«Να κινείται το χρήμα»

της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Πόσο γνωστές εκφράσεις και πόσο συνηθισμένες, ειδικά στην εποχή της κρίσης που διανύουμε. Ωστόσο, αν δούμε κάποιες έννοιες λίγο βαθύτερα θα καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Το θέμα είναι για το τί είδους εργασία μιλάμε. Συναντάμε περιπτώσεις όπου γίνονται έργα ή δημιουργούνται θέσεις εργασίας για να βρει ο κόσμος δουλειά. Θέσεις που συντηρούν μια γραφειοκρατία δαιδαλώδη. (Ειδικότερα στην Ελλάδα αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο). Η εργασία αυτή είναι χρήσιμη, άχρηστη, παραγωγική ή όχι;

Η παραγωγή είναι μια διαδικασία κατά την οποία οι συντελεστές της παραγωγής μετασχηματίζονται σε αγαθά χρήσιμα για τον άνθρωπο. Όσο περισσότερο παράγει κανείς στο χρόνο εργασίας, τόσο πιο παραγωγικός είναι ,σε σχέση πάντα με τους διαθέσιμους πόρους. Βέβαια το αν μια εργασία είναι χρήσιμη είναι θέμα μεγάλης συζήτησης και δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την παραγωγική εργασία.

Ο Adam Smith στο βιβλίο του«Ο Πλούτος των Εθνών», αναφέρει: «Τόσο οι παραγωγικοί , όσο και οι μη παραγωγικοί εργαζόμενοι , όπως επίσης και αυτοί που δεν εργάζονται καθόλου, συντηρούνται από το ετήσιο προϊόν της γης και της εργασίας της χώρας. Το προϊόν αυτό, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν είναι ποτέ ανεξάντλητο και έχει πάντα ορισμένα όρια. Επομένως , δεδομένου ότι το συνολικό ετήσιο προϊόν, αν εξαιρέσουμε την αυθόρμητη παραγωγή της γης, είναι αποτέλεσμα της παραγωγικής εργασίας, ανάλογα με το εάν για τη συντήρηση των μη παραγωγικών χεριών χρησιμοποιείται ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρους αυτού του προϊόντος, θα απομένει αντίστοιχα μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του για τη συντήρηση των παραγωγικών, και κατ’ αναλογία, το προϊόν της επόμενης χρονιάς θα είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο».

Με άλλα λόγια, σπαταλώντας κονδύλια, πληρώνοντας μισθούς αργόσχολων, μειώνονται εκείνα που προορίζονται για την αμοιβή αυτών που είναι παραγωγικοί. Επομένως αυτοί που είναι μη παραγωγικοί ή λιγότερο παραγωγικοί συντηρούνται από το προϊόν της εργασίας των άλλων. Όταν όμως, το εισόδημα ενός κράτους συντηρεί μη παραγωγικούς ανθρώπους, το κράτος αυτό δεν έχει το προϊόν που απαιτείται για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού του. Έτσι δημιουργούνται ανάγκες σε εισαγωγές φαρμάκων, τροφίμων, ενέργειας κ.λ.π. Μοιραία, λοιπόν, μιλάμε για οικονομική εξάρτηση από τρίτους.

The post «Δουλειά να “ναι και ό,τι να “ναι» appeared first on Lepanto Magazine.

Πώς θα μάθει ο καταναλωτής τί πουλάς, πώς θα μάθει εσένα, την επιχείρησή σου; Πώς θα πείσεις ότι αυτό που πουλάς είναι χρήσιμο;

Να κάνεις διαφήμιση θα πει κάποιος. Ωραία , τί είναι  όμως διαφήμιση και πώς γίνεται;

Ανατρέχοντας στη βικιπαίδεια διαβάζουμε:

«Η διαφήμιση αποτελεί μια μορφή επικοινωνίας για ένα προϊόν/ιδέα/αγαθό, έχει σαφή σχεδιασμό, είναι αισθητικά ελκυστική και έχει ευφυές περιεχόμενο που στοχεύει να πείσει το στόχο της να καταλήξει σε μια απόφαση επιθυμητή για το διαφημιζόμενο. Σκοπός της διαφήμισης κατά κανόνα είναι να αυξήσει τις πωλήσεις ενός προϊόντος ή να το κάνει αποδεκτό από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ατόμων αναφερόμενη στα θετικά στοιχεία του προβαλλόμενουείδους/προσώπου/ιδέας/αγαθού/υπηρεσίας/φορέα. Παράλληλα μπορεί να ενημερώνει το κοινό για την τιμή, τη διαθεσιμότητα, τους τυχόν κινδύνους από τη χρήση του προβαλλομένου είδους κ.λ.π.»

Ωραίος ο ορισμός της διαφήμισης. Με απλά λόγια ως ιδιοκτήτης μιας μικρής ατομικής επιχείρησης θα πρέπει να σε μάθει ο κόσμος. Στοιχίζει πολύ κάτι τέτοιο; Δεν μπορείς να διαθέσεις πολλά χρήματα, δε διαθέτεις γνώσεις marketing, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι αν η επιχείρησή σου δε γίνει η πρώτη  στις επιλογές των καταναλωτών δε θα μπορέσεις να αυξήσεις τις πωλήσεις σου. Δεν ήρθες να σώσεις τον κόσμο, δεν είσαι ο καλύτερος , είσαι όμως εδώ με λύσεις και αυτό που έχεις να πουλήσεις είναι χρήσιμο και πρέπει ο καταναλωτής να σκέφτεται πρώτα εσένα. Να πείσεις ότι αυτό που κάνεις το αγαπάς, οπότε και αυτό που έχεις να δώσεις δεν μπορεί παρά να είναι καλό. Να γίνεις δηλαδή πρώτος στο μυαλό των καταναλωτών.

