Tου Γιώργου Τσούμα

“When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down happy. They told me that I didn’t understand the assignment. I told them they didn’t understand life.”

-John Lennon

Ευτυχία. Ευτυχισμένος. Λέξεις οι οποίες ακούγονται σπάνια πλέον από τα στόματα των Ελλήνων και Ελληνίδων. Λέξεις οι οποίες εγκλωβίζονται στους ιμάντες του μυαλού μας που συνεχώς είναι απασχολημένοι με την εύρεση λύσεων για τα προβλήματα της καθημερινότητας μας. Λέξεις οι οποίες μάλλον έχασαν την αξία και την σημασία τους μπροστά στον νεποτισμό και την μεγαλομανία που πότισαν ανεξίτηλα τις προηγούμενες γενιές.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης, της διάλυσης ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, της βίαιης αρπαγής των ονείρων της νεολαίας από τους κυβερνώντες ξεχάσαμε ως νέα γενιά τον σημαντικότερο παράγοντα άμυνας μας απέναντι τους που δεν είναι άλλο από τα απλά πράγματα που κάποτε είχαμε στην ζωή μας ή ίσως ονειρευόμασταν να έχουμε και τα οποία μας χάριζαν αυτό το απερίγραπτο, αγνό αίσθημα ευτυχίας.

Επιλέξαμε κατά την προσωπική μου άποψη να κυνηγήσουμε την πλασματική ευτυχία που χαρίζει απλόχερα το καπιταλιστικό σύστημα με τα πολυποίκιλα εργαλεία του όπως η διαφήμιση, η μόδα και ο καλλιεργημένος υπερκαταναλωτισμός. Επιλέξαμε να αφήσουμε πίσω τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας για την ομορφιά της απλής ζωής, της συμβίωσης με την φύση και την ευτυχία που σου χαρίζουν τα αρκούντως απαραίτητα. Επιλέξαμε το ανελέητο κυνήγι του διπλανού μας, του συνανθρώπου μας σε αυτό τον σύγχρονο κοινωνικό πόλεμο που κάποιος πολύ όμορφα ονόμασε ανταγωνισμό. Επιλέξαμε την ταφή των πραγματικών και αληθινών ονείρων μας, που χαρίζουν και αποδίδουν την πραγματική ευτυχία γιατί η φτιαχτή κοινωνία μας φοβάται τους αυθεντικούς και ευτυχισμένους ανθρώπους.

Αναρωτιέμαι εδώ και πολύ καιρό αν υπάρχει διέξοδος από αυτό το σταυροδρόμι το οποίο μας έχει κάνει αυτή την στιγμή να είμαστε ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης. Θα γίνω αφηγητής προσωπικών βιωμάτων για να γίνω κατανοητός με τον κίνδυνο η συναισθηματική φόρτιση που με διακατέχει γράφοντας τα, να καταστρέψει την ουσία του παρόντος κειμένου. Ευτυχία για μένα είναι η συγκίνηση που με κατακλύζει κάθε φορά που αντικρίζω το πατρικό μου μετά από πολύμηνη απουσία. Ευτυχία για μένα είναι η μυρωδιά του ελληνικού καφέ που μου ετοιμάζει η γιαγιά μου στο γκάζι κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Ευτυχία για μένα είναι το παλιό Renaultμου και οι αναμνήσεις που μου προσφέρει κάθε φορά η οδήγηση του. Ευτυχία είναι η αγκαλιά της μητέρας, της αδερφής, του πατέρα, ευτυχία είναι το συναπάντημα με τους φίλους στο παλιό στέκι, είναι ο έρωτας με μια άγνωστη ή γνωστή. Βιώματα, αναμνήσεις  του καθένα που κοντεύουμε να ξεχάσουμε προς χάριν προβλημάτων που προκαλούνται από έννοιες  όπως επιτόκια, ομόλογα, δάνεια, με την λίστα να μην έχει τελειωμό.

Είναι η ώρα που πρέπει να γίνουμε διαφορετικοί και ευτυχισμένοι και όχι απλώς να το δηλώνουμε δεξιά και αριστερά. Και δεν θα γίνουμε διαφορετικοί ακολουθώντας τις παγιωμένες συνταγές. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που ξεκινήσαμε, στα απλά πράγματα που ταυτόχρονα είναι και ασυνήθιστα. Στην αναζήτηση των στιγμών, των ανθρώπων, των κουβέντων που μας χαρίζουν την αγνή, πραγματική ευτυχία που όλοι αναζητούμε στο ταξίδι της ζωής μας.

Γιατί στο τέλος μόνο αυτό αξίζει, μόνο αυτό μετράει, μόνο αυτό μένει.

Αναδημοσίευση από http://www.doc-trine.com