Διάβαζα την προκήρυξη για τη μακροχρόνια μίσθωση του Ξενία Ναυπάκτου.

Γνωρίζω πως δέσμευση του νυν δημάρχου είναι το «ούτε ένα επιπλέον μέτρο δόμησης , ούτε ένα επιπλέον κυβικό μπετό » , αλλά με αυτό ως προϋπόθεση και με τους οικονομικούς όρους του διαγωνισμού είναι δύσκολο να μην κηρυχθεί άγονος ο διαγωνισμός.

Παραθέτω τα βασικά μέρη εν τάχει, για να υπάρχει και κοινή βάση συζήτησης. Το ΞΕΝΙΑ αποτελείται από 4 οικοδομικά τετράγωνα και έχει συνολικό εμβαδό περίπου 11500 μ2. Έχει 48 δωμάτια δηλαδή 96 κρεβάτια . Υπήρχε εστιατόριο και φυσικά ο «κήπος Νόβα». Επίσης ανήκει στη μονάδα και ο χώρος που τώρα στεγάζεται το ΚΕΠ. 

Στους όρους της προκήρυξης αναφέρεται μίσθωμα (ενοίκιο) τουλάχιστο 100000 ευρώ το χρόνο. Χρόνος αποπεράτωσης των εργασιών 28 μήνες (μέγιστο) και διάρκεια μίσθωσης 35 έτη. Επίσης αναφέρεται πως για όσο διάστημα κρατήσουν οι εργασίες το ενοίκιο θα πρέπει να καταβληθεί κανονικά (έστω και όχι άμεσα).

Όταν συντάσσονται οικονομοτεχνικές μελέτες για ξενοδοχεία , το σύνηθες βάθος χρόνου είναι τα 12 έτη και σε εξαιρετικές περιπτώσεις φτάνει τα 15. Ας δεχτούμε λοιπόν τα 12 έτη.

Ψάχνοντας για κάποιους δείκτες βρήκα πως η μέση πληρότητα στην περιοχή είναι (για ξενοδοχεία 3*) περίπου 25% το Μάιο και γύρω στο 60% τον Αύγουστο . Χωρίς να έχω παραπάνω στοιχεία και βάζοντας ως δεδομένο πως η Ναύπακτος δεν έχει το μέγεθος της τουριστικής περιόδου των νησιών , βγάζω το «αυθαίρετο » συμπέρασμα πως η πληρότητα σε ετήσια βάση με δυσκολία θα ξεπερνάει το 35%. Εδώ μπορεί κάποιος από τους φίλους ξενοδόχους να παρέμβει και να μας πει τη άποψή του.

Επίσης από την ίδια πηγή βλέπουμε πως η μέση τιμή στην περιοχή για ένα 3* δύσκολα θα ξεπεράσει τα 55 Ευρώ (μπορεί τον Αύγουστο να είναι 80 , αλλά το Φεβρουάριο είναι 35 σε έναν εμπορικό αντιπρόσωπο που θα κοιμηθεί μια βραδιά για να δει πελάτες την άλλη μέρα). Με το Φ.Π.Α να είναι στο 6,5% αυτό μας δίνει καθαρό περίπου 51 ευρώ. Αν θεωρήσουμε πως το περιθώριο κέρδους είναι 40%(δηλαδή για κάθε 100 ευρώ που εισπράττει τα 60 είναι λειτουργικά έξοδα (ρεύμα , προσωπικό , παροχές) και τα υπόλοιπα 40 κέρδος για να καλυφθούν ενοίκια , τόκοι και συντήρηση παγίων κλπ τότε βλέπουμε πως σε μία χρονιά τα εκτιμόμενα κέρδη πριν την αφαίρεση του ενοικίου και της απόσβεσης της επένδυσης (δε γνωρίζω πόσα εκατομμύρια χρειάζεται για να φτιαχτεί) είναι: 48*0,35*51*365*0,4 (δηλ. πόσα δωμ έχω επί πόση είναι η πληρότητα , επί πόσο είναι η μέση τιμή δωματίου , επί τις 365 ημέρες του χρόνου , επί το μικτό περιθώριο κέρδους) = 125.093 Αυτό είναι το κέρδος πριν πληρώσω το ενοίκιο και φυσικά πριν αρχίσω να παίρνω πίσω τα χρήματα που επένδυσα. Μα το ενοίκιο είναι ήδη 120000 ευρώ.

Ναι δεν είναι 100000 όπως αρχικά λέγεται , αλλά 120000 γιατί στα 12 πρώτα χρόνια θα πληρώσω 12*100000 , αλλά θα το έχω λειτουργήσει 10, γιατί τα πρώτα 2 το κατασκεύαζα! (γράφω όλα τα ποσά σε παρούσες αξίες για ευκολία). Επίσης να πω πως στους παραπάνω υπολογισμούς έβαλα σχετικά αισιόδοξα μεγέθη ! Δηλ. το περιθώριο 40% , ή η μέση τιμή δωματίου 55 ευρώ είναι μεγέθη που δεν «πιάνονται» εύκολα. Έτσι για παράδειγμα αν η τιμή γίνει 48 και το περιθώριο 35% , τα κέρδη γίνονται 96730. Προφανώς δε φτάνουν ούτε για τα έξοδα ενοικίου, μη μιλήσω για αποσβέσεις!

Και ποια είναι η πρότασή σου θα ρωτήσει κανείς ?

