Προς το παρόν δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση για το συγκεκριμένο «έργο», το οποίο σοκάρει με την κιτς αισθητική του, όσο και με το άκυρο του συμβολισμού του (στάδιο… αετός… what the fuck?).

Πρόταση προς τον εμπνευστή της εικαστικής παρέμβασης να τοποθετηθεί στην ανατολική πλευρά της πόλης  (γιατί όχι στη γέφυρα του Σκα…) στύλος που θα καταλήγει σε ορειχάλκινο δελφίνι, ολοκληρώνοντας έτσι την σουρεαλιστική εικαστική σύνθεση γεμάτη νόημα «Το πουλί και το δελφίνι».

Έλεος κάπου;;

Ν.Γ.

Διαβάστε ένα αφιέρωμα στο θρυλικό συγκρότημα στο blog του limaniotis.

ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ: Η ΦΕΤΙΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ

Με οδηγό τον Δον Κιχώτη

Εκδηλώσεις μνήμης για την 443η επέτειο διοργανώνει ο Δήμος Ναυπακτίας, από 5 έως 10 Οκτώβρη

Σεπτέμβρης  και η νέα συναυλιακή χρονιά ξεκινά με ιδανικό τρόπο φιλοξενώντας στο Gagarinτον Nick Waterhouse. Μια συναυλία που ο  28χρονος από την Καλιφόρνια μας χρωστούσε μετά την ακύρωση της εμφάνισης του στο φεστιβάλ του εν λευκώ.

Αν η ταινία school of rock γυριζόταν σήμερα, στον πίνακα παράδοσης του μαθήματος history of rock από τον καθηγητή Dewey, στην εξέλιξη της κατηγορίας RnB,Soul θα ήταν σίγουρα το όνομα του Nick Waterhouse. Αποτελεί με σιγουριά έναν από τους βασικούς εκπροσώπους της αναβίωσης των 50s-70s.

Η ώρα είναι 22:40 και μόλις έχει τελειώσει το support group των His majesty the king of spain. Ξεκινάει το πατροπαράδοτο soundcheck και  στις 23:00 χαμηλώνουν τα φώτα και ανεβαίνει στη σκηνή ο Nick Waterhouse με την παρέα του. Το ύφος της μπάντας, το ντύσιμο τους και η γενικότερη ατμόσφαιρα σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεται σε live σκηνή της Νέας Υόρκης κάπου στα 60s. Κιθάρα – καλώδιο – λάμπα η συνταγή του Nick o οποίος δεν επιτρέπει κανένα ίχνος παραμόρφωσης στον ήχο του κάτι το οποίο ισχύει για το μπάσο και τα πλήκτρα. Δίπλα του η καταπληκτική σαξοφωνίστρια και η χαρισματική τραγουδίστρια οι οποίες παρέδωσαν μαθήματα soul ρυθμών και απογείωσαν τη συναυλία.

Πρώτo τραγούδι το Indian love call και ξαφνικά  βρισκόμαστε κάπου στη Νέα Υόρκη!! Ακολουθούν τα Holly, Deadroom και το ολοκαίνουριο It’s time με το οποίο μας υπόσχεται ανάλογη συνέχεια στον επόμενό του δίσκο. Ο ήχος αγνός, ακατέργαστος διαχέεται σε όλο το Gagarin. O χώρος γεμίζει από μελωδίες και σόλο σε γραμμές RnB,soul, funk, rock ‘n’ roll, blues, rock’a’ billy.Κάπου στο βάθος της σκηνής προβάλλει ένας δαιμονισμένος ντράμερ.  Το σετ του έχει τα άκρως απαραίτητα τα οποία χτυπά με μανία σε όλη τη διάρκεια του live. Special guest ο τρομπετίστας των His majesty the king of spain ο οποίος πλαισίωσε καταπληκτικά ορισμένα τραγούδια. Υπήρχαν σημεία όπου μπάντα και κόσμος τον χάζευαν να σολάρει…Συνεχίζουμε με τα Say I wanna Know , Some place και η μπάντα δείχνει να το διασκεδάζει, να χορεύει  με τον κόσμο να ακολουθεί. Φτάνουμε στο encore και η συναυλία κλείνει με το Pushin’ toohard. Η βουτιά στα 60ς τελειώνει, μένουμε με τις καλύτερες αναμνήσεις με αυτά που ακούσαμε, αυτούς που είδαμε, ο Νίκος ο σκαφάτος* μας χαιρετά και εμείς περιμένουμε την επόμενη επίσκεψη του.

*σκαφάτος: αυτός που φέρει κιθάρα με κούφιο body γνωστή και ως σκάφος

Μιχάλης Παπακυριακού (Mic)

Nick Waterhouse – Some Place:

Nick Waterhouse – Indian Love Call:

Nick Waterhouse – Dead Room:

]]> http://www.lepantomag.gr/apopseis/nick-waterhouse-majesty-king-spain-livegagarin-205-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7-020914/feed/ 0 http://www.lepantomag.gr/protaseis/brian-jonestown-massacre-fuzz-%ce%b4%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1-140714/ http://www.lepantomag.gr/protaseis/brian-jonestown-massacre-fuzz-%ce%b4%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1-140714/#respond Wed, 30 Jul 2014 12:31:14 +0000 http://lepantomag.gr/?p=22813 του Μιχάλη Παπακυριακού

Ας υποδεχτούμε ένα συγκρότημα που επηρέασε και έβαλε τις βάσεις για τη σκηνή της νέο-ψυχεδέλειας, τους Brian Jonestown Massacre από το San Francisco. Το  όνομα τους φόρος  τιμής προς τον  κιθαρίστα των Rolling Stones Brian Jones (1942-1969),η δισκογραφία τους ξεκινά από το με το Methodrone (1995) και συνεχίζεται μέχρι το πρόσφατο Revelation(2014).Μπάντες όπως οι Black angels, Allah-Las ,οι Tame Impala έχουν επηρεαστεί  από τις μουσικές εμπνεύσεις των BJM. Επισκέφτηκαν για πρώτη φορά τη χώρα μας στο fuzz  τη Δευτέρα 14/07 όπου ο κόσμος τους περίμενε με ανυπομονησία και έκανε το χρέος του γεμίζοντας το χώρο.