Να βάλεις διαφήμιση, λοιπόν, στην τοπική εφημερίδα, να δείξεις τον τρόπο σκέψης σου, να αρθρογραφήσεις , σε εφημερίδες, sites, blogs, να μοιράσεις διαφημιστικά φυλλάδια, να κάνεις κάτι πρωτότυπο και καινοτόμο που δεν το έχει σκεφτεί κάποιος άλλος. Ποιος άλλωστε μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που προσπαθεί να προβάλλει τη δουλειά του και την ποιότητά της; Μήπως έτσι η διαφήμιση έχει καλύτερα αποτελέσματα; Να κάνεις τους άλλους να μιλούν για σένα. Αυτό άλλωστε τί είναι; Διαφήμιση δεν είναι; «Πούλα» τον εαυτό σου. Δείξε τις γνώσεις που έχεις στο αντικείμενό σου, την προσωπικότητά σου.

Άλλωστε  η διαφήμιση, ειδικά  με την εξέλιξη της τεχνολογίας, μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Το θέμα είναι ότι ως επιχειρηματίας  πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς να δώσεις νέα διάσταση στην έννοια της διαφήμισης.

Και μην ξεχνάς ότι το σημαντικότερο είναι να μπορείς να ξεχωρίζεις.

The post Πώς να διαφημιστείς; appeared first on Lepanto Magazine.

Τα σχέδια εγκατάστασης 106 ανεμογεννητριών στην περιοχή Φθιώτιδας – Ευρυτανίας (από Κοκκάλια έως Οξυά) έγιναν γνωστά από το 2002-’03 με τη δημοσιοποίηση της πρώτης Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που κατέθεσε η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή, την οποία υπογράφει ένας θαλάσσιος βιολόγος!

Άμεση υπήρξε τότε η αντίδραση πολιτών, φορέων, επαγγελματιών, Αυτοδιοίκησης. Αντιθέτως, θετική έως αδιάφορη ήταν η στάση των αρμόδιων υπηρεσιών (αρχαιολογικές, δασικές, περιβάλλοντος), με λίγες εξαιρέσεις, και κυριότερη την εμπεριστατωμένη αρνητική γνωμοδότηση της πλέον αρμόδιας όλων των υπηρεσιών για θέματα αλπικών περιοχών, της Διεύθυνσης Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας του υπ. Γεωργίας.

Σημειωτέον ότι η ΙΔ” Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, που στις 30.7.2001 δεν εξέφρασε καμιά αντίρρηση για το έργο, αργότερα (1.11.2007) απαγόρευσε την ανέγερση ναΐσκου 20 τ.μ.(!) κοντά στο Μνημείο στα Κοκκάλια, με αιτιολογία το αρχαιολογικό ενδιαφέρον και ανασκαφές που επίκεινται!

Το 2002-’03 η ΤΕΡΝΑ υποβάλλει συμπληρωματικά στοιχεία και «αιτήσεις μείωσης της συνολικής ισχύος του προτεινόμενου ΑΣΠΗΕ» που διαβιβάζονται από την ΕΥΠΕ μόνο στο Νομ. Συμβούλιο της Ευρυτανίας και όχι στη Φθιώτιδα, καθώς και πολύ αργότερα (2007) στη Δ/νση Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας του υπ. Γεωργίας, η οποία, όμως, εμμένει στην αρνητική άποψή της.

Το 2009 η ΤΕΡΝΑ υποβάλλει στη Δ/νση Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας του υπ. Γεωργίας μελέτη… αναχλόασης(!) (σημ.: δεν υπάρχει διεθνής εμπειρία αναχλόασης στην αλπική ζώνη) προφανώς για να εκμαιεύσει θετική γνωμοδότηση.

Στις 13.1.11 υποβάλλει νέα τελική ΜΠΕ στην ΕΥΠΕ, η οποία, όμως, ουδέποτε κοινοποιήθηκε στους φορείς, ούτε δημοσιοποιήθηκε! Έτσι (με απόντα πια τον δασολόγο κ. Ντούρο και με άλλον προϊστάμενο) κάτω από την πίεση της Δ/νσης Δασών Περιφέρειας Στ. Ελλάδας, συντάσσεται στις 12.8.11 νέο έγγραφο της Δ/νσης Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας, το οποίο αναφέρεται στο έργο και όχι στην περιοχή που θα γίνει και απαριθμεί «όρους» που πρέπει να τηρηθούν, ενώ γνωρίζει ότι πολλοί είναι και ανέφικτοι (π.χ. απαγόρευση έστω και προσωρινής εναπόθεσης υλικών, διαφύλαξη φυτικής γης για χρήση στις αποκαταστάσεις, αποκατάσταση του τοπίου με φυτά αυτόχθονα!). Έτσι, στις 27.8.12 επιτυγχάνεται έγκριση Π.Ο.!

Η εκταμίευση, όμως, των επιχορηγήσεων έχει αρχίσει από 28.12.11, δηλαδή 8 μήνες πριν από την έγκριση Π.Ο. και δύο χρόνια (!) πριν από τις άδειες εγκατάστασης (η πρώτη άδεια εκδόθηκε στις 23.12.13!). Υπολογίζεται πως η ΤΕΡΝΑ έχει προεισπράξει σχεδόν το 100% των επιδοτήσεων, δηλ. 20-24 εκατ. ευρώ, με τα οποία άρχισε την εγκατάσταση ανεμομετρητών! Αυτό αποδεικνύει ότι ούτε το αιολικό πεδίο δεν είχαν προμετρήσει. Μάλλον αυτό που τους ενδιαφέρει, και σ” αυτό τους βοηθούν οι «fast-truck» διαδικασίες που νομοθέτησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι να τσεπώσουν τις επιδοτήσεις, ανεξαρτήτως του αν θα «αποδώσουν» οι Α/Γ. Σημειώνουμε πως οι προκαταβολές είναι λεφτά του ελληνικού λαού (και μάλιστα την ώρα που δίνει μάχη για επιβίωση), γιατί η Ε.Ε. καταβάλλει την αναλογία της μετά την πιστοποίηση κατασκευής των έργων. Συμπέρασμα: «Λεφτά υπάρχουν» και το «πάρτι» για κάποιους συνεχίζεται…

Η καταστροφή

Σχεδιάζεται λοιπόν εγκατάσταση 74 Α/Γ στις αλπικές κορυφές, σύνορα Ευρυτανίας – Φθιώτιδας, από το Πικροβούνι – Ράχες Τυμφρηστού – Καστρί – Κοκκάλια – Καράβι – Αλογοβούνι, μέχρι όλη την Οξυά (Σαράνταινα). Η έκταση που θα χρησιμοποιηθεί είναι περίπου 7.500 στρέμματα, με υποσταθμό 16 στρεμμάτων στα Κοκκάλια και 12 πυλώνες μεταφοράς από τις Ράχες Τυμφρηστού.

