδεκτος όχι μόνο ως σχολιαστής, αλλά και ως αρθρογράφος αν το επιθυμείς. Απάντηση Αφήστε το σχόλιό σας Cancel Reply Το email σας δεν θα δημοσιευτεί. Όνομα Email Website (προαιρετικό) Σχόλιο
Γιάννης Ράπτης 22/09/2015 Η κυβέρνηση πρέπει να μην ολιγωρήσει, να μην χρονοτριβήσει, να ανοιχτεί θαρρετά και ειλικρινά στην κοινωνία, να επιλέξει προσεκτικά τα πεδία συγκρούσεων και να επιμείνει μέχρι τέλους. Μόνο έτσι θα μπορέσει να διατηρήσει την ελπίδα της η κοινωνία για ομαλή έξοδο από την εθνική κρίση και από τους καταναγκασμούς της δανειακής συμφωνίας. Απάντηση
Τ.Π 22/09/2015 «Σε επίπεδο χώρας, πολιτικός που να έχει κάνει τα παραπάνω δεν έχει υπάρξει». Κάνετε λάθος! Έχει υπάρξει και κάποιος άλλος παλιότερα. Μιλάμε για τον Αντρέα Παπανδρέου του οποίου χωρίς αμφιβολία, η κόπια, το «πολιτικό συνεχές» είναι ο Τσίπρας. Αντρέας και Τσίπρας, νομίζω πως είναι οι δυο πολιτικοί που καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο αντελήφθησαν τι ακριβώς «πιάνει» στις λαϊκές μάζες. Διότι, εκεί, στην ανταπόκριση των πολιτών βρίσκεται η ουσία. Οι πολιτικοί μπορεί να διαμορφώνουν πολλά, δεν διαμορφώνουν όμως τα πάντα – ούτε αυτο-εκλέγονται. Ένας πολιτικός – όσο ισχυρός κι αν είναι – είναι αδύνατον από μόνος του να «πείσει» πολίτες. Για να «πεισθούν» οι πολίτες πρέπει πρωτίστως να υπάρχουν πολίτες που να επιθυμούν να «πεισθούν». Πρέπει δηλαδή κάποια στοιχεία – είτε ως γενικές πεποιθήσεις, είτε ως κουλτούρα πολιτική – να προϋπάρχουν βαθιά ριζωμένα στις αντιλήψεις, στις αξιολογήσεις και στις πρακτικές ενός πληθυσμού. Πρέπει να υπάρχει ένα είδος «κοινωνικής προδιάθεσης» την οποία ο εκάστοτε πολιτικός εκμεταλλεύεται και μετατρέπει σε εκλογικό ποσοστό • Αυτή ήταν και η μεγάλη επιτυχία του Τσίπρα που τον οδήγησε στην επανεκλογή του. Κατόρθωσε, μαεστρικώ τω τρόπω, να αναπαράξει το πασοκικό υπόδειγμα «κατασκευής λαού» αναμυθολογώντας τις πλέον απλουστευτικές ανδρεοπαπανδρεικες διχοτομίες της δεκαετίας του εβδομήντα. (Λαέ της Ελλάδας βροντοφώναζε ο Αντρέας «η αιτία κακοδαιμονίας της χώρας μας είναι οι «αποπάνω» μεγαλοαστοί – μεγαλοεργολάβοι κατά Τσίπρα – και οι «απέξω» (διεθνείς τοκογλύφοι κατά Τσίπρα) Η Ελληνική κοινωνία, γι όσους δεν το χουν καταλάβει, είναι πλήρως εκΠΑΣΟΚισμένη με ένα (πλειοψηφικό) τμήμα να παραμένει πιστό στη μεταπολιτευτική κοινωνική συνθήκη και τους μύθους της οπότε φυσικό είναι και να ψηφίζει εκείνους που επικαιροποιούν καλύτερα αυτή τη συνθήκη. Αυτό το κατόρθωσε καλύτερα ο Τσίπρας και κέρδισε. Στην Ελλάδα, παρότι τμήμα του δυτικού κόσμου, ένας φιλελεύθερος πολιτικός, ακόμη κι ο ικανότερος του κόσμου, Πρωθυπουργός δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αφού θα ναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε ένα είδος ψηφοφόρου που δεν υπάρχει. Απάντηση