Το ρολόι δείχνει 22:00 και μόλις έχει ολοκληρώσει η supportμπάντα The Velvoids. 22:30 και τα φώτα πέφτουν και εμφανίζεται μια μεγάλη παρέα μουσικών στη σκηνή …στην άκρη της σκηνής η φιγούρα του frontman των BJM Anthony Newcomb. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες μορφές του χώρου με υπέρμετρη δόση τρέλας για τη μουσική. Πιστεύω ότι ένα κάδρο με τους Newcombeκαι τον Wayne Coyne των Flaming Lips θα αποτελούσε ένα αγνό και αντιπροσωπευτικό δείγμα σύγχρονης μουσικής ιδιοφυίας και παράνοιας.

Ο ιθύνων νους των BJM παρουσιάστηκε όπως τον περιμέναμε… χαμηλών τόνων, προσηλωμένος στην κιθάρα και τα φωνητικά στην δεξιά γωνία της σκηνής πλαισιωμένος από άλλους τρεις κιθαρίστες, ένα μπάσο, τον άνθρωπο ντέφι (και φαβορίτα),τον ντράμερ και τον άνθρωπο πίσω από τα πλήκτρα ο οποίος έστελνε συνεχώς στο χώρο μουσικά κύματα ψυχεδέλειας.

Έχουμε καταφέρει να βρεθούμε αρκετά μπροστά έτοιμοι να υποδεχτούμε τους ήχους των BJM.Ξεκινούν με το Whoever you are και συνεχίζουν με το Who?. O ήχος είναι πολύ καλός, οι τέσσερις κιθάρες (μια εκ των οποίων δωδεκάχορδη…) δεμένες με τα παραμορφωμένα ακόρντα να κατακλύζουν το χώρο. Μουσικές που σε βάζουν στο ταξίδι των BJM. Φτάνουμε στο καταπληκτικό και μελαγχολικό nevertheless και στη συνέχεια στο Stairway to the best party to the universe όπου  ακούμε λίγο ..rolling stones με το μουσικό θέμα του paint it black….

Ο χρόνος κυλάει και ξαφνικά έχουν περάσει περίπου 2 ώρες χωρίς να το καταλάβουμε και οι BJM  μας χαιρετούν ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο τη μαγική μουσική βραδιά έχοντας μας χαρίσει αποσπάσματα από την 20ετή παρουσία τους στο χώρο .

Ο κόσμος με το χειροκρότημα και τη συμμετοχή του καθόλη τη διάρκεια του live επιβραβεύει αυτό το ταξίδι στη σύγχρονη σκηνή της ψυχεδέλειας.

Mic

Υ.Γ.1  ζηλεύω την κιθάρα του Newcombe

Y.Γ.2. περισσότερα για τους BJM στο ντοκιμαντέρ Dig! http://www.imdb.com/title/tt0388888/

The Brian Jonestown Massacre – Nevertheless (2001)

Stairway to the best party in the universe

Of montreal live @ Athens! Πρώτη φορά που επισκέπτονται τη χώρα μας! Χώρος? six D.O.G.S.? ναι, κι έτσι έγινε! Ένα συγκρότημα που άνετα θα μπορούσε να γεμίσει το fuzz επέλεξε το six D.O.G.S. χωρητικότητας max 250 άτομα. Η ώρα περίπου 10:40, μόλις τελειώνει το support (my wet calvin) και όλοι περιμένουμε…ο χώρος γεμάτος, έτοιμος να υποδεχτεί ήχους ψυχεδέλειας, indie, funk, blues, pop και ότι άλλο κατεβάζει το κεφάλι του Kevin Barnes.

Και σ’αυτό ο Kevin δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα, συνδυάζει τα πάντα με τον πιο φυσικό τρόπο. Πρώτες νότες με το Triumph of Disintegration και ξεκινάει το live. Ήχος πολύ καλός και καθαρός. Οι of montreal σε απόσταση εκατοστών από τον κόσμο και πίσω με projector προβολές περιεχομένου αυστηρά ψυχεδελικού. Όλη η μπάντα μορφές, ο καθένας με το δικό του τρόπο με κορυφαίο τον Kevin (ναι πάλι)!

Συνεχίζουν σε funk ρυθμούς με το girl name hello, βάζουν παραμόρφωση στις κιθάρες  με το She’s a rejecter ώσπου  φτάνουμε τελικά στο τελευταίο κομμάτι, στο απόλυτο κομμάτι των of montreal. Είναι τόσο χαοτικό που όταν το ακούς είναι ικανό να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα. Απλά θα  απογειωθείς κάπου και μετά να γυρίσεις από το κάπου και θα αναρωτιέσαι τι έγινε. Πόσο μάλλον όταν το ακούς live. The Past Is a Grotesque Animal. Ναι, είναι ένα Grotesque Animal και βρυχάται μέσα από αυτό το τραγούδι!! Πρέπει να το ακούσεις, να προσέξεις τους στίχους και να μεταφερθείς. Ούτε οι ίδιοι δεν κρατήθηκαν και ο δημιουργός του τραγουδιού απλά βούτηξε στον κόσμο και κολύμπησε μέχρι τις τελευταίες νότες….

Προσωπικά, ήταν από τα πιο δυνατά και έντονα κομμάτια που έχω ακούσει σε live.Για 15 λεπτά έφυγα από το six D.O.G.S. και μετά γύρισα να χειροκροτήσω τους of montreal!