Οι Α/Γ είναι τύπου Ε-44/900 Energon (γερμανική), με διάμετρο πτερωτής 44 μέτρα και ολικό ύψος 77 μέτρα. Ένας φίλος που γνωρίζει μου λέει: «Α/Γ των 900 kw δεν παράγονται πλέον. Θα μπουν 1,5 – 2 ΜW λιγότερες μεν, αλλά ψηλότερες… περί τα 120 μέτρα!». Για την κατασκευή της κυκλικής βάσης στήριξης κάθε μιας θα σκαφτεί χώρος 1.521 τ.μ. (για των 2 ΜW 5.281 τ.μ.) σε βάθος 4-6 μέτρων.

Για την πρόσβαση και τη σύνδεση μεταξύ των Α/Γ θα γίνει εσωτερική οδοποιία περίπου25 χιλιομέτρων σε όλες τις κορυφογραμμές. Με την ανοχή δε της δασικής υπηρεσίας προβλέπεται να διανοιχτούν υπάρχοντες δασικοί δρόμοι των 5-7 μέτρων, σε πλάτος 12 μ.(!) για τις μεταφορές των μηχανημάτων και των υλικών. Εννοείται πως σε κάθε τμήμα του έργου θα στηθεί και από ένα εργοτάξιο!

Η ομορφιά της φύσης

Η διαδρομή, τόσο δυτικά των κορυφογραμμών από τις Ράχες Τυμφρηστού προς Κρίκελλο – Δομνίστα – Σταύλους – Αράχοβα Ναυπακτίας, όπως και ανατολικά των κορυφογραμμών από τις Ράχες προς Πουγκάκια – Παλαιοχώρι (χωματόδρομος) και μετά το Γαρδίκι προς το δάσος και το καταφύγιο της Οξυάς, είναι από τις ωραιότερες στην Ελλάδα.

Όπως μας λέει ο ειδικός δασολόγος κ. Ντούρος: «Οι αλπικές περιοχές αποτελούν το επιστέγασμα, την κορωνίδα των βουνών και διαγράφουν με τον όγκο και το περίγραμμά τους τον ορίζοντα του τοπίου. Τα σχήματα αυτά είναι αποτυπωμένα στη μνήμη και στη συνείδηση των κατοίκων (…) Η συνολική εικόνα που δημιουργείται είναι εξαιρετικά ελκυστική και αποτελεί, μαζί με τα δάση και τα γύρω ορεινά χωριά, τουριστικό προορισμό για πολλούς επισκέπτες».

Τα Κοκκάλια είναι ιστορικός τόπος, όπου το 279 π.Χ. έγινε μάχη εναντίον των Γαλατών (το όνομα από τα κόκαλα των νεκρών που άσπριζαν το τοπίο για πολλούς αιώνες). Μέχρι και σήμερα υπάρχουν πλάκες από αρχαίες κατασκευές και κυρίως από τον αρχαίο δρόμο στον αυχένα των βουνών, όπου «οι Αιτωλοί και αι Αιτωλαί» (Παυσανίας) συνέτριψαν τους Γαλάτες.

Η ομαλή αλπική διαδρομή από Κοκκάλια – Καράβι – Αλογοβούνι – Ψηλή Ράχη Οξυάς αποτελεί τους αλπικούς βοσκότοπους για την κτηνοτροφία της ευρύτερης περιοχής της Ευρυτανίας και της Φθιώτιδας και σ” όλο το μήκος της διασχίζεται από το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Το τμήμα Τύμπανο – Τρυπήρι αποτελεί την κορυφογραμμή του όρους Οξυά, στις πλαγιές του οποίου φύεται το πανέμορφο Αισθητικό Δάσος Οξυάς.

Και το ερώτημα είναι: θέλουμε πραγματική ανάπτυξη με ανάδειξη και ήπια τουριστική αξιοποίηση όλης της ιστορικής κληρονομιάς και της εθνικής μνήμης, του υπέροχου φυσικού περιβάλλοντος και των τοπικών παραδόσεων; Με παραγωγική ανασυγκρότηση και αποκέντρωση, που θα γίνουν πόλος έλξης για την εγκατάσταση νέων παραγωγικών ηλικιών και θα ξαναζωντανέψουν τα χωριά; Με προστασία του περιβάλλοντος, που οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας; Μια τέτοια ανάπτυξη είναι σήμερα το ζητούμενο για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση.

Γιατί, ανάπτυξη σημαίνει να έχει όλος ο κόσμος δουλειά και να ζωντανέψει η περιφέρεια. Γιατί η κρίση μάς έδειξε ότι η πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει με εγκαταλελειμμένη την πρωτογενή παραγωγή και τα χωριά, με τη διάλυση των μικροεπαγγελματιών, με τη μετανάστευση των νέων στα αστικά κέντρα και τον γιγαντισμό του τριτογενή τομέα του εμπορίου και των υπηρεσιών, με τη δημιουργία μιας οικονομίας της φούσκας.

Αυτό που επιχειρείται σήμερα στο όνομα της «πράσινης ενέργειας» είναι η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, με άγνωστες συνέπειες στα νερά (οι πηγές ύδρευσης των χωριών βρίσκονται σ” αυτή την αλπική περιοχή), στη σταθερότητα των εδαφών, στα αποδημητικά πουλιά, στα άγρια ζώα, στους βοσκοτόπους της αλπικής ζώνης και τελικά και στην οικονομική επιβίωση των γύρω χωριών και οποιασδήποτε προοπτικής πραγματικά «πράσινης ανάπτυξης».

