Success story, αριστερή παρένθεση, μνημόνια και κάλπες! | του Ντίνου Γκέκα

Εκλογές έρχονται, οι δημοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, αλλά ας κοιτάξουμε λίγο το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν και πώς έχουμε φθάσει μέχρι εδώ.

Ας ξεκινήσουμε από τον Απρίλιο του ‘14. Ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές. Τι και αν ο λαός μαστίζεται από περικοπές, φόρους, ανεργία, τα νούμερα δείχνουν να βελτιώνονται. Η χώρα βγαίνει για πρώτη φορά στις αγορές – μετά το ’10, έστω και περιορισμένα –  για δανεισμό. Ο Σαμαράς παίζει τα ρέστα του με το πρώτο δείγμα του success story. Μόνο που η κάλπη τον Μάιο του 14, ένα μόλις μήνα μετά άλλα δείχνει. Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με διαφορά 4%.  Είπαμε τα νούμερα φαίνονται να πηγαίνουν καλά, αλλά η αντίδραση στη σκληρή λιτότητα καταγράφεται ξεκάθαρα.

Από εκεί και ύστερα ο Σαμαράς και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η εφαρμογή του μνημονίου εξαντλεί το πολιτικό τους κεφάλαιο. Και επέρχεται μία κάποια χαλάρωση στις περαιτέρω – και επί της ουσίας – διαρθρωτικές αλλαγές. Συγκεκριμένα όχι χαλάρωση, αλλά καμία αλλαγή. Πώς άλλωστε το δεύτερο συστημικό κόμμα, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, να θίξει τη γερασμένη πελατεία των υπέρογκων συντάξεων και τα κλειστά επαγγέλματα της διαπλοκής και της αφαίμαξης του κράτους επί δεκαετίες. Είπαμε ευρωπαίοι, φιλελεύθεροι, αλλά και συντηρητικοί σε όλες τις παθογένειες που έχτισαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.

Κάπου εκεί αρχίζει να πέφτει το σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Τα νούμερα πλέον δεν βγαίνουν, το περίφημο mail Χαρδούβελη προβλέπει μέτρα που πλήττουν της πελατεία, εκμηδενίζουν το πολιτικό κεφάλαιο Σαμαρά και δεν μπορούν να περάσουν από τη Βουλή. Η αφορμή υπάρχει, είναι η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Σαμαράς έχει αποφασίσει να πάει σε εκλογές, να χάσεις αξιοπρεπώς χωρίς να χάσει το κόμμα. Να δώσει τη χώρα στην «παλαβή» αριστερά, η οποία σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια θα «ξεβρακωθεί» και θα πέσει ως αν- ώριμο φρούτο. Ο «εγώ σου τα λεγα» Σαμαράς θα επιστρέψει πιο δυνατός με τον ΣΥΡΙΖΑ στα τάρταρα. Και κάπου εκεί προκύπτει ο Δήμας- πρώτη φορά κυβέρνηση προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας στέλεχός της – ο Τσίπρας τσιμπάει διψασμένος για εξουσία και μας προκύπτουν οι εκλογές του Ιανουαρίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει για ελάχιστα την αυτοδυναμία, νικά με 8,5%, ωστόσο ο Σαμαράς κρατά το κόμμα, χάνοντας μόλις 2 μονάδες από τη νίκη του ’12 και παρά τη σκληρή πραγματικότητα των μνημονίων. Το σχέδιο της αριστερής παρένθεσης φαίνεται να δουλεύει.

Από τον Φλεβάρη ξεκινά η μάχη με τον χρόνο για την κυβέρνηση Τσίπρα. Καταφέρνει να πάρει παράταση για τον Μάιο, ωστόσο αν και εσωτερικά οι παλαβές παραχολογίες από τους υπουργούς σε επίπεδο λόγων δίνουν και παίρνουν, η ηγεσία του κόμματος δείχνει διαλλακτικότητα και προσπαθεί να ελιχτεί έστω πολιτικά με τους τεχνοκράτες που βλέπουν μόνο αριθμούς. Επικοινωνιακά ο Βαρουφάκης κερδίζει το παιχνίδι, μέχρι τα τέλη Απριλίου, όπου οι ευρωπαίοι θέτουν τελεσίγραφο για την παρουσία του.

Κάπου εκεί ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως είναι μπροστά σε αδιέξοδο. «Μυρίζει» μνημόνιο, ο Νο2 στην κυβέρνησή του είναι ανεπιθύμητος στην Ευρώπη και η υλοποίηση του προγράμματος Θεσσαλονίκης φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός.

Το καθυστερεί χαρακτηριστικά – μέγα σφάλμα – και διαφεύγει από το αδιέξοδο προκηρύσσοντας δημοψήφισμα εκκαθάρισης. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει: 1. Ο Σαμαράς παραιτείται μετά τη βαριά ήττα του ΝΑΙ  και 2. Περιορίζει τις εσωκομματικές διαφωνίες από την υπογραφή του νέου μνημονίου.

Μεγάλο μείον: Τα capital controls, που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, και το στέγνωμα της πραγματικής οικονομίας ίσως τον καλύτερο μήνα του χρόνου, έχουν τσαλακώσει το προφίλ του Τσίπρα.

Από εκεί και πέρα οι διαδικασίες είναι γνωστές και τάχιστες: Γρήγορες ψηφοφορίες του νέου μνημονίου – με τις πλάτες της αντιπολίτευσης – και έγκριση από τους Θεσμούς για γρήγορη προσφυγή στην κάλπη, μιας και από την παρούσα Βουλή η διακυβέρνηση της χώρας είναι αδύνατη.

Γιατί ο Τσίπρας πάει σε εκλογές; Είναι η τελευταία του και ίσως η πιο δύσκολη πολιτική τρίπλα. Έχοντας απαλλαγή από τις παλαβές συνιστώσες – που ενώ είχαν ενεργό ρόλο στις διαπραγματεύσεις και στην εξεύρεση plan B, με τα γνωστά αποτελέσματα, επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα  – και με τη Νέα Δημοκρατία απροετοίμαστη και με προσωρινό αρχηγό, θεωρεί ότι τώρα είναι το timing να καθαρίσει το τοπίο και να κυβερνήσει χωρίς εσωτερικές τρικλοποδιές, πριν έρθουν ο εφαρμοστικοί νόμοι στη Βουλή. Θα καταφέρει να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που επανεκλέγεται  έχοντας κάνει τη μνημονιακή πιρουέτα βάζοντας την υπογραφή του στο νέο βαρύ πρόγραμμα; Δύσκολο, αλλά η ιστορία θα δείξει…

ΥΓ Μεταξύ  σοβαρού και αστείου, η δική μου «αντιδημοκρατική» πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας είναι άλλη: Ντάλια για πρωθυπουργός με δικιά της ομάδα τεχνοκρατών στα υπουργεία. Απόλυτη εφαρμογή του μνημονίου! Μέχρι και τις υποσημειώσεις! Αν πετύχουν, για πάντα Ντάλια και το συνάφι της.

Αν όμως οι στόχοι που προβλέπονται και σε αυτό το μνημόνιο δεν επιτευχθούν εντός χρονοδιαγράμματος, να δεσμευθούν οι εταίροι μας για αλλαγή πολιτικής στη χώρα μας…

330