Mic

]]> http://www.lepantomag.gr/protaseis/montreal-live-six-d-o-g-s-1607/feed/ 0 http://www.lepantomag.gr/nafpaktia/photoshooting/%ce%bf-manu-chao-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7/ http://www.lepantomag.gr/nafpaktia/photoshooting/%ce%bf-manu-chao-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7/#respond Fri, 27 Jun 2014 08:33:59 +0000 http://lepantomag.gr/?p=21634

Υπό τον τίτλο «Η χαμένη τιμή του βιβλίου» η «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα του ένθετου «Τέχνη», φιλοξενεί τις απόψεις του ιδιοκτήτη του γνωστού βιβλιοκαφέ της Ναυπάκτου «Adagio II», Σπύρου Αθανασίου και της ιδιοκτήτριας του βιβλιοπωλείου «Free Thinking Zone» της Αθήνας, Αρετής Γεωργιλή σχετικά με το θέμα της ενιαίας τιμής του βιβλίου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Όλγα Σελλά που επιμελείται το θέμα «Η «Καθημερινή» απευθύνθηκε, ενδεικτικά, σε δύο βιβλιοπώλες μικρών, ποιοτικών και ανεξάρτητων βιβλιοπωλείων, στην Αθήνα και στην περιφέρεια, και ζήτησε τις απόψεις τους. Είναι διαφορετικές και έχουν πολύ ενδιαφέρον, βάζουν ερωτήματα και απαντούν σε απορίες που ήδη έχουν διατυπωθεί«.

Αναδείχθηκε σε «μητέρα όλων των μαχών» στον χώρο του βιβλίου. Για να υπερασπιστούν τη διατήρηση ύπαρξης της ενιαίας τιμής του βιβλίου συστρατεύτηκαν όλοι: εκδότες, βιβλιοπώλες, συγγραφείς, συνδικαλιστικά σωματεία του χώρου. Υπογράφτηκαν κείμενα διαμαρτυρίας, έγιναν παραστάσεις σε υπουργούς, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις, γράφτηκαν δεκάδες κείμενα. Η «Κ» είχε πάρει από νωρίς μέρος σ’ αυτόν τον δημόσιο διάλογο (στις 19/1/2014) με (αντιθετικά) κείμενα των αρθρογράφων της Τάκη Θεοδωρόπουλου και Πάσχου Μανδραβέλη.

Τί είναι λοιπόν αυτή η ενιαία τιμή; Είναι ο νόμος που καθιερώθηκε και στην Ελλάδα το 1997, όταν υπουργός Πολιτισμού ήταν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, και όριζε ότι τη λιανική τιμή του κάθε βιβλίου, της κάθε νέας έκδοσης, την ορίζει ο εκδότης. Τα σημεία πώλησης βιβλίων (βιβλιοπωλεία ή άλλα [σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα κ.λπ.]) είχαν δικαίωμα έκπτωσης μόνο 10% για τα δύο πρώτα χρόνια από την έκδοση του κάθε τίτλου. Ετσι, επιμένουν οι υπερασπιστές της ενιαίας τιμής, το κάθε βιβλίο είχε την ίδια τιμή σε οποιοδήποτε σημείο πώλησης, μικρό ή μεγάλο, σε όλη τη χώρα. Και συμπλήρωναν ότι η κατάργησή της θα θίξει ανεπανόρθωτα τα μικρά βιβλιοπωλεία που δεν θα έχουν τις δυνατότητες εκπτώσεων που έχουν οι μεγάλες αλυσίδες, καθώς και ότι, σταδιακά, θα παραγκωνιστεί το καλό και ποιοτικό βιβλίο και θα επικρατήσει το μπεστ σέλερ. Υπήρχε και η πλευρά, ευάριθμη είναι αλήθεια, που υποστήριζε και υποστηρίζει ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η δημιουργία νέων αναγνωστών, αλλά και η υψηλή τιμή του βιβλίου εξαρχής.

Τελικά, με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε τον περασμένο Μάρτιο διατηρήθηκε η ενιαία τιμή μόνο για τα λογοτεχνικά βιβλία και μόνο έως ότου εξαντληθεί η πρώτη έκδοσή τους. Στο ίδιο νομοσχέδιο, λογοτεχνικό έργο θεωρούνται τα είδη «διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα, ποίημα, δοκίμιο, κριτικό δοκίμιο, θεατρικό έργο, ταξιδιωτικό έργο, βιογραφία, παιδικό έργο ή μετάφραση στην ελληνική γλώσσα αντίστοιχων έργων…». Μεγάλη βεντάλια, δηλαδή.

Παρ’ όλα αυτά, ο διάλογος και οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται. Η «Κ» απευθύνθηκε, ενδεικτικά, σε δύο βιβλιοπώλες μικρών, ποιοτικών και ανεξάρτητων βιβλιοπωλείων, στην Αθήνα και στην περιφέρεια, και ζήτησε τις απόψεις τους. Είναι διαφορετικές και έχουν πολύ ενδιαφέρον, βάζουν ερωτήματα και απαντούν σε απορίες που ήδη έχουν διατυπωθεί.

Να μειώσουν την έκπτωση προς τις μεγάλες αλυσίδες
Του Σπυρου Αθανασιου *

Η ελευθερία αύξησης του περιθωρίου έκπτωσης για τις μεγάλες αλυσίδες βιβλιοπωλείων και για τα μεγάλα βιβλιοπωλεία περιορίζει την προσπάθεια επιβίωσης των μικρών βιβλιοπωλείων της επαρχίας, όπως το δικό μας, που βρίσκεται μέσα στην πόλη της Ναυπάκτου.

Η στήριξη της καλής λογοτεχνίας, του καλού δοκιμίου, η επαφή με παλιούς και νέους συγγραφείς (επαφή η οποία επιβαρύνει το κόστος λειτουργίας μας πολύ περισσότερο, σε σχέση με τα βιβλιοπωλεία του κέντρου) –εν ολίγοις η παρουσία του βιβλιοπωλείου στην πολιτιστική ζωή της περιοχής του– συναντά τον αθέμιτο ανταγωνισμό των μεγάλων πωλητών του βιβλίου λόγω του πρόσφατου μέτρου σχετικά με την κατάργηση της ενιαίας τιμής.