Ντίνος Γκέκας 22/09/2015 Σε πολλά από όσα αναφέρεις αγαπητέ έχεις δίκιο, ωστόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου γιγαντώθηκε υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Η χώρα μόλις είχε μπει στην ΕΕ, το χρήμα ήταν άφθονο, δημιούργησε τη μεσαία τάξη, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια τις παθογένειες που ριζώθηκαν στην εποχή του (βαθιά κομματικό κράτος, σπατάλες κλπ). Ο Τσίπρας, πέραν της προεκλογικής ρητορικής μέχρι τον Ιανουάριο του ’15, δεν έχει καμία σχέση με τον Ανδρέα. Εκλέχτηκε με απόλυτη γνώση του εκλογικού σώματος, ότι όχι απλά δεν θα πάρει, αλλά θα χάσει. Η εντολή όπως έγραψα και στο παρόν άρθρο είναι ξεκάθαρη: Μεταρρυθμίσεις και κοινωνική δικαιοσύνη υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης. Επομένως η μέχρι τώρα επιτυχία του σε εκλογικό επίπεδο δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, αλλά η ιστορία θα τον κρίνει από αυτά που θα κάνει το προσεχές διάστημα, όπου θα κριθεί και το μέλλον της χώρας. Γιατί άλλη εκλογική επιτυχία δεν πρόκειται να έχει, παρά μόνο αν κάνει τα «δύσκολα» αυτονόητα για τα οποία εκλέχτηκε. Απάντηση
Τ.Π 23/09/2015 O Τσίπρας κέρδισε την εμπιστοσύνη των πολιτών α) ως ακραία αντιμνημονιακός, β) ως κομματάρχης του ΟΧΙ και γ) ως μνημονιακά αντιμνημονιακός (sic) αφού ενδιαμέσως όχι μόνο «τσάκισε» τη χώρα αλλά (επανειλημμένα) προέβη σε πολιτικά τόλουπ που θα ζήλευε ακόμα κι ένας Τσουκαχάρα!…. Τρεις λοιπόν εκλογές….τρία διαφορετικά τη κάθε φορά πρόσωπα… τρεις νίκες – τι εξήγηση να δώσει κανείς…. Το κλειδί (νομίζω) που ίσως βοηθάει καλύτερα να κατανοήσουμε τι διάολο συμβαίνει στην πολιτική ζωή και γινόμαστε μάρτυρες αλλόκοτων εκλογικών συμπεριφορών είναι ….» ο τρόπος συμμετοχής των μαζών στη πολιτική» Αυτό ήθελα να περιγράψω με το χτεσινό σχόλιο μου…. Ότι το συλλογικό φαντασιακό της χώρας έχει συγκροτηθεί πάνω σε μια ισχυρότατη αντιμεταρρυθμιστική ροπή αντιθετική σε οιαδήποτε προοπτική εκσυγχρονισμού με (κύριο) μέλημα την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής – τη διατήρηση ενός κράτους προστάτη κατοχυρωμένων συμφερόντων και προνομίων……..μιας «κορπορατιστικής» αντίληψης περί κράτους αντίθετης σε κάθε εξορθολογισμό. Θεωρώ ότι ο Τσίπρας ( όπως παλιότερα ο Αντρέας ) απεδείχθη ο καλύτερος ανατόμος του μέσου Έλληνα. Όσο και να προσπαθήσεις, αν παραβλέψεις τον «τρόπο συμμετοχής των μαζών στη πολιτική» οι τρεις εκλογικές επιτυχίες του Τσίπρα είναι δυσεξήγητες. Μόνο η επιτυχία του μνημονίου θα αλλάξει τη χώρα! Απάντηση
ΤΠ 23/09/2015 Αγαπητε διαχειριστη. Στο σαιτ σου στις πενηντα περιπου αναρτησεις εχεις μηδεν περιπου σχολια. Παρ ολα αυτα με καλη προθεση μπηκα στο κοπο να σχολιασω. Προς εκπληξη μου με πληροφορησαν οτι μ αποκαλεσες τεως πρωθυπουργο!!!!. Λυπαμαι. Ειλικρινα λυπαμαι που σε θεωρουσα σοβαρο. Αν εχεις την απορια για το ποιος ειμαι ….κανενα προβλημα. Ναυπακτιος ειμαι κι εγω Απάντηση
Ντίνος Γκέκας 23/09/2015 Αγαπητέ ΤΠ. Στο σχόλιο στο οποίο αναφέρεσαι, φίλος στο FB με ρώτησε ποιος είναι ο ΤΠ, ο Τάσος Πάντος; Και του απάντησα στα πλαίσια του χαβαλέ και μόνο – και όχι κακοπροαίρετα – ο Τέως Πρωθυπουργός. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, και όπως σου είπα σε αρκετά από όσα γράφεις συμφωνώ μαζί σου. Επίσης ο γραπτός σου λόγος είναι αξιόλογος, και είσαι ευπρόσδεκτος όχι μόνο ως σχολιαστής, αλλά και ως αρθρογράφος αν το επιθυμείς. Απάντηση