Κατ” αρχάς να πω πως ένα ξενοδοχείο με αυτό το ενοίκιο κι αυτά τα δωμάτια (48) δε «βγαίνει» . Έτσι απλά.

ΑΝ λοιπόν θέλουμε το ΞΕΝΙΑ να μείνει ξενοδοχείο , χρειαζόμαστε παραπάνω δωμάτια. Υπάρχει χώρος να γίνουν αυτά ? 

Υπάρχει γιατί η κάλυψη είναι στο 50% και η δόμηση επίσης στο 50%.

Θέλουμε να το κάνουμε αυτό ? 

Αυτή η απάντηση δε θα δοθεί από μένα , αλλά από τους διοικούντες το δήμο . Αυτό που με σιγουριά ξέρω είναι πως ένα οικόπεδο 11500 μ2 στο κέντρο της πόλης , δε φέρνει εισόδημα (άμεσο ή έμμεσο) στο δήμο για πάνω από 10 χρόνια .

Και που θα βρεθούν επενδυτές???? Εδώ είναι ένα ερώτημα! 

Και γιατί δεν το κάνομε μόνοι μας λέω εγώ!

Όχι ως δήμος, αλλά ως ιδιώτες. Αν συνταχθεί μελέτη ανακατασκευής και δούμε το τελικό κόστος, πόσο δύσκολο είναι νομίζετε να μαζευτούν αυτά τα κεφάλαια από πολίτες της Ναυπάκτου? Πόσο δύσκολο είναι φτιαχτεί μια Α.Ε και να έχει δικαίωμα συμμετοχής (με όσο ποσό μπορεί ) ο καθένας.

Και μετά με 3 εκ (πχ) ίδια κεφάλαια πόσο δύσκολο είναι να δανειστείς άλλο 1,5 εκ από μια τράπεζα , όταν το έχεις εντάξει και σε κάποιο πρόγραμμα?

Και ποιος θα το «τρέχει» ? Κι αυτό λύνεται ! Θα υπάρξουν αρκετές εταιρείες πρόθυμες να πληρωθούν και να δουλέψουν!

Και η πρόταση δεν τελειώνει εκεί. Πρόσφατα βγήκε η είδηση πως κάποια οικόπεδα της Ναυπάκτου θα πουληθούν μέσω ΤΑΙΠΕΔ . Μέσα σ” αυτά και το οικόπεδο στις «τσουλήθρες»(?) .. . . . . . . .

Ακριβώς ! Στην ουσία μιλάω για ιδιωτική Α.Ε «λαϊκής βάσης» που θα αναλάβει με ίδια κεφάλαια (που υπάρχουν) την τουριστική ανάδειξη της πόλης!

The post ΞΕΝΙΑ Ναυπάκτου: Και τώρα τί κάνουμε; appeared first on LepantoMag.gr.

Κοίτα, ζούμε σε μια χρονική φάση διπλής διάψευσης να την πούμε,

ιδεολογικής από την μια πλευρά και πρακτικής από την άλλη,

όπου οι μεν παλιοσυριζικοί, αυτοί οι αιώνιοι φοιτητές της αριστεράς, αρχίζουν να βλέπουν ότι είναι πιθανόν ο χειρότερος τους φόβος να γίνει πραγματικότητα, να έρθει δηλαδή η αριστερά στην εξουσία έχοντας γίνει στην πορεία ολοένα και λιγότερο αριστερά, οπότε κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πού θα καταλήξει όταν την πάρει και στα χέρια της,

ενώ οι δε νοικοκυραίοι, αυτοί οι αιώνιοι λάτρεις της ασφάλειας, συνειδητοποιούν ότι όσο το έργο προχωράει, τόσο συνεχίζουν να τους παίρνουν ό,τι ως τώρα είχαν, τόσο δεν σταματούν να τους βάζουν χέρι στα υπάρχοντά τους, κι όταν αυτά δεν επαρκούν να επεκτείνονται και στα ανύπαρκτά τους,

οπότε ο καθένας ψάχνει να βρει από κάπου να πιαστεί και να γουστάρει,

ειδάλλως δεν παλεύεται το θέμα,

από κάπου να πιαστούμε και να γουστάρουμε, αυτό μόνο και μόνο αυτό,

ειδάλλως θα μας κατασπαράξει η κατάθλιψη, αδέλφια,
να βρούμε τρόπους να χύνεται η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο,
κι αν αυτή για να χυθεί χρειάζεται να εφευρίσκουμε διαρκώς
μύθους ζωοποιούς,
κι αν η εφεύρεσή τους δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο,
υπάρχουν πάντα κι οι μικρές απολαύσεις,
μικρές αλλά όχι ασήμαντες,
μικρές αλλά ικανοποιητικές,
γιατί κάτι ολοκληρωτικά εύφορο εκκρίνεται στον εγκέφαλο
με το «Γιώργο γερά να φύγει η δεξιά»,
εκατομμύρια Έλληνες χαμογέλανε ολόκληροι
σε αυτό το μεγαλειώδες άκουσμα,
ή μπορείς πχ να δεις κάτω – κάτω στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της Sportday το
«ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ
ΠΗΡΕ ΣΟΤΕΛΟ»
ποιός Καπό, δεν υπάρχει αναφορά σε κανέναν Καπό,
ζήτω ο εκάστοτε Cappo του ελληνικού ποδοσφαίρου
και οι διάσπαρτοι Κάποι της ελληνικής επαρχίας,
ΠΗΡΕ ΣΟΤΕΛΟ λοιπόν,
καλή σταδιοδρομία στη φιλόξενη χώρα μας Σοτέλο,
σε σένα και την οικογένειά σου,
ή αν ούτε το Γιώργο γερά ούτε το πήρε Σοτέλο μπορεί να σε γεμίσει,
υπάρχει πάντα κι η διαφήμιση με τη Στανίση,
για την οποία πρέπει να γίνει κατανοητό το εξής,
πως είναι ακριβώς μέσα στο πνεύμα του Ταραντίνο,
πως τα παστίς του Ταραντίνο βρίθουν αντιστοίχων Στανισών,
αναστατώνομαι – αναστατώνομαι,
αναστατωθείτε – αναστατωθείτε,
δείξτε ότι είστε ακόμα ψυχικά ζωντανοί,
ζήστε τις μικρές σας ντοπαμίνες
στο κέντρο και τις συνοικίες.