Εχω την εντύπωση ότι η κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου δεν υποσκάπτει μόνο τη βιωσιμότητα όλων όσοι διαθέτουμε μικρά βιβλιοπωλεία, αλλά κυρίως τη στήριξη και την προώθηση του καλού, του απαιτητικού βιβλίου. Τα λεγόμενα ευπώλητα, τα μπεστ σέλερ, μπορούν να πουληθούν εύκολα και στο σούπερ μάρκετ, δίπλα στα καλλυντικά, στα παιχνίδια και στα τρόφιμα. Το ποιοτικό βιβλίο όμως μπορεί να επιβιώσει και να διατίθεται σε χώρους που έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους που προσπαθούν να συναντήσουν το περιορισμένο αναγνωστικό κοινό που ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο είδος βιβλίου.

Αυτός που επιχειρεί να ανοίξει βιβλιοπωλείο στην επαρχία θα μπορούσε σίγουρα να ασκήσει κάποια άλλη εμπορική δραστηριότητα, πιο επικερδή. Αυτός λοιπόν που επιχειρεί στον χώρο του βιβλίου έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με το βιβλίο, με την ανάγνωση, με τις ιδέες. Δεν ασκεί μια απλή εμπορική δραστηριότητα σαν όλες τις άλλες.

Οι εκδότες, για να βοηθήσουν τους μικρούς βιβλιοπώλες της επαρχίας, θα μπορούσαν να μειώσουν την έκπτωση προς τις μεγάλες αλυσίδες. Αυτή τη στιγμή ενδεχομένως να είναι οι μοναδικοί που μπορούν να διαφυλάξουν τον υγιή ανταγωνισμό. Δεν είναι δυνατόν να μην τους ενδιαφέρει η διατήρηση των υπαρχόντων σημείων πώλησης. Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος και γι’ αυτούς να πιεστούν από την αγορά των ευπώλητων και να αναγκαστούν να αλλάξουν το εκδοτικό τους προφίλ. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να ισχύει στην Ελλάδα ό,τι ισχύει και στον σκληρό πυρήνα των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή η ενιαία τιμή του βιβλίου.

* Ο κ. Σπύρος Αθανασίου είναι ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου «Adagio II» στην οδό Μπότσαρη 10, στην πόλη της Ναυπάκτου.

Το διάβασμα δεν πρόκειται να αυξηθεί με μανιφέστα
Της Αρετης Γεωργιλη*

Η Ελλάδα είναι από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά ανάγνωσης, σύμφωνα με έρευνες του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. To ποσοστό αυτών που δεν διαβάζουν κανένα βιβλίο παραμένει στο τραγικό 40,7% των ερωτηθέντων! Αντί να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αναζητώντας λιγότερο τετριμμένες ιδέες, αναλωνόμαστε σε συντεχνιακού τύπου εκστρατείες. Εντούτοις, επειδή το επιχείρημα για τη διατήρηση της ενιαίας τιμής αναφέρεται στην «προστασία» των μικρών βιβλιοπωλείων, οφείλουμε, ως μικρό βιβλιοπωλείο, να καταθέσουμε την άποψή μας.

H παγκόσμια τάση θέλει τα μικρά βιβλιοπωλεία κυψέλες πολιτισμού (community based bookshops), όχι απλώς εμπορικά καταστήματα. Η ύπαρξη ενιαίας τιμής περιορίζει τον ανταγωνισμό μόνο στην τιμή και μετατρέπει το βιβλίο σε απλό εμπορικό προϊόν και όχι σε πολιτιστικό αγαθό.

Τα καινούργια, μικρά βιβλιοπωλεία που είναι «εντάσεως μάρκετινγκ» δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν τα τέσσερα «p» του αγγλικού αλφάβητου, που αποτελούν το βασικό μείγμα του marketing (product, price, promotion, place – προϊόν, τιμή, προώθηση, τοποθέτηση) όσο το ένα «p» (της τιμής) παραμένει κλειστό! Για παράδειγμα, μικρός και μερακλής βιβλιοπώλης διοργανώνει εκδήλωση και προσφέρει έκπτωση 50% για εκείνη την ημέρα με την ελπίδα να προσελκύσει στο μέλλον και άλλους πελάτες. Τα μικρά βιβλιοπωλεία μπορούν επομένως να βρουν τη θέση τους σε μια ελεύθερη αγορά, όπως συμβαίνει στη Μ. Βρετανία ή τις ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχει η ενιαία τιμή, προσφέροντας καινοτομικές υπηρεσίες και υψηλής ποιότητας εξυπηρέτηση.

Καταλαβαίνω ότι δεν έχουν όλα τα μικρά βιβλιοπωλεία τη δυνατότητα να επιχειρούν με όρους σύγχρονου marketing. Ομως και ο μικρός βιβλιοπώλης πρέπει καθημερινά να «παλεύει» με τους ανταγωνιστές του. Αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν δυστυχώς δεν θα προστατευθούν ούτε με την ύπαρξη της ενιαίας τιμής. Γι’ αυτό άλλωστε τα μικρά βιβλιοπωλεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο –προ και μετά κρίσης– παρά το γεγονός ότι ισχύει η ενιαία τιμή.

Τέλος, ο ανταγωνισμός καθορίζεται σημαντικά από τις τιμές χονδρικής, στις οποίες ΔΕΝ υπάρχει περιορισμός. Αν μία αλυσίδα αγοράζει το βιβλίο 4 ευρώ και ένα μικρό βιβλιοπωλείο 7 αλλά και οι δύο πρέπει να το πουλήσουν 10 ευρώ, ας μας πουν οι αναγνώστες σας ποιος από τους δύο κερδίζει και πώς εξασφαλίζεται ο υγιής ανταγωνισμός.

