του Γιώργου Χριστιά

Είναι το απόσταγμα της πλειοψηφίας των πολιτικών συζητήσεων καφενειακού τύπου των τελευταίων μηνών. Μεταξύ ποικιλίας, ούζου και μπύρας, οι Έλληνες αποφαίνονται πως η κατάντια της χώρας και του λαού της έχει έναν και μόνο υπαίτιο: τον Ανδρέα!

Ήταν αυτός που με την λαϊκίστικη κι ανεύθυνη πολιτική του, υπερχρέωσε τη χώρα και την οδήγησε στο γκρεμό. Βαλτός από Αμερικάνους, Σιωνιστές, Ελοχίμ κλπ σκοτεινές ανθελληνικές δυνάμεις…

Στάχτη στα μάτια, φίλοι μου!

Γιατί αν φταίει  ο κακός διαχειριστής του συστήματος Ανδρέας, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία – ο κέλτικος τίγρης “ανάπτυξης” που έγινε κλαψουρίζον γατάκι- κι όλες οι χώρες η μία μετά την άλλη, γιατί πλησιάζουν με γοργά βήματα στο ίδιο καπιταλιστικό χείλος του γκρεμού; Μήπως κυβέρνησε κι εκεί ο Ανδρέας; Να πήδηξε μπορεί – γνωστή η πλήρης υποδούλωσή του στο ωραίο φύλο- να κυβέρνησε αποκλείεται.

Και γιατί φταίει ο Ανδρέας περισσότερο απ’ τον γέρο Καραμανλή; Ποιός μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ξεχνάμε; Ή το θυμόμασταν μόνο όσο η καπιταλιστική ανάπτυξη επέτρεπε να ρέει το κοινοτικό χρήμα άφθονο; Τώρα που σφίξανε κώλοι, που η κάνουλα στέρεψε,που το κεφάλαιο αγρίεψε και χρησιμοποιεί του θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να εξαθλιώνει τους λαούς της Ευρώπης, γιατί διαγράφηκε από τη συλλογική μνήμη ο “εθνάρχης”; Η περίφημη διορατικότητά του είχε τελικά τόσο χρονικά περιορισμένο βελινεκές;

Είναι τυχαία η στοχοποίηση του Ανδρέα; Είναι τυχαία η εξάντληση κάθε αυστηρότητας της δικαιοσύνης στην καρκινοπαθή γυναίκα του Άκη κι η αναγόρευση του “αρχισοσιαλιστή” (μη χέσω) Άκη σε μεγαλύτερο λήσταρχο του λαού όλων των εποχών; Μα δεν έφαγε κανείς άλλος; Τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, δομημένων ομολόγων κλπ της διακυβέρνησης του επίδοξου επανιδρυτή του κράτους Καραμανλή junior, γιατί τα έφαγε η μαρμάγκα; Πού πήγαν οι Ρουσοπουλοβουλγαράκηδες; Αμ οι Μελισσανίδηδες, οι Ψωμιάδηδες γιατί πάνε από αναβολή σε αναβολή; Ο εθνικός μας προμηθευτής Σωκράτης;

Τα πράγματα είναι απλά. Το καπιταλιστικό σύστημα και  η εγχώρια αστική τάξη που το διαχειρίζεται, της οποίας απλοί υπαλληλίσκοι ήταν οι διάφοροι διαπαραταξιακοί Άκηδες, (γι αυτό και η πολιτική τους πορεία αμφιταλαντεύεται από τα ύψη στα τάρταρα, ανάλογα με τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν),  επέλεξε σε συνθήκες κρίσης, να ξοφλήσει μια και καλή με οποιαδήποτε ιδεολογία και πολιτική περιέχει έστω και ελάχιστα φιλολαϊκά ψήγματα. Γιατί δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτικής, μπροστά στην παγκόσμια αδυναμία του κεφαλαίου να βρει κερδοφόρες διεξόδους. Ο λαός πρέπει να πειστεί πως, όποια μικρή παραχώρηση είχε κερδηθεί τόσα χρόνια, ήταν εκτός πραγματικότητος και δεν του άξιζε. Ο άκρατος φιλελευθερισμός ορίζει ως “δίκαιον” την εξαθλίωση του εργαζόμενου, για χάρη των μεγιστοποιημένων κερδών των πολυεθνικών. Κι ο μέσος εργαζόμενος δυστυχώς και στην Ελλάδα, έχει αρχίσει να πείθεται γι αυτό και να νιώθει και τύψεις για όποια δικαιώματα είχε μέχρι πρόσφατα…

