Το χαμένο Κέντρο

του Τάκη Θεοδωρόπουλου*

Η επιπολαιότητα με την οποία η Νέα Δημοκρατία αντιμετώπισε το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ήταν ο προάγγελος της παράλυσης. Πριν παραλύσει τεχνικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρέλυσε πολιτικά. Ερμήνευσε τη νίκη του κ. Τσίπρα ούτε λίγο ούτε πολύ με όρους κισμέτ, κάποιας μεταφυσικής νομοτέλειας, και επαναπαύθηκε στη σχετική εκλογική αντοχή που έδειξε το ίδιο. Κοινώς έχασε μεν, άντεξε δε, ή εν πάση περιπτώσει δεν συρρικνώθηκε. Η αποτίμηση συμπληρώθηκε και απ’ την εξόχως απολιτική σκέψη πως το κόμμα άντεξε χάρη στην προσωπικότητα του κ. Μεϊμαράκη, ο οποίος κατάφερε να συνδυάσει τον ανδροπρεπή μύστακα του λαϊκού παιδιού με την αστική μετριοπάθεια στη συμπεριφορά. Οι παροδικές εκρήξεις του θυμικού του απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της εν γένει μετριοπαθούς συμπεριφοράς του. Και τα «παιδιά του λαού» έχουν τρόπους. Ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και εκλιπαρούσε συναίνεση από τον Τσίπρα.

Και μετά; Θα περίμενε κανείς ότι μετά οι υποψήφιοι για την αρχηγία θα εξηγούσαν και την ήττα και την αντοχή. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον τόπο, τους όρους τους επέβαλε ο χειρότερος από τους τέσσερις, ο κ. Τζιτζικώστας του οποίου η πολιτική σκέψη συμπυκνώνεται σε ένα «γεια σας, είμαι εδώ». Αναρωτήθηκαν ποιοι ψήφισαν Ν.Δ. στις εκλογές και ανέλυσαν τους λόγους για τους οποίους ψήφισαν όσοι την ψήφισαν; Ελάτε τώρα. Εδώ δεν έχουν καταλόγους με τα μέλη τους. Ψήφισε η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», μια ανθρωπογεωγραφία που μοιράζεται ανάμεσα στη Ν.Δ., τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τους ψυχασθενείς δολοφόνους της Χρυσής Αυγής; Αυτοί όμως δεν φτάνουν. Αν δεν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία και οι ψηφοφόροι του Κέντρου, όσοι απέμειναν από αυτούς που έκριναν τις εκλογές επί δικομματισμού τότε και η Νέα Δημοκρατία θα είχε ακολουθήσει τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ.

Το «χαμένο Κέντρο» είναι τα χαμένα από την κρίση μεσαία στρώματα. Οσα εξασφάλιζαν αυτή την υποτυπώδη, ασθενή και φτενή κανονικότητα αστικής ζωής. Και όσα εξακολουθούν να την επιθυμούν. Αυτή την κανονικότητα εξασφαλίζει η ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας μας. Η Νέα Δημοκρατία ευθύνεται διότι, πρώτη αυτή, μετά τον αντιμνημονιακό καιροσκοπισμό της ως αντιπολίτευση, ταύτισε την ευρωπαϊκή πορεία με τη λογιστική. Πολλοί από όσους την ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές αμφιταλαντεύτηκαν ανάμεσα στο Ποτάμι και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ομως ψήφισαν Ν.Δ. επειδή υπολόγισαν πως αυτή έχει τη δύναμη, και τη σοβαρότητα, για να ανασυγκροτήσει το πολιτικό Κέντρο, στο οποίο περιλαμβάνονται και όσοι μπορεί να μην ανήκουν σ’ αυτήν, διεκδικούν όμως τα δικαιώματα της πολιτικής σοβαρότητας, όπως ο κ. Βενιζέλος.

Τα τεχνικά προβλήματα δεν είναι ικανά για να παραλύσουν μια πολιτική παράταξη. Δεν πα να μη δουλεύουν οι υπολογιστές, άμα δουλεύει το μυαλό όλα λύνονται. Η έλλειψη σοβαρότητας όμως, η προχειρότητα και η απουσία πολιτικής μπορούν να αποβούν καταστροφικές. Είναι τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς όμως και της Νέας Δημοκρατίας, η οποία απέδειξε ότι πάσχει από την ασθένεια της χώρας. Εχει κι αυτή το αστείρευτο ταλέντο της αυτογελοιοποίησης.

Ποιες δυνάμεις θα μπορέσουν να βρουν το χαμένο Κέντρο; Και ποιες θα σταθούν ικανές να εκφράσουν πολιτικά μια σοβαρή συντηρητική και ευρωπαϊκή δεξιά; Αυτό είναι το ζητούμενο.