του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Πολύ θα ’θελα να μου πεις έναν καλό λόγο για να απεργήσω. Γιατί να ξαναβγώ στους δρόμους και να ελπίσω πάλι, προτού με ξαναπροσγειώσει ένα νέο success story και ο πολιτευτής που μου κουνάει το δάχτυλο στην TV.

Θα σου πω μερικούς καλούς λόγους για να απεργήσεις, αρκεί πρώτα να μου πεις εσύ μερικούς κακούς λόγους για να μην απεργήσεις.

Το μεροκάματο; Ποιο μεροκάματο; Εκείνο που σου δίνει ο εργοδότης σου «αν και όταν»; Γι’ αυτό το μεροκάματο να μην απεργήσεις;

Οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Μα δεν θα απεργήσουμε γι’ αυτούς, για να τους υπερβούμε θα απεργήσουμε. Για να περάσουμε πάνω από τις σκοπιμότητες, τη γραφειοκρατία και τα τερτίπια τους. Γιατί οι απεργίες που εκείνοι προκηρύσσουν, «αν και όταν», μπορούν να γίνουν καταλύτες ανατροπής αν και όταν εμείς το αποφασίσουμε – όχι εκείνοι.

Μήπως για το φόβο της απόλυσης; Μα κινδυνεύεις να σε απολύσουν κι όταν δεν απεργείς, για την ακρίβεια τότε είναι που κινδυνεύεις περισσότερο.

Για να μη θιγούν τα καταστήματα του εμπορικού κέντρου; Σιγά μη σε νοιάζει για τα καταστήματα του εμπορικού κέντρου. Και σιγά μην εξαρτάται ο τζίρος τους από τη δική σου απεργία. Άλλωστε, εκείνοι ξεπούλησαν την Κυριακή με το εκπτωτικό πανηγυράκι, δεν τα ’μαθες;

Μήπως για τον φόβο των επεισοδίων; Μα η απουσία σου είναι που κάνει τα επεισόδια πιο πιθανά, η παρουσία σου και η εγρήγορσή σου αποτρέπει τη δυνατότητα των γνωστών άγνωστων να κάνουν παιχνίδι και της αστυνομίας να προβοκάρει και να επιτίθεται.

Μήπως, τέλος, επειδή είσαι άνεργος; Επειδή η έννοια της απεργίας φαντάζει στα μάτια σου μακρινή κι αλλόκοτη; Αλλά αυτά τα ’χουμε ξαναπεί. Άνεργος ναι, ανενεργός όχι. Και ποιος δεν είναι άνεργος στις μέρες μας; Και τι είδους άνεργος είσαι τέλος πάντων, αν πρόκειται να κάτσεις για άλλη μια μέρα στον καναπέ ή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου να στέλνεις βιογραφικά;

Να λοιπόν που σου είπα ήδη μερικούς λόγους για να απεργήσεις και να βγεις στους δρόμους. Κι αν θέλεις κι άλλους, κάτσε και μέτρα:

Μήπως γιατί στην Αθήνα κυκλοφορεί η τρόικα και πρέπει κάποιος να τους ψιθυρίσει στο αυτί όσα διστάζει να τους πει ο Στουρνάρας;

Μήπως γιατί στο σπίτι σού την έχουν στημένη με βίντεο πανοραμικά από το διπλό φονικό, με την άτυχη Μαρία και τους ξανθούς Χρυσαυγίτες, συγνώμη, με τους άτυχους Χρυσαυγίτες και την ξανθή Μαρία ήθελα να πω (αλήθεια, τι απέγινε αυτή η ψυχή); Μήπως γιατί πρέπει να δραπετεύσεις από την τηλεοπτική συνθήκη και να βγεις να πάρεις λίγο καθαρό αέρα με άλλους φυσιολογικούς ανθρώπους;

Μήπως γιατί χαρίζουν και πάλι άδειες στα κανάλια ενώ εσένα σου αδειάζουν το πορτοφόλι; Επειδή προσφέρουν στους μεγάλους φοροφυγάδες το τεκμήριο της αθωότητας, ενώ σ’ εσένα τα τεκμήρια διαβίωσης; Μήπως για τους πλειστηριασμούς, για το νέο χαράτσι, για τους κεφαλικούς φόρους, για το πετρέλαιο θέρμανσης, για τον ΦΠΑ, για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, για την παραπαιδεία, για την ιδιωτικοποίηση της υγείας, του νερού, της δημόσιας περιουσίας; Μήπως για την ανεργία και τη βίαιη μετανάστευση των νέων; Μήπως για τον υφέρποντα ρατσισμό, για την αστυνομική βία, για το τηλέφωνό σου που το παρακολουθούν με WiFi τεχνικές;

Θα πει κάποιος ότι τίποτα σχεδόν από όλ’ αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται στα αιτήματα της απεργίας. Αλλά τότε μπαίνει το ερώτημα, ποιος είναι αυτός που ορίζει τα αιτήματα και γιατί να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Μήπως, τελικά, ένας καλός λόγος να κάνεις απεργία είναι το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία, στη διαμαρτυρία; Μήπως αντί να φοβόμαστε το ένα και τ’ άλλο, πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για να μας φοβηθούν;

* Το άρθρο του Χριστόφορου Κάσδαγλη δημοσιεύτηκε στις 6/11/2013 στο thepressproject.gr

3100