The post Αντίδοτα στη διπλή διάψευση appeared first on LepantoMag.gr.

Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν αυτοί που μας καταδικάζουν. Ηταν απόντες στα σαραντάχρονα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στις δύο εκδηλώσεις για την επέτειο τα ίδια στελέχη που κυβέρνησαν τη χώρα, κοντά είκοσι χρόνια, ήταν παρόντα. Για το πώς φτάσαμε έως εδώ, να συγκυβερνούν με τη Δεξιά, κανένας δεν απάντησε. Ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε ο Ευ. Βενιζέλος. Ο Κώστας Σημίτης τόνισε πως Γ. Παπανδρέου έκανε ζημιά στο κόμμα και στη χώρα με το να πει πως «λεφτά υπάρχουν».

Αυτοί που «καταδικάζουν» τα έχουν λίγο χαμένα. Τώρα συνειδητοποιούν πως καταδικάζουν και τους εαυτούς τους που… πίστεψαν. Η ζημιά δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και ψυχολοϊδεολογική. Η αμφιβολία ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η απογοήτευση, το άγχος της επιβίωσης, η αγανάκτηση, όλοι μας κοροϊδεύουν. Αν γίνει μαζική κατάσταση, σημαίνει γινόμαστε όχλος και ο φασισμός δεν χρειάζεται ένδυμα μελανοχίτωνος, εκσυγχρονίζεται και φοράει κουστούμι δημοκρατικό. Η σύγχυση και ο θυμός γίνονται κακοί σύμβουλοι. Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί «σχιζοφρενικά». Δεν ξέρει τι θέλει, γιατί αν ήξερε δεν θα καταντούσε φορολογικό «υποζύγιο». Ενα μεγάλο μέρος, πλειοψηφικό, πάει να πιαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν πιάνεται από πουθενά και το ΠΑΣΟΚ πιάνεται από τα μαλλιά του να μην πνιγεί. Ολες οι προσπάθειες να αλλάξει το πολιτικομματικό σκηνικό, προς την Κεντροαριστερά ή την Κεντροδεξιά, έχουν αποτύχει. Με τα ίδια πρόσωπα και με τα παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο πολιτικό υποκείμενο και μάλιστα χωρίς τη συμμετοχή ενεργοποιημένων κοινωνικά και πολιτικά ανθρώπων, αποδεσμευμένων από κομματικές προκαταλήψεις. Το πρόβλημα, εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή ή εκλογές, είναι δίλημμα εκβιαστικό. Ο λαός στις κατ” ιδίαν συζητήσεις πιστεύει πως θα βρεθούν «εξωνημένοι» βουλευτές που θα ψηφίσουν έναν Πρόεδρο διακοσμητικό, καθότι δεν έχει πραγματική εξουσία. Κι αν δεν «βρεθούν» και γίνουν εκλογές, από τις κάλπες θα δοθεί η εκκίνηση για τη ριζική ρήξη και ανατροπή του συστήματος διαφθοράς και εκμετάλλευσης που μας έφερε έως εδώ.

Η πορεία και η διαδρομή, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των εργαζομένων και μη, που θα πρέπει να πάρουν τις «τύχες» τους στα χέρια τους. Χωρίς την ενεργητική συμμετοχή, σε μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να κυβερνήσει. Δεν γίνεται να βαδίσουμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια, θα πρέπει να τα ξεριζώσουμε. Ο καθένας θα πρέπει να αποκτήσει την προσωπική του ευθύνη για να διεκδικήσει τις κοινωφελείς συλλογικές και εθνικές απαντήσεις και λύσεις, τις οποίες οφείλει να στηρίξει. Τα λεφτά υπάρχουν, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αν υπήρχε δίκαιη, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής τους δημοκρατίας, αναδιανομή του παραγόμενου ιδιωτικού και δημόσιου εισοδήματος κι αν εξέλειπαν όλοι αυτοί οι ελάχιστοι που εκμεταλλεύονται την κρίση και απομυζούν κέρδη από αυτήν, δηλαδή από μας που είμαστε υποτίθεται ιδιοκτήτες του δημόσιου πλούτου, τότε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα…

*Το άρθρο του Δημήτρη Παπαχρήστου δημοσιεύτηκε στις 6/9/2014 στο «Έθνος»

The post Η χώρα χρειάζεται ενεργούς πολίτες appeared first on LepantoMag.gr.