* Η κ. Αρετή Γεωργιλή είναι ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Free Thinking Zone» στην Αθήνα, στην οδό Σκουφά.

*Δημοσιεύτηκε στην ««Καθημερινή»» στις 17/5/2014

της Νατάσσας Γιαννούλου, φιλολόγου

Το 1997 ο τότε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων ποιητής Κ. Στεργιόπουλος  με τη σύμφωνη γνώμη μιας άλλης ποιήτριας της Λ. Στεφάνου, αποδέχτηκαν την πρόταση του ποιητή Μ. Μήτρα, η 21^η Μάρτη να ανήκει στην Ποίηση.

Το 1998 ο Β. Βασιλικός πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού, η ημέρα αυτή να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης όπως η 21^η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής.

Η πρόταση υπερψηφίστηκε και τον Οκτώβρη του 1999, στην Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21^η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Η 21^η Μαρτίου ημέρα της εαρινής Ισημερίας που συνδυάζει το φως και το σκοτάδι, όπως η ποίηση το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους, είναι και Παγκόσμια Ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού.

Στις 21 Μαρτίου 1960 η αστυνομία της Νοτίου Αφρικής, πυροβόλησε εν ψυχρώ φοιτητές, κατά την διάρκεια ειρηνικής διαδήλωσης, ενάντια στον νόμο του απαρτχάιντ. Εκείνη την ημέρα δολοφονήθηκαν 70 νέοι άνθρωποι.

Το 1966 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που συγκλόνισε τον κόσμο, και καθιέρωσε την 21^η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων.

Οι επέτειοι, βέβαια είναι μόνο η αφορμή,  για  να προβληματιστούμε και  να ξαναθυμηθούμε τις ανθρώπινες αξίες που ξεχνάμε.

Έχει μεγάλη σημασία σήμερα εν μέσω σκανδάλων παραπληροφόρησης, εξόντωσης των πολιτών, εν μέσω φασιστικών και ακροδεξιών φαινομένων να μιλήσουμε για την «Τέχνη της Ποιήσεως».

Με την ποίηση και τη δύναμή της ενάντια στο ρατσισμό, στον κάθε λογής αποκλεισμό απέναντι στη διαφορετικότητα, να δημιουργήσουμε χώρο για τον «Άλλο».

Να κάνουμε καθημερινή μας συνείδηση πως είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά  την ίδια ώρα  πρέπει όλοι να είμαστε ίσοι.

«Ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ» έγραψε ο Γ. Σαραντάρης.

Με τη γλώσσα της ποίησης που προλαβαίνει το κακό που μιλά μέσα μας, που είναι το καταφύγιο που ζητούμε που δε γνωρίζει σύνορα πρέπει να μιλήσουμε.

Οι ποιητές έχουν χρέος να μας «προστατεύουν», να μας ξαναδώσουν τη χαρά που μας παίρνουν καθημερινά, να μετατρέψουν το λυγμό μας σε κραυγή και δύναμη ώστε να αγκαλιάσουμε ως πολίτες και κοινωνία τον κυνηγημένο από τον τόπο του, τον απογοητευμένο, τον διαφορετικό.

Ο Γερμανός ποιητής Μ. Μπρεχτ γράφει:

«…Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα

Δεν ήμουν τσιγγάνος

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα

Δεν ήμουν κομμουνιστής

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα

Δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς

Για να αντιδράσει.»

Αν και ο Γ. Παυλόπουλος αναρωτιέται:

«Και τι είναι τελικά το ποίημα;

Ίσως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια του ο Ποιητής για να μπει στην βάρκα του θανάτου. Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ζωή.»

Μια ευκαιρία να μιλήσουμε για την ποίηση θα έχουμε το Σάββατο το βράδυ, στις 9.00, στο adagio στην συνάντηση με τον ποιητή Μιχάλη Γκανά.

«… αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν δεν αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότεραπερί-

που έτσι γράφεται το μέλλον μας.»

