Φορολογικά έσοδα: «Τρόποι υπάρχουν απλοί και οικονομικοί, θέληση;»

του Αθανάσιου Ασημάκη, πολιτευτή Φωκίδας του «Κινήματος Σοσιαλιστών Δημοκρατών»

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κάνουν, ευτυχώς, τις τελευταίες μέρες μια στροφή προς ρεαλιστικές προτάσεις διακυβέρνησης. Βέβαια είναι ακόμη στην προσπάθεια, στην προσπάθεια να συγχρονιστούν τα μέλη της κυβέρνησης μεταξύ τους, αν και μετά από 50 σχεδόν ημέρες θα έπρεπε να έχουν εφαρμόσει, τουλάχιστον το μισό από το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών που είχαν έτοιμο! Κατέθεσαν τελικά το νόμο των 100 δόσεων για διαβούλευση με το κοινό, το οποίο σε γενικές γραμμές είναι μία βελτιωμένη πρόταση του νόμου της ΝΔ. Ευτυχώς, επικράτησε η λογική και δεν θα υπάρξει κούρεμα χρεών, αλλά μόνο των προστίμων και των προσαυξήσεων, γιατί αλλιώς θα είχαμε καταιγισμό ενστάσεων από όλους τους νομοταγείς πολίτες που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.

Επόμενη κίνηση, οι μεταρρυθμίσεις που κατέθεσαν στο Eurogroup της Δευτέρας. Πολύ καλές, αλλά δεν διαφέρουν από τις αντίστοιχες εξαγγελίες όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πρέπει όμως να δείξουν πυγμή για την εφαρμογή τους και να βρουν συμμάχους (αν και δύσκολο , γιατί οι τωρινοί κυβερνώντες έβαζαν εμπόδια στις ίδιες μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων των τελευταίων 5 ετών).

Υπάρχει και μία πρωτοτυπία. Οι προτάσεις Βαρουφάκη για πολίτες φοροελεγκτές, συνδεδεμένους με κάμερες και μικρόφωνα, με δίμηνες συμβάσεις. Επιπλέον, κίνητρα με κληρώσεις δώρων, για όσους μαζεύουν αποδείξεις. Καλή προσπάθεια, απαραίτητη και πρωτοποριακή σε δύσκολες στιγμές (όπως και παλαιότερα η επιβολή φόρου για της πισίνες που ανακαλύφθηκαν μέσω Google earth!!!).
Αλήθεια όμως, γιατί πρέπει να δίνουμε δώρα; Έτσι θα αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση; Όταν προσφέρεις δώρα αποκτάς νοοτροπία συναλλαγής. Όπως στα παιδάκια που τους δίνεις καραμέλα όταν μαζεύουν τα πράγματά τους και μετά από μια-δυο φορές, θέλουν σοκολάτα, μετά παγωτό, μετά κινητό και θέλουν θέλουν… και οι απαιτήσεις αυξάνονται.

Όχι δεν είναι σωστό. Κατ’ εμέ όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους. Με μηδέν αφορολόγητο. Πρέπει να συμβάλουν όλοι στα έσοδα του κράτους, ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα. Για παράδειγμα. Για τα πρώτα 6.000€ ατομικά να υπάρχει μία πρώτη κλίμακα με φορολογικό συντελεστή 0.5% ώς 1%. Δηλαδή να αντιστοιχεί φόρος εισοδήματος ως 60€ το χρόνο. Για ποσό από 6.000€ ώς 12.000€ ατομικά, συντελεστής 10%. Οπότε, φορολογούμενος με 12.000€ εισόδημα θα πληρώσει 660€ φόρο. Για εισοδήματα ώς 20.000€ ατομικά 20%. Οπότε φόρος 2.660€. Για μεγαλύτερα ένας υψηλότερος συντελεστής. Στα οικογενειακά εισοδήματα θα έπρεπε η πρώτη κλίμακα να είναι ας πούμε περίπου τα 12.000€ με 1%, η δεύτερη τα 12.000€-20.000€ με συντελεστή 10% και ούτω καθεξής. Παράλληλα, θα πρέπει να τίθεται ένας ελάχιστος στόχος εσόδων και αντίστοιχα να κυμαίνονται οι φορολογικοί συντελεστές. Εάν επιτυγχάνονται, μπορούμε να μειώσουμε τους συντελεστές σε όλους, ή να δημιουργηθεί αποθεματικό με σκοπό κοινωνικές πολιτικές σε ευπαθείς ομάδες, αλληλεγγύης γενεών και δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές.

Για να πετύχει αυτό όμως πρέπει να σταματήσει η φοροδιαφυγή. Γιατί να πάμε σε πρόσκαιρα μέτρα με μεγάλο κόστος, εκπαίδευσης και υλικών (κάμερες, μικρόφωνα); Συνήθως οι πιο αποδοτικές λύσεις είναι οι πιο απλές. Ορίζουμε λοιπόν ότι κάθε φορολογούμενος για να ωφελείται αυτών των φορολογικών συντελεστών πρέπει να αιτιολογήσει όλα του τα εισοδήματα με αποδεικτικά στοιχεία. Για παράδειγμα, εισόδημα 10.000€, αποδείξεις σουπερμάρκετ 3.000€, αποδείξεις ΔΕΚΟ 2.000€, πληρωμή δανείων 2.000€, αποδείξεις γιατρών 500€, εστιατόρια-καφέ 1.000€, αποταμίευση 1.500€ (με βεβαίωση από την τράπεζα). Εάν δεν αποδείξει μέρος του εισοδήματος του, τότε θα πρέπει να φορολογείται το αναπόδεικτο μέρος με υψηλό φορολογικό συντελεστή πχ. 30%. Οπότε εάν για εισόδημα 10.000€ έπρεπε να πληρώσει 460€ φόρο, εάν προσκόμιζε όλα τα δικαιολογητικά σε περίπτωση που δεν δικαιολογήσει 500€ θα πρέπει να πληρώσει πρόσθετο φόρο 150€ άρα συνολικό 610€ (Θα μπορούσε να υπάρχει και ένα περιθώριο λάθους, χωρίς πρόσθετο φόρο, πχ να χάσει-ξεχάσει 200-300€ αποδείξεων). Έτσι όλοι θα ζητούν τις αποδείξεις, και χωρίς κόστος για ένα κράτος που δεν έχει περιθώριο για άλλα περιττά έξοδα, θα συγκεντρωθούν έσοδα. (Το παράδειγμα για να γίνει πιο ακριβές θα έπρεπε να έχω στη διάθεσή μου στατιστικά στοιχεία από τον κρατικό προϋπολογισμό). Στο χέρι βέβαια της φορολογικής διοίκησης είναι η εισπραξιμότητα των φόρων και στης κυβέρνησης η διαφανής και ανταποδοτική αξιοποίηση των εσόδων, ώστε οι πολίτες να μην νιώθουν ότι τα χρήματά τους πηγαίνουν χαμένα.

Άρα τρόποι υπάρχουν απλοί και οικονομικοί, θέληση είναι το θέμα εάν υπάρχει. Να μην υπερτερεί το κομματικό αλλά και προσωπικό συμφέρον των κυβερνόντων έναντι του κοινού καλού.

0200