Το κόψιμο των δέντρων στο λιμάνι της Ναυπάκτου είναι το θέμα των ημερών, με τις απόψεις να διίστανται ως προς την ορθότητα της παρέμβασης.

Η ενημέρωση που έχουμε είναι ότι «η 22^η ΕΒΑ (αρχαιολογία) σε συνεργασία με το Δήμο Ναυπακτίας προχώρησαν στο κόψιμο των δένδρων με στόχο την ανάδειξη και την προστασία του μνημείου.»

Μερικές επισημάνσεις ως προς τον τρόπο που έγινε η παραπάνω ενέργεια:

• Δεν υπήρξε καμία ενημέρωση των πολιτών πριν την ενέργεια αυτή.
• Δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα – 2^η ημέρα μετά το συμβάν – καμία επίσημη ανακοίνωση από την αρμόδια υπηρεσία ή το Δήμο, που να εξηγεί αναλυτικά το σκεπτικό και τους λόγους της παραπάνω ενέργειας, αλλά και το πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί ο χώρος, αν θα κοπεί και το πεύκο, αν με βάσει αυτή τη λογική θα κοπούν δένδρα και στο κάστρο.

Ανεξάρτητα αν κάποιος είναι υπέρ ή κατά του τελικού (ή προσωρινού..) αισθητικού αποτελέσματος, η διαχείριση του γεγονότος ήταν λάθος. Δεν μιλάμε για έναν αρχαιολογικό χώρο, αποκομμένο από την πόλη, αλλά για το σήμα κατατεθέν της, και οφείλουν οι αρμόδιες αρχές να ενημερώνουν τους πολίτες – με επίσημο και αναλυτικό τρόπο – για τους λόγους που προβαίνουν σε τέτοιου είδους αλλαγές.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ήσσονος σημασίας, μιας και η αισθητική του καθενός είναι διαφορετική, και μιλάμε για ένα αρχαιολογικό μνημείο όπου πρωτεύον είναι η προστασία του και δευτερεύον το αισθητικό αποτέλεσμα.

Κάποιος μπορεί να θέλει το λιμάνι με γκράφιτι, με τραπεζοκαθίσματα, σοφατισμένο, με δάδες αναμμένες, άλλος καραφλό και άλλος με πλατάνια…

Οι γνώμες άλλωστε είναι σαν τις …., όλοι έχουν από μία.

Προσωπικά αυτό που θεωρώ λάθος είναι η νοοτροπία στη λήψη αποφάσεων. Και αυτή, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μια από τα ίδια…

The post Λιμάνι Ναυπάκτου: Πέρα από τα δέντρα… appeared first on LepantoMag.gr.

Αξίζει να δει κανείς την εικόνα της Καστροπολης Ναυπάκτου όπως αποτυπώθηκε σε σχέδιο το 1837 και εγκρίθηκε με ΒΔ το 1838.

Με την επεξεργασία που έχει γίνει, γίνεται πιο κατανοητή η δομή του μνημείου με τα 5 επίπεδα, την δυτική και ανατολική τάφρο καθώς και την πιθανή γέφυρα εισόδου στην πόλη από τα δυτικά. Ακόμη διακρίνονται οι διαδρομές του «νερού» στον τότε οικισμό από την Βαρναράχη προς την πολη ή ακόμη την γραμμή αιγιαλού όπου στα δυτικά η θάλασσα έφτανε την Ντάπια «Παλιογιάννη» και μέχρι τα σημερινά παραλιακά κτίρια της οδού Ναυμαχίας.

Ο οικισμός οργανώνεται τόσο εντός Τειχών στο 1ο και 2ο επίπεδο ενώ ανατολικά υπάρχουν κτίσματα μόνο επί της σημερινής οδού Ιλ. Κ. Τζαβέλλα (ανατολικά όρια της πόλης η σημερινή Πλατεία Φαρμάκη), νεκροταφεία στο σημερινό εργατικό κέντρο και στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής.

Αντίθετα δυτικά έχουμε μια πιο οργανωμένη «πολεοδομηση» για την εποχή όπου διακρίνονται οικοδομικά τετραγωνα, οδοί, φυτεύσεις, πρόβλεψη 2 χώρων για δημόσια κτίρια καθώς και μεγάλος κοινόχρηστος χώρος/πάρκο (περίπου 5 στρεμματων) στο σημερινό 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο. Το ρυμοτομικό του δυτικού προαστείου υπέστη αρκετές τροποποιησεις (1889, 1893, 1932, 1933 κ.α.) μέχρι την οριστική αναθεώρηση του ρυμοτομικού το 1937, όπου και εντάχθηκε και η περιοχή Αφροδίτης (με δικό της ξεχωριστό ρυμοτομικό από το 1926) από ανατολικά στο ρυμοτομικό σχέδιο της πόλης Ναυπάκτου.

Είναι δεδομένο πώς η Ναύπακτος μέχρι και το 1940 στο δυτικό προάστειο δεν είχε αναπτυχθεί οικοδομικά πέρα από τον Άγιο Διονύσιο περίπου, με ελάχιστες εξαιρέσεις…

Συνεπώς ορθώς το 2011 ο Ιστορικός Τόπος της Ναυπάκτου περιοριστηκε με ΥΑ του ΥΠΠΟΑ και ελπίζω στο μέλλον με την αξιοποίηση των δεδομένων με επιστημονική τεκμηρίωση (βλέπε Ερευνητικό Πρόγραμμα που είναι σε εξέλιξη) να αρθεί με ΠΔ και η διαφαινόμενη πλάνη με τα σημερινά όρια του Παραδοσιακού τμήματος της πόλης. Σε κάθε περίπτωση αξίζουν και πάλι συγχαρητήρια στον Σ.Α. Ναυπακτίας για την δημοσίευση.