Μια τέτοια ανάπτυξη θα έπρεπε να επιδοτεί η κυβέρνηση της Ελλάδας και όχι την καταστροφή μας και την ακύρωση όποιας τέτοιας προσπάθειας έγινε έως σήμερα και προοπτικής στο μέλλον, από τις νεότερες γενιές, που τις καταδίκασαν στην ανεργία του 60%.

* Η Τούλα Καλογερά είναι συνταξιούχος γεωπόνος

πηγή: avgi.gr

The post Αιολικά πάρκα – μαμούθ σε παρθένες βουνοκορφές appeared first on Lepanto Magazine.

της Χριστίνας Βασιλοπούλου,οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Ας μιλήσουμε πλέον με νούμερα:

Εκκαθάριση φορολογικής δήλωσης για το έτος 2013 ατομικής επιχείρησης παροχής υπηρεσιών:

Κέρδη: 8.680,00 ευρώ ( σημ.: έκοβε αποδείξεις )

Ποσό που πρέπει να πληρώσει: 4.148,04 ευρώ (συμπεριλαμβανομένης της προκαταβολής 55% και του τέλους επιτηδεύματος 650,00 ευρώ.) Αν φέρνει μια προκαταβολή από πέρυσι 904,00 ευρώ,  το τελικό ποσό πέφτει στα:  3.244,04 ευρώ.

Έλα όμως που έχει τεκμαρτό εισόδημα 13.650,00 ευρώ. Αν δεν μπορεί να καλύψει τη διαφορά με το πραγματικό δηλωθέν εισόδημα η συνολική επιβάρυνση θα είναι 6.150,95 ευρώ.Ποσό για πληρωμή : 6.150,95 ευρώ  με την προκαταβολή από πέρυσι : 5.246,00 ευρώ .Πόσοι γνωρίζουν ότι τα τεκμήρια διαβίωσης είναι μαχητά ; Πόσοι έχουν πάει στη ΔΟΥ να τα αμφισβητήσουν;

Έχουμε καταλάβει τι θα γίνει σε λίγο καιρό , όταν με την υποβολή της φορολογικής δήλωσης θα βεβαιώνεται αυτόματα ο φόρος στο taxisnetκαι θα βγαίνει ταυτότητα πληρωμής; Η πρώτη δόση( στο πάνω παράδειγμα των 3,244,00 ευρώ) : 1.081,35 ευρώ θα πρέπει να καταβληθεί έως 31/07/14 , οποτεδήποτε και αν υποβληθεί η  εμπρόθεσμη δήλωση , η δεύτερη ισόποση δόση θα πρέπει να καταβληθεί έως 30/09/14 και η τρίτη έως 30/11/14.

«Κάτι είχα ακούσει , αλλά δεν το περίμενα έτσι» , μου είπε ο επαγγελματίας. Έχουμε καταλάβει ότι τον Ιούλιο του 2014 θα βεβαιωθεί και ο ΕΝΦΙΑ; Ο Νέος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων που θα αντικαταστήσει το Ε.Ε.Τ.Α. και θα αφορά όλα τα ακίνητα; ( αγροτεμάχια, οικόπεδα,σπίτια).

Έχουμε καταλάβει τι έρχεται όταν για κάθε ημέρα ληξιπρόθεσμης οφειλής θα υπολογίζονται τόκοι και στο πρώτο δίμηνο καθυστέρησης η προσαύξηση θα είναι 10% , και πάει λέγοντας.

Έχουμε καταλάβει πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για ΟΛΟΥΣ; Επιχειρήσεις, μισθωτούς , συνταξιούχους, αγρότες. Έχουμε καταλάβει ότι η οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει αν μειωθεί και άλλο η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών; Αν δεν υπάρχουν μικρές ελληνικές επιχειρήσεις;

Έχουμε καταλάβει ότι μέχρι να πληρώσουμε τις οφειλές μας στο Δημόσιο , θα ξεκινήσουν οι καινούργιες; Και όσοι χρωστάνε σε Τράπεζες , ΙΚΑ , Ο.Α.Ε.Ε.;

Έχουμε καταλάβει ότι το 2014 ξεκίνησε και πρέπει να παλέψουμε για την επιβίωσή μας , για την ποιότητα της ζωής μας; Η λύση ποια είναι; Να κοιτάζει ο ένας πώς θα « φάει » τον άλλο για να επιβιώσει; Να κλείσει την επιχείρησή του και  αν μπορεί  να δουλεύει « μαύρα »; Να φοροδιαφεύγει όσο μπορεί περισσότερο; Να έχει νεύρα, κατάθλιψη;

Πόσες φορές είχα βαρεθεί να ακούω , όταν ξεκινούσε η  κρίση : « Έλα μωρέ τίποτα δεν πρόκειται να γίνει , απλά μας φοβίζουν.» Μήπως γι΄αυτό μας πιάσανε στον ΥΠΝΟ;

ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ.

The post Έχουμε καταλάβει τί έρχεται; appeared first on Lepanto Magazine.

Η «οικονομία του φραπέ» είναι ένα διαδεδομένο σχήμα λόγου, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την παθογένεια της ελληνικής οικονομίας. Ο όρος παραπέμπει σε μια εσωστρεφή οικονομία με χαμηλή παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και ποιότητα υπηρεσιών, μικρή κλίμακα και μικρή απασχόληση, αλλά μεγάλη φοροδιαφυγή. Αναφέρεται επίσης σε έναν τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από νωθρότητα και οκνηρία. Κοντολογίς, περιγράφει μια παρασιτική οικονομία μέσα σε μια παρακμιακή κοινωνία.