Αυτό θέλουν να καταφέρουν οι διάφοροι ακροδεξιοί τιμητές του συστήματος, οι “μετριοπαθείς” Βορίδηδες με τα ναζιστικά κουτάβια τους: Το γκρέμισμα της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας στη συνείδηση του ελληνικού λαού . Ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή απ’ την πλήρη υποταγή του εργαζόμενου χωρίς αντίσταση …“για να σωθεί η πατρίδα”. Γι αυτό βγήκαν απ τον πυθμένα του ιστορικού βούρκου τους. Όμως ο λαός, όσο κι αν είναι μουδιασμένος, δεν ξεχνά τα βασικά της ιστορίας του. Δίστομο, Καλάβρυτα, 7 χρόνια γύψου, η μισή Κύπρος χαμένη κλπ. Αυτά είναι τα κέρδη μας από την ελληνική ακροδεξιά, και λυπάμαι παιδιά, σε κανένα από αυτά δεν πρωταγωνίστησε ο Ανδρέας. Όποιος συνέλληνας τα νοσταλγεί, ας ετοιμαστεί να τα ξαναζήσει…

Μα θα μου πείτε, ξεπλένεις τον Ανδρέα, τον Άκη και τους άλλους για τα “εγκλήματα” που έχουν διαπράξει κατά του ελληνικού λαού; ΟΧΙ! Η πολιτική της εξαγοράς της εργατικής τάξης με μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο και συνεπώς η δημιουργία μιας εργατικής αριστοκρατίας, έσβησε το λαϊκό κίνημα, κι αυτό βαρύνει τον Ανδρέα. Ο εργαζόμενος υπνωτίστηκε, ένιωσε πως χωρίς αγώνα μπορείς να κερδίσεις προνόμια. Το σύνθημα “ο αγώνας τώρα δικαιώνεται”, που ο Αντρέας εισήγαγε,  ήταν η ταφόπλακα σε κάθε ελπίδα πραγματικής αλλαγής. Αν πραγματικά ευθύνεται για κάτι ο Αντρέας και οι συν αυτώ, είναι γιατί “αναισθητοποίησε” με συνθηματολογία και παροχές τον λαό, προσφέροντάς τον μετέπειτα ανήμπορο στο χειρουργικό τραπέζι  των διαδόχων του και τελικά στη μέγγενη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Φοβάμαι πως ο Αντρέας, βάσει των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει, υπήρξε η μεγαλύτερη απογοήτευση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας…

Τέλος, κάτι υποκειμενικό ,που ίσως και να βγαίνει μέσα απ το οικογενειακό μου (απογοητευμένο) ΠΑΣΟΚικό DNA, αλλά θεωρώ πως είναι και κοινά αποδεκτό στον μέσο προοδευτικό Έλληνα, που δεν αντιμετωπίζει με το ψευτοηθικό χριστιανοπρεπές κόμπλεξ του κατά συρροήν κρυφοαυνανισζόμενου μέσου Έλληνα δεξιού, την προσωπική ζωή του κάθε ανθρώπου. Η κίνηση του 70χρονου Αντρέα προς την 25χρονη Μιμή, κατά την αποβίβαση απ το αεροπλάνο επιστροφής απ το Χέρφιλντ, μένει στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως ο σημαντικότερος συμβολισμός σεξουαλικής απευλευθέρωσης. Καταδεικνύει το σθένος που πρέπει να επιδεικνύει οποιοσδήποτε άνθρωπος τιμά και σέβεται τις προσωπικές του επιλογές…

Γιατί στην φύση, οι τολμηρές ηγετικές φυσιογνωμίες σεξουαλικά πάντα ανταμοίβονται, πέρα απ” τα προβλήματα που μπορεί να προκαλούν στους ηγεμονευόμενους…