πηγή σχεδίου: arxitektones-lepantoarchitects.blogspot.gr

The post Η Καστρόπολη της Ναυπάκτου όπως αποτυπώθηκε σε σχέδιο το 1837 appeared first on LepantoMag.gr.

Η αγανάκτηση σ” αυτή την χώρα είναι πλέον θεσμοθετημένη, δεν εξηγείται αλλιώς! Αγανακτούμε με όλους και για όλα. Τελευταία κρίση αγανάκτησης είναι με το #Icebucketchallenge 

Οι πολέμιοι αυτού του πραγματικά πολύ έξυπνου παιχνιδιού που για πρώτη φορά φέρνει κοντά ανθρώπους απ όλο τον Πλανήτη προτάσσουν 2 βασικά επιχειρήματα. Το ένα έχει να κάνει με το ότι παίζουμε με το νερό την ίδια ώρα που στις χώρες του τρίτου κόσμου τα παιδάκια διψάνε και το άλλο με το ότι το λούσιμο με κρύο νερό, δεν προσθέτει χρήματα στον οργανισμό (ALS) που το ξεκίνησε.

Λοιπόν, έχω να πω τα εξής:

1ον. Ας σταματήσουμε τις υποκρισίες γιατί κάπου τα έχουμε κάνει αχταρμά. Το νερό του σπιτιού μας και η όποια σπατάλη του δεν έχει να κάνει καθόλου με την έλλειψη νερού στην Αφρική. Σας το λέω και ως μηχανικός και ως πολίτης. Αν θέλουμε να στείλουμε το δικό μας νερό εκεί, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια εκτροπή ενός ποταμού πχ. Μέχρι τότε το νερό θα αφορά τις δικές μας δραστηριότητες και δεν έχουμε καμία δυνατότητα μέσω αυτού να ξεδιψάσουμε τα παιδιά που πράγματι υποφέρουν στον τρίτο κόσμο. Αν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε εκεί, ας αλλάξουμε τις πολιτικές και τους πολιτικούς στις χώρες μας.

2ον. Όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι. Πρέπει να είναι πανίβλακας κανείς για να μην καταλαβαίνει πως κάθε κουβάς, κάθε κανάτα και κάθε παγάκι λειτουργεί σαν διαφημιστικό κόλπο που εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο στόχο. Την ευαισθητοποίηση σε μια σπάνια ασθένεια . Αυτός ήταν άλλωστε και ο αρχικός σκοπός. Να ξυπνήσει τις ευαισθησίες που έχουμε όλοι μέσα μας. Αυτό το έχει πετύχει και με το παραπάνω ενώ ταυτόχρονα γεμίζει καθημερινά τα ταμεία τόσο του ALS όσο και άλλων οργανώσεων σε όλο τον κόσμο. 

Σταματήστε λοιπόν την γκρίνια. Όσο μεγαλώνουν τα social media, τέτοια γεγονότα θα είναι όλο και πιο συχνά. Μακάρι να είναι πάντα για καλό σκοπό!!

The post Μπουγελωθείτε…είναι για καλό! appeared first on LepantoMag.gr.

Το καφενείο είναι πλέον Ονειροπαγίδα

Ορκωμοσίες, σήμερα!
Τάκη (εγώ, τον Τάκη ξέρω),
[...Να επιμένει στην καθαρή γραφή, στα άψογα σχήματα, στην τακτοποιημένη σκέψη.
Να χαμογελάει πλατιά ευλογώντας το νεανικό θράσος και κουρελιάζοντας τον καθωσπρεπισμό.
Να εκσφενδονίζει κιμωλίες μην ελέγχοντας τα νεύρα του.
Να παίζει δαιμονισμένα το κομπολόι του, πότε μετρώντας μια μια τις μικρές xάντρες, πότε ανακατεύοντάς τες με θόρυβο προς τα πίσω.
Να πανηγυρίζει την κάθε νίκη _κάθε ισότητα που κατακτιόταν, ήταν νίκη_ μουρμουρίζοντας κάτι στα γρήγορα και διακόπτοντας την απορημένη αμηχανία που συνοδεύει πάντα ένα τέλος με μια επίκαιρη αναφορά στα του Ολυμπιακού...]

Καλή επιτυχία, θα το ευχηθούν όλοι.
Γερό στομάχι, θα το πουν πολλοί.
Μαθηματική: καθαρότητα, λογική και διαστροφή συνάμα για τα πράγματα, ονειρεύεται η αφεντιά μου.

The post Με αφορμή τη σημερινή ορκωμοσία… appeared first on LepantoMag.gr.

Η επίσκεψη στους χώρους του σχολείου (γραφείο διευθυντή, γραμματεία, τουαλέτες, καντίνα)  πριν από το πρώτο κουδούνι, αποβάλλει το άγχος από τα πρωτάκια, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες!