Κοντεύουν να συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια από την πτώχευση της χώρας και είναι προφανές το πόσο δυσκολευόμαστε να ξεκολλήσουμε από το μοντέλο αυτό. Σύμφωνα μάλιστα με μια πρόσφατη έρευνα, το 90% των επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν στο διάστημα αυτό δραστηριοποιούνται στους θεωρούμενους μη παραγωγικούς κλάδους, με πρώτες τις επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης. Πράγματι, αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης για να διαπιστώσει κανείς πως τα μαγαζιά που ανοίγουν είναι κυρίως εστιατόρια, μπαρ και καφέ. Κυριολεκτικά οικονομία του φραπέ!

Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση του φαινομένου αυτού, ίσως λιγότερο προφανής, αλλά ενδεχομένως πιο ουσιαστική. Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν την «οικονομία του φραπέ» εξετάζοντας διαδοχικά τις δύο πλευρές της, την παραγωγή (τις επιχειρήσεις) και τη ζήτηση (τους καταναλωτές).

Αν ξεκινήσουμε από την πλευρά της «παραγωγής», θα διαπιστώσουμε πως στον χώρο του εμπορίου έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο «οικοσύστημα» που περιλαμβάνει χιλιάδες επαγγελματίες, από επιχειρηματίες και εργολάβους έως αρχιτέκτονες και εργαζόμενους και που καταφέρνει συνεχώς να στήνει με αστραπιαίο μεν αλλά αποτελεσματικό τρόπο (και παρά την ανύπαρκτη ρευστότητα) εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις, άλλοτε παρακολουθώντας διάφορες μόδες (από frozen yogurt και φούρνους μέχρι φαλάφελ και μαγειρεία) και άλλοτε διαμορφώνοντας πιο διαχρονικές τάσεις (από μπαράκια και μοντέρνες κάβες μέχρι wine bar και νεοπαραδοσιακά μπακάλικα). Οι περισσότεροι από τους χώρους αυτούς διακρίνονται για την αισθητική τους, ενώ η σχέση ποιότητας-τιμής δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Στην Αθήνα μπορείς σήμερα να πιεις εσπρέσο αντίστοιχο του ιταλικού σε ωραιότερους χώρους και σε καλύτερες τιμές. Εντέλει, ο τομέας αυτός ξεχειλίζει από καινοτομία (άλλωστε και ο φραπέ ελληνική εφεύρεση είναι) και αποτελεσματικότητα, στοιχεία δυσεύρετα αλλού, γι’ αυτό και είναι ίσως ο μόνος που σήμερα δημιουργεί θέσεις εργασίας. Η κρίση λειτούργησε εδώ πραγματικά ως μηχανισμός δημιουργικής καταστροφής, οδηγώντας στο κλείσιμο τις αδύναμες επιχειρήσεις και ευνοώντας τις δυναμικές.

Η επιτυχία οφείλεται και στην άλλη πλευρά, την κατανάλωση, όρος που αποδεικνύεται, όπως θα δούμε, σχετικός. Σε ένα καινούργιο βιβλίο («Who owns the future? »), ο Αμερικανός θεωρητικός της ψηφιακής καινοτομίας Jaron Lanier ανατέμνει μία από τις μεγάλες ανατροπές που προκάλεσε η διαδικτυακή επανάσταση, την αλλαγή της σχέσης παραγωγής και κατανάλωσης. Αντίθετα, π.χ., απ’ ό,τι πιστεύουμε, το προϊόν της Google δεν είναι πλέον η ψηφιακή αναζήτηση, ούτε είναι η κοινωνική δικτύωση το προϊόν που πουλάει το Twitter ή το Facebook. Το προϊόν τους είναι τα δεδομένα που παράγει η μαζική χρήση των υπηρεσιών τους, τα λεγόμενα «μεγάλα δεδομένα» (big data). Οι χρήστες, δηλαδή, των υπηρεσιών αυτών δεν είναι απλοί καταναλωτές ψηφιακής αναζήτησης ή κοινωνικής δικτύωσης, αλλά παραγωγοί περιεχομένου. Μάλιστα, ο Lanier προβλέπει πως στο μέλλον οι εταιρείες δεν αποκλείεται να αναγκαστούν να τους αποζημιώνουν. Αντίστοιχα, οι άνθρωποι που συχνάζουν στα μπαρ και στα καφέ της Αθήνας δεν είναι απλώς καταναλωτές, αλλά με την παρουσία τους, το στυλ τους και την ενέργεια που εκπέμπουν, συμμετέχουν στην παραγωγή μιας ατμόσφαιρας χωρίς την οποία και το πιο καλοσχεδιασμένο κατάστημα παραμένει νεκρό.

Ο συνδυασμός αυτός είναι τόσο επιτυχημένος, που πρόσφατα οι New York Times συμπεριέλαβαν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας στους επίλεκτους προορισμούς τους για το 2014, ακριβώς λόγω της δυναμικής που περιέγραψα. Αυτό δείχνει πως η «οικονομία του φραπέ» έχει μια εξωστρεφή διάσταση που εντάσσεται όχι μόνο στην παραδοσιακή και παρωχημένη λογική του «τουρισμού», αλλά εντέλει σε μια πολύ ευρύτερη γκάμα παροχής υπηρεσιών που σχετίζεται με την αναψυχή και την ποιότητα ζωής. Στην ολοκληρωμένη του εκδοχή, το μοντέλο αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ευρείας δέσμης υπηρεσιών αιχμής, τεχνολογικής καινοτομίας, παιδείας και υγείας, ακόμη και ως κινητήρια δύναμη μετεγκατάστασης για ανθρώπους που προτιμούν να ζουν σε ένα όμορφο και ζωντανό περιβάλλον, ιδίως όταν διαθέτει καταπληκτικό κλίμα και γρήγορη πρόσβαση σε σχεδόν απεριόριστους προορισμούς μοναδικής ομορφιάς.

