του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν ο τέως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ ήταν ιδιώτης επιχειρηματίας, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον κ. Δημήτρη Μελισσανίδη μέχρι τη Γαλλία, έτσι ώστε να γιορτάσουν την επιτυχή συμφωνία και μετά ο κ. Σταύρος Σταυρίδης να επιστρέψει με το ίδιο lear-jet στην Κεφαλονιά, που ήταν ο τελικός του προορισμός. Η σύμπραξη δύο ιδιωτών και το τι θα κάνουν μετά είναι καθαρά δικός τους λογαριασμός.

Το πρόβλημα, όμως, του κ. Στέλιου Σταυρίδη είναι πως πρωτίστως είναι δημόσιος λειτουργός και διαχειριζόταν την περιουσία 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι δε μέτοχοι του Οργανισμού που διοικούσε –δηλαδή ο ελληνικός λαός– έχουν καεί πολλάκις στον χυλό, με αποτέλεσμα να φυσάνε δικαιολογημένα και το γιαούρτι. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε «υποκριτικές» τις αντιδράσεις (όπως δήλωσε σε κάποια συνέντευξή του ο κ. Σταυρίδης), δεν είναι αποκλειστικά ελληνικές. Και στις καλύτερες οικογένειες της Δύσης παραιτήθηκαν πολλοί άξιοι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί για ακόμη πιο ευτελείς εξυπηρετήσεις.

Είναι δυσκολότερη η δουλειά του δημόσιου λειτουργού, από εκείνη του επιχειρηματία. Δεν εννοούμε μόνο τους περιορισμούς που έχει κατά την άσκηση των καθηκόντων του, διότι πρέπει να εξηγεί διαρκώς ακόμη και τις πιο μικρές κινήσεις του. Καλώς ή κακώς, για τους πολιτικούς και τα στελέχη του Δημοσίου υπάρχει και το «τεκμήριο της πολιτικής ενοχής».

Γράφαμε και παλαιότερα (13/9/2003) ότι «σε υποθέσεις ποινικού χαρακτήρα όλοι οι πολίτες θεωρούνται αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ακόμη και οι ύποπτοι. Ακόμη και όσοι ομολογούν. Το “τεκμήριο αθωότητας” δεν είναι κάτι θεόπεμπτο. Είναι μια εφεύρεση της δημοκρατικής κοινωνίας μας, επειδή ο πολίτης είναι ανίσχυρος μπροστά στους πανίσχυρους μηχανισμούς του κράτους…

»Σε θέματα πολιτικής ευθύνης, όμως, δεν υπάρχει τεκμήριο αθωότητας. Αντιθέτως: αν θέλαμε να χαριτολογούσαμε, θα λέγαμε ότι υπάρχει “τεκμήριο πολιτικής ενοχής”. Προσοχή! Μιλάμε μόνο για τις πολιτικές ευθύνες…

»Βέβαια, ούτε το “τεκμήριο πολιτικής ενοχής” δεν είναι θεόπεμπτο. Είναι κι αυτό μια εφεύρεση της δημοκρατικής μας κοινωνίας (όχι θεσμοθετημένη όπως το “τεκμήριο αθωότητας”, αλλά κατά πολιτικό έθιμο), επειδή τώρα οι διωκτικές αρχές είναι ανίσχυρες μπροστά στον πανίσχυρο πολιτικό. Δεν μπορούν πρακτικά οι υφιστάμενοι να ελέγξουν τον προϊστάμενο. Η διαδικασία ποινικού ελέγχου δυσκολεύει μόνο από τη σκιά που αφήνει η ισχύς του πολιτικού. Πόσω μάλλον ότι ως άνθρωπος μπορεί να μπει στον πειρασμό αν επηρεάσει έμπρακτα τη διαδικασία προς όφελός του…».

Βεβαίως, στην περίπτωση του κ. Σταυρίδη δεν υπάρχει κάποιο σκάνδαλο, αλλά η διάχυτη φιλολογία περί σκανδάλων. Για την Αριστερά –και το ευρύτερο από την ίδια τμήμα του ελληνικού λαού, το οποίο επηρεάζει ιδεολογικά– κάθε αποκρατικοποίηση είναι εξ ορισμού σκάνδαλο. Παρά το γεγονός ότι για το επίμαχο ταξίδι δεν υπάρχει κάτι ποινικά επιλήψιμο, η –δικαιολογημένη από την ιστορία– καχυποψία τροφοδοτείται από ζουμερές ειδήσεις, σαν τη μετακίνηση του κ. Σταυρίδη με το lear-jet ιδιώτη που ήταν μέτοχος της κοινοπραξίας που αγόρασε τον ΟΠΑΠ. Ετσι, δημιουργείται ντε φάκτο το «τεκμήριο πολιτικής ενοχής» και –παρά το γεγονός ότι ο κ. Σταυρίδης είναι άξιο στέλεχος, που χρειαζόταν στο ελληνικό Δημόσιο– ορθώς πλήρωσε διά της παραίτησής του το τίμημα.

Αναδημοσίευση από: www.kathimerini.gr

0000