«Παράλληλα  βοηθά  τα παιδιά να προσαρμοστούν πιο  γρήγορα στην νέα τους καθημερινότητα και τα γεμίζει αυτοπεποίθηση για  να καλύψουν άμεσα τις ανάγκες τους όταν αυτό χρειαστεί»τονίζει η  παιδοψυχίατρος  Μερσύνη Αρμενάκα. Σύμφωνα με τους παιδοψυχίατρους η επίσκεψη στο  σχολείο και η ξενάγηση του είναι πολύ βασική για το παιδί και καθοριστική για την συμπεριφορά του  στο νέο περιβάλλοντα χώρο. «Καλό και ωφέλιμο θα είναι κατά την επίσκεψη του παιδιού στους χώρους του σχολείου  να υπάρξει συνάντηση-γνωριμία με το δάσκαλο ή άλλα πρωτάκια» αναφέρει η κ. Αρμενάκα.

The post Μια επίσκεψη στο σχολείο πριν το πρώτο κουδούνι αποβάλει το άγχος στα πρωτάκια appeared first on LepantoMag.gr.

Kι έρχεται Γερμανία – Βραζιλία επτά – ένα, σε ημιτελικό μουντιάλ μέσα στη Βραζιλία, και δεν γράφεις τίποτα, κι αυτοκτονεί κοτζάμ Ρόμπιν Ουίλιαμς και δεν γράφεις τίποτα, κι αν δεν γράψεις γι” αυτά για τί θα γράψεις δηλαδή, για άλλα που δεν ξέρεις, στον μισό πλανήτη σφάζονται κι ούτε γι” αυτά γράφεις τίποτα, κι όχι δεν φταίει ότι είναι καλοκαίρι, αλλά κάτι πρέπει να γραφτεί, έστω κάτι να επαναληφθεί, οι λέξεις πρέπει να συνεχίσουν να φτύνονται, ποτέ η σιωπή δεν είναι όντως μεταβατική, η μετάβαση της σιωπής είναι συνήθως μετάβαση προς τα κάτω, προς το τίποτα, προς το μηδέν, κάτι πρέπει πάντα να γράφεται ως αντίδραση στη δράση, ως ανταπόκριση στο ερέθισμα, ως συνομιλία με το συμβάν, ως δεν ξέρω τι, ξέρω πως δεν είναι καλύτερη η σιωπή κι ας παριστάνει την ωριμότητα, οπότε ας γράψω τουλάχιστον για εκείνη τη φράση που λέει στον Ουίλιαμς ο Ντε Νίρο στο «Αwakenings», όταν έχει ξυπνήσει από κώμα δεκαετιών και τώρα ζητά απ” αυτόν, τον γιατρό και ξυπνητή του, να βγαίνει έξω μόνος του, κι εκείνος τον ρωτάει τι θα έκανες αν έβγαινες έξω μόνος σου, κι αυτός του δίνει έναν ορισμό της ελευθερίας απροσδόκητο, ότι στη βόλτα του θα αποφάσιζε αν θα έστριβε από την μία ή την άλλη πλευρά, ή αν θα συνέχιζε να πηγαίνει ευθεία, αυτό είναι η ελευθερία τελικά και τίποτα περισσότερο, μια ψευδαίσθηση θεωρητικής δυνατότητας να πας μπροστά, δεξιά, αριστερά ή πίσω, για τα υπόλοιπα είμαστε πολύ περισσότερο προγραμματισμένοι απ΄ό,τι νομίζουμε, και εδώ φτάσαμε στο σημείο της επανάληψης που λέγαμε νωρίτερα, το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Μan on Wire» μιλά για το εγχείρημα του Γάλλου σχοινοβάτη, Φιλίπ Πετί, που τον Αύγουστο του 1974 περιφερόταν επί 45 λεπτά στον ουρανό ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, πάνω σε ένα 43 μέτρων συρματόσχοινο που είχε δέσει ανάμεσα στις οροφές του και ένας συνεργός του την ώρα που έχουν μπει σε έναν Πύργο και κρύβονται, φοβάται, και στην αφήγησή του στο ντοκιμαντέρ ο συνεργός μιλάει απενοχοποιημένα για την ανακούφιση που ένιωθε φεύγοντας, για την έξαψη που ένιωθε κατεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά προς την έξοδο, έτσι ίσως ακόμα και ο Πετί πραγματοποιώντας το όνειρό του 417 μέτρα πάνω από το έδαφος να μην νιώθει μεγαλύτερη έξαψη από τον συνεργό του, την ώρα που εκείνος αποδρά μακριά από κάθε φόβο και κάθε κίνδυνο, δεν είναι δηλαδή καθόλου σίγουρο ότι το συναίσθημα επάνω στο σχοινί είναι πιο έντονο από την ηδονή της ασφάλειας, άλλοι ποθούν σχοινιά στον ουρανό, άλλοι το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να είναι σταθερό, κι αυτό το φιξάκι που σου δίνει το συναίσθημα της διαρκούς επιστροφής σε οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί ασφάλεια ή κανονικότητα, είναι ένα φιξάκι υποτιμημένο, ένα φιξάκι που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς, η αδρεναλίνη δεν εκκρίνεται μόνο στο επικίνδυνο και το παραβατικό, η ακόμα μεγαλύτερη αδρεναλίνη εκκρίνεται όταν τρέχεις μακριά του, όταν επιστρέφεις με τα χίλια στην ασφαλή αγκαλιά του Κανόνα.

The post Τρέχοντας στα σκαλοπάτια appeared first on LepantoMag.gr.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο ένας από αυτούς έκρυβε τα ναρκωτικά στα σπίτια των άλλων δυο και στη συνέχεια τα διοχέτευε σε στέκια της νεολαίας στην περιοχή.