Προφανώς δεν αγνοώ τα προβλήματα της σημερινής Αθήνας, ούτε ισχυρίζομαι βέβαια πως η ανάπτυξη θα ξεκινήσει από τον τομέα αυτό ή πως θα έρθει αναπόφευκτα, αυτόματα ή άκοπα. Εκείνο που θέλω να τονίσω, είναι πως ένα υποτιμημένο παρόν μπορεί να κρύβει μέσα του τους σπόρους ενός διαφορετικού και απρόσμενου μέλλοντος, αρκεί να ξέρουμε πού να κοιτάξουμε. Το μεγαλύτερο ίσως σφάλμα που κάνουμε, είναι πως φανταζόμαστε το μέλλον αποκλειστικά με τα μάτια του παρόντος. Αυτό ακριβώς κάναμε και στο παρελθόν, αλλά από την αντίθετη όχθη, όταν τα λαμπερά φώτα του 2004 μάς εμπόδιζαν να δούμε τους παράγοντες που τελικά θα κατέληγαν να διαμορφώσουν το 2014.

*Το άρθρο του Στάθη Ν.Καλύβα δημοσιεύτηκε στις 2/2/2014 στην «Καθημερινή«

The post Μια διαφορετική ματιά στην «οικονομία του φραπέ» appeared first on Lepanto Magazine.

Είχα την εβδομάδα που φεύγει μια συνάντηση με έναν οικονομολόγο που θεωρώ τύχη να τον γνωρίζω. Οχι μόνο λόγω της τεράστιας πείρας του σε διεθνείς και εγχώριες επιτελικές θέσεις κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά γιατί έχει το χάρισμα να εξηγεί με απλούς οικονομικούς όρους αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας μακριά από κομματικούς δογματισμούς. Και επειδή βρήκα πολύ ενδιαφέροντα όσα μου είπε, σας τα μεταφέρω.

Τρεις είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν συμμερίζεται την άκρατη αισιοδοξία που τείνει να επικρατήσει στην Ελλάδα. Πρώτον, ότι πολλές από τις οικονομικές αποφάσεις δεν έχουν «sustainability». «Sustain» σημαίνει συγκρατώ, στηρίζω, συντηρώ σε μεγάλη διάρκεια και γι’ αυτό το «sustainability» έχει μεταφραστεί ως «βιωσιμότητα». Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο συνομιλητής μου κατέφυγε στον αγγλικό όρο για να μου εξηγήσει αυτό που υποσυνείδητα μας ανησυχεί όλους. Μήπως δηλαδή οι φορολογικές κυρίως επιλογές λαμβάνονται εν πανικώ για να καλύψουν τα δημοσιονομικά κενά που διαρκώς ανακύπτουν και όχι με έναν μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό και -κυρίως- την πεποίθηση ότι θα αντέξουν στον χρόνο προκειμένου να δημιουργήσουν ένα σταθερό οικονομικό περιβάλλον.

«Η χώρα δίνει συχνά την εντύπωση ότι κυβερνάται από τους εφοριακούς», μου είπε ο συνομιλητής μου, για να εξηγήσει ότι οι ιθύνοντες μοιάζουν μόνον να σκέφτονται πώς θα κλείσουν δημοσιονομικές τρύπες και δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς ταυτόχρονη μέριμνα για να αυξηθεί η παραγωγή, το μόνον που επιτυγχάνουν είναι η διαρκής μείωση της φοροδοτικής ικανότητας όσων μπορούν ακόμη να εισφέρουν στα έσοδα του προϋπολογισμού. «Οταν έχουμε φτάσει στο σημείο ο φόρος που αναλογεί σε έναν ιδιοκτήτη ενός παλιού ακινήτου να είναι μεγαλύτερος από το ενοίκιο που θα κατέβαλλε για το ίδιο σπίτι αν δεν ήταν δικό του, η συγκεκριμένη επιλογή είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο», ήταν το απλό παράδειγμά του. Και προέβλεψε τον κίνδυνο το περιβόητο δημοσιονομικό πλεόνασμα να μην επαναληφθεί, ακριβώς διότι δεν δημιουργήθηκε από την πραγματική οικονομία, αλλά λόγω των υπέρογκων φόρων, που όσοι εξακολουθούν και τους καταβάλλουν τους απορροφούν από τις καταθέσεις τους. Με απλά λόγια δηλαδή, από τα έτοιμα.

Η δε τρίτη αιτία που μου ανέλυσε εξηγεί και τη «λογική» των οικονομικών αυτών επιλογών. «Συχνά τα οικονομικά επιτελεία χάνουν τη μεγάλη εικόνα γιατί απλούστατα λειτουργούν επικοινωνιακά. Ετσι σήμερα αυτό που μοιάζει να εξαντλεί την προσπάθεια του κ. Στουρνάρα είναι το πώς θα βοηθήσει με προνοιακές ασπιρίνες το 20% του πληθυσμού που πένεται, αντί να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή να βοηθήσει το “υπόλοιπο” ενεργό 80% με συγκεκριμένα μέτρα και κίνητρα για “να πάρει μπρος η οικονομία” προς όφελος και του 20%».

Οι επισημάνσεις του έγιναν και πιο συγκεκριμένες. Είναι εντελώς λάθος, μου είπε, να προσβλέπει η χώρα σε μεγάλες επενδύσεις. Στη σύγχρονη οικονομία αυτές δεν δημιουργούν πολλές θέσεις εργασίας. Σε μια οικονομία οριζόντια και επιφανειακή, όπως η ελληνική, η κυβέρνηση θα έπρεπε να επικεντρώσει την προσπάθειά της στις μικρές εγχώριες επιχειρήσεις, αξιοποιώντας το πλεονέκτημά τους να προσαρμόζονται γρήγορα στις νέες συνθήκες. Δηλαδή να κινητροδοτήσει π.χ. τις τουριστικές και αγροτικές μονάδες, και κυρίως τις διαδικτυακές νέες εταιρείες τεχνολογίας που μπορούν σε ελάχιστα χρόνια να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά διεθνώς, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και ανακόπτοντας το ρεύμα φυγής στο εξωτερικό. «Λίγες θέσεις εργασίας από πολλούς και όχι πολλές από λίγους θα έπρεπε να είναι ο στρατηγικός μας στόχος», ανέφερε, συμφωνώντας με δεκάδες πλέον ειδικούς που το επισημαίνουν.