Μ. Γκανάς, Άψινθος

Σε κανέναν άλλον νομό της Ελλάδας δεν θα συναντήσει κανείς έξι αρχαία θέατρα σε τόσο κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε με βεβαιότητα έξι αρχαία θέατρα στο νομό. Ανήκουν στις πόλεις Μακύνεια, Καλυδώνα, Πλευρώνα, Οινιάδες, Στράτο και Αμφιλοχικό Άργος.  Όλα βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση που χρειάζονται αναστηλωτικές επεμβάσεις, ενώ το θέατρο του Αμφιλοχικού Άργους δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί, είναι όμως ορατά διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη του. Την ώρα που στην περιοχή μας μιλάμε γενικά και αόριστα για τον αρχαιολογικό και πολιτιστικό μας πλούτο, αυτός δεν έχει αξιοποιηθεί. Αντίθετα η Ήπειρος με ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα έχει σχεδόν (πήρε ήδη προέγκριση) εξασφαλίσει 37,2 εκ. ευρώ (!) για την «Πολιτιστική Διαδρομή στα Αρχαία Θέατρα της Ηπείρου» από το νέο ΕΣΠΑ. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά τα αρχαία θέατρα της Ηπείρου (Δωδώνη, Νικόπολη, Κασσώπη, Αμβρακία και Γίτανα) και συνολικά οκτώ αρχαίους χώρους θέασης, που επεκτείνονται σε 344 χιλιόμετρα διαδρομής… Η σύγκριση βέβαια είναι καταλυτική. Στην Αιτωλοακαρνανία όσον αφορά τα αρχαία θέατρα έχουμε μείνει στο βιβλιαράκι που είχε βγάλει η Νομαρχία μαζί με το «Διάζωμα», ενώ οι όποιες μεμονωμένες κινήσεις, όπως του δήμου Αγρινίου να χρηματοδοτήσει τη μελέτη αποκατάστασης για την Αρχαία Στράτο, είναι μάλλον σπασμωδικές. Στο Αγρίνιο ο δήμος πανυγηρίζει, επειδή έχει τη οικονομική δυνατότητα να διαθέσει 80 ψωροχιλιάδες ευρώ για τη μελέτη του θεάτρου και στην Ηπείρο διεκδικούν 37 εκατομμύρια. Και αν όλα πάνε καλά και ενταχθεί η αρχαία Στράτος στο επόμενο ΕΣΠΑ, τότε όταν αυτό τελειώσει, η Ήπειρος θα έχει δημιουργήσει μια βασική υποδομή για τον πολιτισμό, τον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα και εμείς εδώ θα έχουμε φτιάξει μόνο την αρχαία Στράτο, πληρώνοντας και από την τσέπη μας… Στην Αιτωλοακαρνανία δυστυχώς ούτε περιφερειακή αρχή υπάρχει για να νοιαστεί για την περιοχή, ούτε διαδημοτική συνεργασία και διεκδίκηση… Ο δήμος Μεσολογγίου που έχει τρία αρχαία θέατρα δεν θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην όποια διεκδίκηση;;; Και όμως η Αιτωλοακαρνανία που μέσα σε 100 χιλιόμετρα συναντάς έξι αρχαία θέατρα είναι πολύ πιο πίσω από την Ήπειρο που η πολιτιστική διαδρομή για τα αρχαία της θέατρα είναι 344 χιλιόμετρα… Τι άλλο να πει κανείς για τα χάλια μας; Διαβάστε όμως με ποιο καινοτόμο τρόπο στην Ηπείρο κατάφεραν σχεδόν δυο χρόνια πριν ανοίξει το νέο ΕΣΠΑ να έχουν εξασφαλίσει 37 εκατομμύρια για τα αρχαία θέατρα της περιοχής. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά τα πέντε αρχαία θέατρα της Ηπείρου και συνολικά οκτώ αρχαίους χώρους θέασης. Όμως το πρόγραμμα δεν αφορά μόνο τους αρχαιολογικούς χώρους. Η καινοτομία του προγράμματος – που είναι πλήρως εναρμονισμένο στις απαιτήσεις της νέας προγραμματικής περιόδου- έγκειται στο γεγονός ότι προβλέπει συνδυασμένες δράσεις στον πολιτισμό (με την αναστήλωση κλπ των θεάτρων), στον τουρισμό (με την δημιουργία και προβολή μιας ενιαίας περιηγητικής διαδρομής), τις υποδομές (κατασκευή νέων δρόμων όπου απαιτούνται, όπως για την παράκαμψη της Αρχαίας Νικόπολης, πάρκινγκ κ.α.) και συνέργειες με επιχειρήσεις που παράγουν τοπικά προϊόντα, ώστε αυτά να διατίθενται στους επισκέπτες του κάθε θεάτρου. Η πρόταση της Περιφέρειας εντυπωσίασε τόσο τα στελέχη των Ελληνικών Υπουργείων, όσο κυρίως του αξιωματούχους της Ε.Ε. που παρέστησαν στην παρουσίασή της στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Ο Γενικός Δ/ντης της Διεύθυνσης RegioG της Ε.Ε. κ. Πράντο ζήτησε να λάβουν υπόψη το πρόγραμμα αυτό και ιδίως τη φιλοσοφία της καινοτομίας που το διακρίνει, όλες οι Περιφέρειες της Ένωσης. Σύμφωνα με την πρόταση για παρεμβάσεις στα Μνημεία προβλέπεται ποσό 16,2 εκ. ευρώ, για βασικές υποδομές (δίκτυα, κοινής ωφέλειας, χώρους στάθμευσης, κτιριακές εγκαταστάσεις, οδοποιία –μεταξύ των οποίων και η κατασκευή δρόμου παράκαμψης της Νικόπολης- κ.α.) ποσό 19 εκ. ευρώ και το υπόλοιπο ποσό του προϋπολογισμού σε άλλες δράσεις και προωθητικές ενέργειες.    

πηγή: agrinioculture.gr

του Γιώργου Κατσάμπα

Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια όμορφη μακρυνή χώρα, ζούσε ένας καλός Βασιλιάς με την Βασίλισσά του! Σχεδόν όλα ήταν ελεύθερα για όλους στο βασιλείο τους. Το μόνο που απαγόρευαν στο λαό, ήταν να φοράνε ρούχα στα χρώματα του Βασιλείου. Αυτά τα χρησιμοποιούσε μόνο η βασιλική οικογένεια. Κατά τ’ άλλα ο λαός τους ήταν ελεύθερος, ευημερούσε, ζούσαν ειρηνικά με τα γειτονικά βασίλεια και όλοι οι κάτοικοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο! Αγαπούσαν τους βασιλιάδες τους και τους εύχονταν υγεία και καλούς απογόνους!

Σύντομα, ανακοινώθηκε ένα χαρμόσυνο γεγονός! Η Βασίλισσα θα έφερνε στο κόσμο ένα παιδάκι! Στο άκουσμα της είδησης, η χαρά και τα γλέντια ξεφάντωσαν όλο το βασίλειο! 

Όλοι περίμεναν με αγωνία να περάσουν οι μήνες της εγκυμοσύνης, μα πιο πολύ ο ίδιος ο Βασιλιάς.

Ένας από τους συμβούλους του Βασιλιά, ήταν κι ένας σοφός γέροντας με μαντικές ικανότητες που ζούσε στο παλάτι πολλές εποχές και που κανείς δεν θυμάται πόσων ετών ήταν, ούτε κι ο ίδιος θυμόταν!   

Ο Βασιλιάς, που είχε αρκετό άγχος, τον ρώτησε «τι προβλέπεις για το παιδί που θα γεννηθεί;».