Εφυγα από τη συνάντηση πιο προβληματισμένος απ’ ό,τι πήγα. Θυμήθηκα -για παράδειγμα- ότι ακόμη και την εποχή της μεγάλης πλασματικής ανάπτυξης της περιόδου Σημίτη, στην Ελλάδα δημιουργούνταν κάθε χρόνο μόλις 50.000 θέσεις εργασίας. Και έκανα τη θλιβερή σκέψη πως χρειάζονται τουλάχιστον 20 χρόνια για να υποχωρήσει η ανεργία στα επίπεδα που ήταν τότε, αν δεν υπάρξει ένα άλλο τολμηρό στρατηγικό σχέδιο στη χώρα. Αυτό που όλοι περιμένουμε να ακούσουμε εδώ και τέσσερα χρόνια.

Εξυπακούεται, βέβαια, ότι ο συνομιλητής μου δεν θέλησε καν να μπει σε συζήτηση για το τάχα εναλλακτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και τις επαπειλούμενες κρατικοποιήσεις τραπεζών ή επιχειρήσεων. «Οχι μόνον βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά η μεγάλη ανησυχία μου είναι μήπως χρειαστεί να το αντιληφθούν και στην πράξη», είπε.

*Το άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα δημοσιεύτηκε την 1/2/2014 στην εφημερίδα «Καθημερινή«

The post Εισπράττουν φόρους, δίνουν ασπιρίνες appeared first on Lepanto Magazine.

Μου είπε κάποιος επιχειρηματίας: «Μα τί να κάνω; Εγώ εμπόριο κάνω και μάλιστα εμπορεύομαι είδος  που δεν είναι πρώτης ανάγκης,  ούτε καφέ, ούτε τυρόπιτες  πουλάω. Ο άλλος πρώτα θα κοιτάξει να φάει και μετά θα έρθει σε εμένα να ψωνίσει».  Η συζήτηση ξεκίνησε στο γραφείο μου, όταν ο συγκεκριμένος ήρθε με το κεφάλι σκυμμένο να μου πει ότι η αγορά δεν κινείται, ο τζίρος έχει πέσει.

Το θέμα είναι τί κάνεις; Επιλέγεις να είσαι με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από έναν υπολογιστή στο μαγαζί σου και να «σκοτώνεις» την ώρα σου; Επιλέγεις να σταυρώνεις τα χέρια σου και ,επηρεασμένος και από την καταστροφολογία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον αποπροσανατολισμό που πολλές φορές θέλουν να μας επιβάλλουν, να σκέφτεσαι ότι ήρθε το τέλος; Μήπως πρέπει να πιάσεις το Χριστόδουλο Ξηρό για να πάρεις τα τέσσερα εκατομμύρια; Ή μήπως σε ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας είναι τελικά άθεος; Μα το είπες και μόνος σου «Δεν πουλάω είδος πρώτης ανάγκης». Αν μιλήσουμε με απλούς κανόνες marketing, γιατί αυτό που πουλάς δεν προσπαθείς να το κάνεις  να φαίνεται απαραίτητο στον καταναλωτή; Σαν ένα είδος πρώτης ανάγκης. Γιατί δεν προσπαθείς να σκεφτείς πώς θα είσαι πρώτος στο μυαλό των καταναλωτών, γιατί στον υπολογιστή που «σκοτώνεις» την ώρα σου δεν ψάχνεις σχετικά με αυτό που εμπορεύεσαι. Να δεις πώς λειτουργούν αντίστοιχες αγορές σε άλλες πόλεις, στο εξωτερικό ή στο διαδίκτυο. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι η αγορά πλέον είναι «ανοιχτή». Αυτό που εσύ πουλάς ο καταναλωτής μπορεί να το αγοράσει από όπου θέλει. Το θέμα είναι να θέλει εσένα. «Χτίσε» σχέσεις με τους πελάτες σου, φρόντισέ τους. Κάποτε το χρήμα έρεε , τώρα ο καταναλωτής θα σκεφτεί πού θα ξοδέψει έστω και το ένα ευρώ που μπορεί να του περισσεύει.

Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια. Άλλωστε επιχειρηματίας είναι αυτός που προσπαθεί, που επιχειρεί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και προκαθορισμένο, το αποτέλεσμα της προσπάθειας δεν είναι ποτέ εγγυημένο. Ειδικά με τις σημερινές δύσκολες συνθήκες στις οποίες πρέπει οι επιχειρήσεις, ειδικά οι μικρομεσαίες, να συνεχίσουν να λειτουργούν. Αφού όλα γύρω μας αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πώς μπορείς εσύ να μένεις στα ίδια; Η μελαγχολία, η γκρίνια , η κατάθλιψη και η στενοχώρια δεν βοηθούν. Όσο κανείς μπορεί και έχει την ευκαιρία να προσπαθεί, να επιχειρεί, πρέπει να νιώθει τυχερός και ΖΩΝΤΑΝΟΣ.

The post Επιχείρηση και οικονομική κρίση appeared first on Lepanto Magazine.

Εγκυκλίων το ανάγνωσμα…

της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Οι νόμοι ψηφίστηκαν, δημοσιεύτηκαν στο ΦΕΚ και ήρθε η ώρα να αρχίσουν, ως επί το πλείστον, να εφαρμόζονται. Για να γίνει αυτό θα πρέπει  το Υπουργείο Οικονομικών να εκδόσει εφαρμοστικές εγκυκλίους. Μέχρι το τέλος του 2013, είχαν εκδοθεί μόλις τέσσερις εγκύκλιοι. Υπολογίζεται ότι, για να εφαρμοστούν τα νέα φορολογικά μέτρα, πρέπει να εκδοθούν εβδομήντα εγκύκλιοι.

Αναμένεται διευκρινιστική εγκύκλιος, λέει ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων του  Υπουργείου Οικονομικών κ. Θεοχάρης στα ζητήματα που προκύπτουν για την εφαρμογή των νέων διατάξεων. Οι ενημερώσεις μέχρι να εκδοθούν οι εγκύκλιοι έρχονται μέσω twitter. Ευτυχώς που υπάρχει και το twitter.