Ο πιστός σύμβουλος χαμογέλασε και του είπε ότι «θα γεννηθεί κορίτσι. Μέχρι τα 18 της χρόνια να μην βγαίνει στο κόσμο. Τον μήνα όμως των γεννεθλίων της, μπορεί να εμφανίζεται κάποιες μέρες στο μπαλκόνι του παλατιού για να την βλέπει ο λαός. Πράξτε αυτά και θα πάρετε μεγάλες χαρές και θα γεράσετε ευτυχισμένοι με πολλά εγγόνια και δισέγγονα!»

Ο Βασιλιάς αρχικά χάρηκε πολύ με όσα άκουσε αλλά προβληματίστηκε κιόλας με το γεγονός ότι θα έπρεπε να κρύβει τη πριγκίπισσα τόσα πολλά χρόνια. Μετά σκέφτηκε ότι «αφού όλα θα πάνε καλά στο τέλος, δεν χρειάζεται να ρωτήσω τι μπορεί να συμβεί αν δεν κάνω ότι μου είπε ο σοφός γέροντας».

Οι μήνες πέρασαν και κόντευε πια η στιγμή που όλοι περίμεναν! Δώρα έφταναν απ΄όλο το βασίλειο για το μωρό! Κι επειδή, εκτός του σοφού και του Βασιλιά, κανείς άλλος δεν γνώριζε αν θα γεννηθεί αγόρι ή κορίτσι, τύλιγαν τα δώρα τους με λευκές και κόκκινες κορδέλες που ήταν τα επίσημα χρώματα του βασιλείου.

Κι εκείνη τη ηλιόλουστη μέρα ήρθε στο κόσμο μια πανέμορφη πριγκίπισσα!

Η ευτυχία όλων ήταν απερίγραπτη! Το ίδιο βράδυ ο Βασιλιάς αποκάλυψε στη Βασίλισσα όλα όσα είχε πει ο σοφός γέροντας. Η Βασίλισσα συμφώνησε να γίνουν όλα έτσι όπως τους είπε.

Την επόμενη μέρα ζήτησε να δει το γέροντα αλλά ο υπασπιστής που έστειλε γύρισε τρέχοντας και με δάκρυα στα μάτια της είπε πως «ο σοφός δεν ξύπνησε και ξεκίνησε για το μακρυνό αιώνιο ταξίδι».

«Την μια μέρα χαρά, την επομένη λύπη», είπε βουρκωμένος ο Βασιλιάς.

Αμέσως έδωσε εντολή να γίνουν τα απαραίτητα και να βάλουν λευκές και κόκκινες κορδέλες παντού και να του φορέσουν λευκά και κόκκινα ρούχα, ως ένδειξη Τιμής στο νεκρό φίλο τους. Βλέπετε, τα χρώματα αυτά ήταν μόνο για όσους είχαν βασιλικό αίμα και μια τέτοια πράξη έδειχνε πόσο πολύ τον θεωρούσαν μέλος της βασιλικής οικογένειας.

Ένας χρόνος πέρασε και σε λίγες μέρες θα έρχονταν τα πρώτα γεννέθλια της πριγκιποπούλας! Οι γονείς της, που έπρεπε να τηρήσουν ότι υποσχέθηκαν, έδωσαν εντολή να ετοιμαστούν τα μεταξωτά ρούχα της και να βάλουν κορδελάκια στις μπούκλες της την μέρα των γεννεθλίων της. Και να βγούνε τελάληδες παντού, να μάθει ο κόσμος, να έρθει να δει ψηλά στο μπαλκόνι τη πριγκίπισσα! Έτσι κι έγινε. Κόσμος ήρθε από παντού με μια προσμονή. Να δουν τη βασιλοπούλα για πρώτη φορά, έστω κι από μακριά.

Στα γεννέθλιά της όμως ξημέρωσε μια βροχερή μέρα. Οι γιατροί φοβήθηκαν και δεν την άφηναν να βγει στο μπαλκόνι από φόβο μην τυχόν και κρυολογήσει. «Τι θα κάνουμε;» ρώτησε αναστατωμένη η Βασίλισσα. Ο Βασιλιάς την καθησύχασε θυμίζοντάς της τα λόγια του σοφού, «το μήνα των γεννεθλίων της κάποιες μέρες».

Το μεσημέρι η βροχή σταμάτησε. Κι αργότερα, την ώρα του φαγητού, άρχισε να βγαίνει δειλά ο ήλιος. Σε μια ώρα τα σύννεφα φύγανε μακριά κι έκανε τόση ζέστη που ο Βασιλιάς δεν δίστασε. «Την πριγκίπισσα στο μπαλκόνι» πρόσταξε!

Αμέσως, οι γκουβερνάντες της, την στόλισαν και της έφτιαξαν όμορφα κοτσιδάκια με λευκές και κόκκινες κορδέλες.

Οι σαλπιγκτές έδωσαν το σύνθημα κι ο κόσμος μαζεύτηκε κάτω από το παλάτι. Οι πόρτες άνοιξαν και το βασιλικό ζεύγος με τη βασιλοπούλα αγκαλιά εμφανίστηκαν ντυμένοι στα λευκά και στα κόκκινα. Τα «ζήτω» και τα «μπράβο» αντηχούσαν παντού! Η μικρή χαμογελούσε και έμοιαζε να απολαμβάνει ότι γινόταν.

Η Βασίλισσα όμως γρήγορα, ένοιωσε τον ήλιο να καίει και σκούντησε τον Βασιλιά, που είχε κι αυτός ιδρώσει, να αποσυρθούν μην πάθει κανένα έγκαυμα η μοναχοκόρη τους. Μα κι όλοι όσοι ήταν εκείνη τη μέρα εκεί ένοιωθαν άβολα από τον απρόσμενα καυτό ήλιο αλλά λόγω της γιορτής δεν μίλαγαν.  

Τη στιγμή όμως που η Βασίλισσα πήγε να πάρει από τα χέρια του Βασιλιά την κόρη της, αυτή παρολίγο να της πέσει! Ήταν ένα μικρό, ευτυχώς, γλύστρημα των χεριών από τα μεταξωτά ρουχαλάκια της. Τρομάξανε κι οι δυό τους αλλά όλα καλά! Εκτός από κάτι που κανείς δεν περίμενε!

Στο τράνταγμα, λύθηκε ένα κοτσιδάκι από τα μαλλάκια της βασιλοπούλας και οι κορδέλες έπεσαν από το μπαλκόνι κάτω στο πλήθος. Ήταν η πρώτη φορά που δυό τόσες δα μικρές κορδελίτσες, μια λευκή και μια κόκκινη, «χαρίζονταν» άθελα στο λαό.

Ο Βασιλιάς, που θεώρησε ότι ήταν σημάδι, έδωσε εντολή στα γεννέθλια της πριγκίπισσας, 1^η Μαρτίου, να βάζει ο λαός πάνω του μια λευκή και μια κόκκινη κορδέλλα και να τη βαστάει όλο αυτό το μήνα.

Κι από τότε, όλοι στο βασίλειο, βάζουν πάνω τους μια λευκή και μια κόκκινη κορδελίτσα ή κλωστή, κάθε Μάρτιο. Κι ο σοφός γέροντας χαμογελάει από μακριά λες και έτσι ήθελε να γίνει.

Η πριγκίπισσα μεγάλωσε, έκανε δική της οικογένεια κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

 
 
 
*Διαβάστε το παραμύθι του Γιώργου Κατσάμπα στο προσωπικό του ιστολόγιο limaniotis.blogspot.gr

της Γωγούς Καρκάνη

Πριν από δέκα χρόνια η Λουπίτα Νιόνγκο συμμετείχε ως βοηθός παραγωγής στα γυρίσματα του «Επίμονου κηπουρού» (2005) στην πατρίδα της, Κένυα, όταν γνώρισε τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Ρέιφ Φάινς. Η Νιόνγκο είχε ήδη σπουδάσει κινηματογράφο στις ΗΠΑ αλλά, όπως εκμυστηρεύτηκε στον Φάινς, ήθελε να ασχοληθεί με την ηθοποιΐα. «Λουπίτα, σου το συνιστώ μόνο αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν», της απάντησε.

Τελικά η Νιόνγκο πήρε την απόφαση και γράφτηκε στη Σχολή Υποκριτικής του Γέιλ, γιατί «σκέφτηκα ότι όταν θα έκανα έναν απολογισμό της ζωής μου στα εξήντα μου, αν η ηθοποιΐα δεν ήταν κομμάτι της θα μισούσα τον εαυτό μου» (Telegraph). Σωστά έπραξε. Δεν πέρασαν παρά μερικοί μόνο μήνες από την αποφοίτησή της από το Γέιλ, όταν επιλέχθηκε για τον ρόλο της Πάτσι στην ταινία του Στιβ ΜακΚουίν «12 χρόνια σκλάβος» (2013).
Η Πάτσι, παρότι δευτερεύων χαρακτήρας, ίσως εντυπώνεται πιο βαθιά στη μνήμη του θεατή του έργου κι από τον κεντρικό ήρωα, Σόλομον Νόρθορπ, ο οποίος ζούσε ελεύθερος με τη γυναίκα και τα παιδιά του στη Νέα Υόρκη προτού απαχθεί, μεταφερθεί στα βάθη του αμερικανικού Νότου και πουληθεί ως σκλάβος στις φυτείες. Δεν είναι μόνο η προσωπική ιστορία της που καθηλώνει, αυτή της νεαρής σκλάβας-έρμαιο των σεξουαλικών ορέξεων του αφέντη, αλλά και η ερμηνεία της Νιόνγκο, η οποία προσδίδει στην ηρωίδα της υποδόρια ένταση και αξιοπρέπεια. Μεγάλη η πρόκληση για μια πρωτάρα της υποκριτικής, δεδομένου μάλιστα ότι η Πάτσι ήταν, όπως και ο Σόλομον, υπαρκτό πρόσωπο (στην αυτοβιογραφία του τελευταίου έχει βασιστεί η ταινία).
Η Λουπίτα Νιόνγκο γεννήθηκε πριν από τριάντα χρόνια στο Μεξικό, όπου πήρε το ισπανικό όνομά της. Προτού κλείσει τον πρώτο χρόνο της ζωής της επέστρεψε με την οικογένειά της στον τόπο καταγωγής τους, την Κένυα, όταν ο πατέρας της, επισκέπτης λέκτορας τότε στην Πόλη του Μεξικό, πήρε μετάθεση για το Πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι. Η καλλιτεχνική καταξίωση ήρθε το 2009, όταν ένα ντοκιμαντέρ που έγραψε και σκηνοθέτησε με θέμα την αντιμετώπιση των αλμπίνων στην Κένυα («In my genes») ταξίδεψε σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ακολούθησε ο ρόλος της Πάτσι, που την επιβράβευσε με δεκάδες διακρίσεις και με τις υποψηφιότητες για τη Χρυσή Σφαίρα και το Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Της χάρισε επίσης αρκετή αναγνωρισιμότητα, βοηθούσης και της εμφάνισής της, για να γίνει ένα από τα νέα πρόσωπα της καμπάνιας του οίκου μόδας Miu Miu. Ολα δείχνουν ότι από τώρα και στο εξής θα ακούμε συχνά το παράξενο όνομά της.

Η επόμενη κινηματογραφική εμφάνιση της Λουπίτα Νιόνγκο είναι στο θρίλερ «Non-stop» (2014), με τους Λίαμ Νίσον και Τζούλιαν Μουρ, που αναμένεται τέλος Φεβρουαρίου στις ελληνικές αίθουσες.

*Το άρθρο της Γωγούς Καρκάνη δημοσιεύτηκε στις 30/1/2014 στην «Καθημερινή»