Ήδη την τελευταία εβδομάδα εκδόθηκαν κάποιες εγκύκλιοι. Διευκρινιστικές λέγονται αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΠΟΛ. 1288/31-12-2013 με ημερομηνία δημοσίευσης στο ΦΕΚ 16-1-14 και ανάρτηση στο διαδίκτυο 17-1-14, που έρχεται σε συνέχεια (;) της ΠΟΛ. 1001/2-1-2014 (κατηγορίες επαγγελματιών που εξαιρούνται από τη χρήση Φορολογικής Ταμειακής Μηχανής), με ημερομηνία δημοσίευσης στο ΦΕΚ 2-1-2014, για να διαλευκάνει το τοπίο σχετικά με το ποιοι επαγγελματίες υποχρεούνται  στη χρήση Ε.Α.Φ.Δ.Σ.Σ. και για το ποιοι εξαιρούνται από τη χρήση Ε.Α.Φ.Δ.Σ.Σ.(φορολογικών μηχανισμών). Εδώ ή το copypasteδεν πέτυχε ή αυτοί που συντάσσουν αυτές τις εγκυκλίους δεν ξέρουν τι γράφουν. Εν ολίγοις η σύγχυση που δημιουργήθηκε είναι μεγαλύτερη αυτής που υπήρχε πριν την έκδοση αυτών των δύο εγκυκλίων.

Το κερασάκι ίσως στην τούρτα για να κλείσει καλά η εβδομάδα: Την Παρασκευή 17-1-2014 αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η ΠΟΛ. 1286/31-12-2013, που δίνει διευκρινήσεις για την αντικατάσταση του Δελτίου Αποστολής από το δικαιολογητικό έγγραφο μη τιμολογηθέντων αποθεμάτων. Το συγκεκριμένο δικαιολογητικό μεταξύ των άλλων, αναφέρει η εγκύκλιος, μπορεί με κατάλληλες δικλείδες να βρίσκεται σε άυλη μορφή! Δηλαδή , για να ευθυμήσουμε και λίγο, το δικαιολογητικό αυτό μπορούμε με τη διακίνηση των εμπορευμάτων να το έχουμε αποθηκευμένο στο μυαλό μας;

Ευτυχώς που υπάρχει και η Κυριακή. Ημέρα του Θεού , από όλες τις απόψεις.(Δεν εκδίδονται και εγκύκλιοι). Ο Θεός μαζί μας, λοιπόν!

The post Εφαρμογή νόμων, τί δύσκολο πράγμα appeared first on Lepanto Magazine.

της Χριστίνας Βασιλοπούλου, οικονομολόγου-φοροτεχνικού

Είναι γεγονός ότι οι αλλαγές  τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης,  σε όλους τους τομείς της  ζωής μας είναι πολλές, είναι απότομες,  οι περισσότερες μη αναμενόμενες. Κυρίαρχο θέμα ίσως αποτελεί η φορολογική επιβάρυνση που υφίστανται οι πολίτες από έτος σε έτος με αποκορύφωση ίσως… το τρέχον έτος.

Συνοπτικά, με τη νέα λοιπόν χρονιά, τίθεται σε ισχύ ο νέος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος (Ν.4172/2013). Πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή , καθώς αλλάζει ένα νομοθέτημα που μπορεί μεν να κυρώθηκε με το Ν.2238/94, ωστόσο η βάση του βρίσκεται στο 1955 στο Ν.3323. Ο νέος αυτός Νόμος  μεταξύ άλλων προβλέπει νέες κλίμακες φορολόγησης των εισοδημάτων από μισθωτή εργασία, συντάξεις και επιχειρηματική δραστηριότητα, κατάργηση δαπανών που μειώνουν το φόρο, αλλαγή στις εκπιπτόμενες επιχειρηματικές δαπάνες, νέους συντελεστές αποσβέσεων παγίων. Νέο νομοθέτημα επίσης είναι ο Ν. 4174/2013, ο Κώδικας Φορολογικής Διαδικασίας που καθορίζει τη διαδικασία προσδιορισμού, βεβαίωσης και είσπραξης των εσόδων του Δημοσίου, καθώς και τις διοικητικές κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση με την κείμενη νομοθεσία, η οποία ρυθμίζει τα έσοδα αυτά. Εδώ σημαντικό κομμάτι αποτελεί η επιβολή βαρύτατων προστίμων επί διαδικαστικών παραβάσεων και παραβάσεων φοροδιαφυγής , καθώς πλέον ρητά  ορίζεται  η έννοια της φοροδιαφυγής. Επίσης για οποιοδήποτε ποσό φόρου δεν καταβληθεί εντός της νόμιμης προθεσμίας, ο φορολογούμενος καλείται να πληρώσει και τόκους με ετήσιο επιτόκιο που ήδη ορίστηκε στο 8,76%. Ενώ σε περίπτωση καταβολής υπερβάλλοντος φόρου καταβάλλονται τόκοι στον φορολογούμενο για τη χρονική περίοδο από την ημερομηνία αίτησης επιστροφής του υπερβάλλοντος φόρου μέχρι την ημερομηνία επιστροφής του, με ετήσιο επιτόκιο που ορίστηκε στο 6%. Επίσης φορολογικές επιβαρύνσεις έρχονται με το Ν. 4223/2013 Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ ), σε όσους κατέχουν ακίνητα ηλεκτροδοτούμενα ή μη , ημιτελή κτίσματα , ακόμη και αγροτεμάχια.

Μιλάμε λοιπόν για ριζικές αλλαγές. Αλλαγές που φέρνουν περισσότερους φόρους. Με απλά νούμερα 2,3 δις σε φόρους και 3,9 δις από τον ΕΝΦΙΑ. Ωστόσο το ερώτημα είναι ένα: από πού θα βγουν τα χρήματα για να πληρωθούν όλοι αυτοί οι φόροι;

The post Ευτυχές το 2014…Φορολογικές επιβαρύνσεις με τη νέα χρονιά appeared first on Lepanto Magazine.