Μετά από έρευνα σε σπίτια βρέθηκαν 2 δενδρύλλια κάνναβης, μικροποσότητες κάνναβης, τρίφτες, φυσίγγια πυροβόλου όπλου και κινητά τηλέφωνα.

Ο 31χρονος κατηγορείται για διακίνηση ναρκωτικών και αντίσταση και οι υπόλοιποι για κατοχή ναρκωτικών.

The post Συλλήψεις για ναρκωτικά στη Ναύπακτο appeared first on LepantoMag.gr.

γράφει ο Πάνος Μπίτσιος, τελειόφοιτος Μαθηματικός.

Για δεύτερη φορά -μετά το 2010-η Ναύπακτος φιλοξένησε το Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών, με τίτλο «Διεθνές Συνέδριο για την Τοπολογία και Εφαρμογές της». Στο επιστημονικό μέρος του πενθημέρου, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και να ακούσουμε πάνω από 200 διεθνώς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς στο χώρο, από περίπου 50 χώρες και μεγάλα Πανεπιστήμια, κάποιοι εκ των οποίων οι Jan van Mill, Μikhail Tkachenko και Β.Α.Pasynkov. Σχετικά με το κοινωνικό κομμάτι, είναι καταπληκτικό το συναίσθημα του να ανταλλάζεις σκέψεις, ιδέες και στοιχεία πολιτισμών και παράδοσης, με ανθρώπους από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση, τόσο η απλότητα και η αμεσότητα, όσο και το ενδιαφέρον για την Ελληνική γλώσσα που έδειξαν δύο ακαδημαϊκοί από την Νότιο Αφρική, ο Charles και η Maggie, σε έναν από τους διαλόγους που είχαμε σχετικά για το ελληνικό αλφάβητο, για τα σύμβολα που χρησιμοποιούμε οι Έλληνες Μαθηματικοί, για τις παραδόσεις που έχουμε σαν λαός, και για την προέλευση των λέξεων «ή», « Πανεπιστήμιο», «Μαθηματικά».

Έχω την πεποίθηση, πως η οργανωτική επιτροπή της διοργάνωσης, την οποία απαρτίζουν το Πανεπιστήμιο Πατρών, το Τεχνολογικό ίδρυμα Δυτικής Ελλάδος και ο Δήμος Ναυπακτίας, προσπάθησαν αρκετά, ώστε να πάνε όλα βάση του προγράμματος, αλλά σίγουρα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί:

1) Γιατί δεν προβλήθηκε σχεδόν πουθενά στο ευρύ κοινό, ένα τέτοιο διεθνές επιστημονικό γεγονός;

 2) Ήταν δύσκολο το να υπάρχουν 2 πούλμαν κάθε πρωί και μεσημέρι, ώστε να μεταφέρουν τους ακαδημαϊκούς, από και προς τα ξενοδοχεία της πόλης μας, και από το 3ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου στο Λυγιά, όπου φιλοξενήθηκε το Συνέδριο;

3) Και τέλος, πως θέλουμε και ελπίζουμε, το 2018 η επόμενη διοργάνωση να λάβει χώρα και πάλι στη Ναύπακτο, όταν δεν υπάρχει ένα αξιοπρεπές Συνεδριακό Κέντρο, με 3 ή 4 σύγχρονες αίθουσες, με τον κατάλληλο εξοπλισμό και τα απαραίτητα τεχνολογικά μέσα?

Η πόλη της Ναυπάκτου, πέρα από τον τουρισμό που μπορεί να έχει τους θερινούς μήνες, με αφορμή αυτή τη διοργάνωση που γίνεται πλέον θεσμός, μπορεί να διεκδικήσει το δικό της σύγχρονο Συνεδριακό Κέντρο και έτσι να μπορεί να φιλοξενήσει ακόμη περισσότερες διοργανώσεις, τόσο επιστημονικού επιπέδου, όσο και πολιτιστικού και καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Το μέλλον είναι στα χέρια μας, αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση, όπως και η αρωγή της τοπικής κοινωνίας, για μια πραγματική  «πόλη-προορισμό» και όχι απλά μια «πόλη-πέρασμα»!

**το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “In Fact”.

The post «Διεθνές Συνέδριο Τοπολογίας και των Εφαρμογών της», Ναύπακτος,  3-7 Ιουλίου 2014 appeared first on LepantoMag.gr.

Photo via Flickr user Alastair Campbell (Agiofili Beach)

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι συνυφασμένο με ατέλειωτες ώρες ηλιοφάνειας και ραστώνης δίπλα στη θάλασσα με ή χωρίς καρπούζι, φέτα και ψωμί. Και φυσικά οι επιλογές για να διαλέξει κανείς την παραλία στην οποία θα ανεβάσει μια φωτογραφία στα social media με hashtag «κορμί και αλάτι» είναι δύο. Ή να απλώσει το κορμί του στην άνεση μιας ξαπλώστρας που του προσφέρει απλόχερα και με ένα σεβαστό αντίτιμο μια οργανωμένη πλαζ ή να στρώσει την πετσέτα, τη ψάθα, το τεντάκι του βρε αδερφέ του σε μία παραλία που δεν έχει αγγιχτεί ουσιαστικά από το ανθρώπινο χέρι και να αφεθεί για λίγο στο φυσικό τοπίο που φείδεται ξεκάθαρα σε ανέσεις σε σχέση με την πρώτη επιλογή. Όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο η δική μου θέση είναι ξεκάθαρη όσον αφορά στο θέμα ξαπλώστρα ή θάνατος (σ.σ. το τσιτάτο αυτό ήταν ο δραματικός τόνος που χρειάζεται κάθε κείμενο που σέβεται τον εαυτό του για να θέσει ένα μεγάλο δίλημμα στον αναγνώστη ώστε να τοποθετηθεί με πάθος στο θέμα που πραγματευόμαστε).

Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσω με λογικά επιχειρήματα τύπου οι παραλίες είναι δημόσιο αγαθό και θα έπρεπε να ανήκουν στο κοινό και όχι να τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες σε τόσο μεγάλο βαθμό σε όλη την επικράτεια της χώρας ή ό,τι στο δικό μου (σπάταλο) μυαλό μου φαίνεται αδιανόητο να (χρυσο)πληρώσω για μία ξαπλώστρα σε οποιαδήποτε παραλία, αλλά θα επιχειρηματολογήσω με πάθος εναντίον της ξαπλώστρας ως κουλτούρα. Γιατί δεν είναι το αντικείμενο καθεαυτό που με ενοχλεί, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει.

Η ξαπλώστρα είναι ένα από τα τελευταία υπολείμματα μιας νεοπλουτίστικης λογικής που κάνει τους πρεσβευτές της  να νιώθουν πως δύνανται να αγοράσουν τα πάντα ακόμα και αν αυτό βάλλεται εναντίον του φυσικού τοπίου και της ομορφιάς του και είναι συνυφασμένη με τη σήψη ενός κοινωνοοικονομικού μοντέλου που απέτυχε από κάθε άποψη όπως όλοι βιώνουμε. 

Η ξαπλώστρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λογική του ενοχλητικού φασαριόζου κάγκουρα που βλέπει την παραλία ως ένα μέρος για να παρτάρει με τη μουσική που ακούγεται στα εκάστοτε beach bars στη διαπασών και δημιουργεί την αίσθηση ότι η παραλία είναι mega club στην Ibiza και όχι ένα μέρος χαλάρωσης και αναψυχής. Είναι η επιλογή αυτού που πηγαίνει στη Μύκονο και την Πάρο για να ακούσει σειρήνες και ονειρεύεται ότι θα κάνει μια δήλωση σε κάποιο ρεπορτάζ παραλίας τηλεοπτικού σταθμού για να νιώσει την όποια επιβεβαίωση μετά το τηλεφώνημα της τρίτης ξαδέρφης του ότι τον είδε στην τηλεόραση. Του ίδιου που έρχεται στην παραλία με ένα σετ ρακέτες, έχοντας ένα ανταλλακτικό στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου για να διασφαλίσει πως η παρουσία στην πλαζ θα είναι ξεκάθαρα ενοχλητική για τους υπόλοιπους λουόμενους που άθελα τους βρέθηκαν να μοιράζονται μαζί του αυτό το κομμάτι γης δίπλα στη θάλασσα επειδή δεν ήταν κοινωνοί ή γνώστες αυτού που θα αντιμετώπιζαν.

Είναι μέρος της ίδια κουλτούρας που δημιουργεί άγχος στους λουόμενους για την «πασαρέλα» της παραλίας και αντί να απολαμβάνουν αμέριμνοι τα δροσερά νερά της χώρας μας αγχώνονται για το πως διαγράφει το sixpack τους κάτω από τη σκιά της ομπρέλας τους γιατί τόσο λάδι είναι κρίμα και άδικο να μην μπορεί ο περαστικός λουόμενος να δει την αντανάκλαση του πάνω σε αυτό το κορμί. Και φυσικά επειδή οι συγκεκριμένοι έχουν στερηθεί πολλά και πιθανότατα με εμμονικό τρόπο για τη φυσική τους κατάσταση, στο μυαλό τους αυτό τους κατατάσσει στην κορφή κάποιας κοινωνικής πυραμίδας από την οποία δύνανται να σχολιάζουν τους άλλους που δεν ανήκουν στον κάστα τους.

Η ξαπλώστρα ως ιδέα σχετίζεται λογική του καλοζωισμένου κατοίκου της πόλης που δεν μπορεί να απαλλαγεί από την αστικού τύπου επιθετικότητα και να απολαύσει ένα φυσικό τοπίο μακριά από τις πολυτέλειες που απολαμβάνει στο σπίτι του. Γιατί η νωθρότητα του να βιώσει πρωτόγνωρες εμπειρίες του επιβάλλουν να συσχετίζει τις διακοπές του με booking ξαπλώστρας και υπηρεσίες εκατοντάδων ευρώ, καθώς αν δεν του σερβίρουν σούσι στην παραλία ή αναγκαστεί να κόψει μία φέτα καρπούζι μόνος του θα έχει διαπράξει κάποιο είδος κοινωνικής αυτοκτονίας ξέρω γω και θα έχει αναγκαστεί να προσαρμοστεί σε μοντέλα τόσο μακριά από τον τρόπο που μεγάλωσε και ζει την καθημερινότητα του, στην οποία δώδεκα μπάτλερ και τρεις οικονόμοι του σερβίρουν πρωινό στο κρεβάτι και του σκουπίζουν τα ψιχουλάκια από από τη μπροστέλα του.

Είμαι απόλυτα ενήμερος και συνειδητοποιημένος ότι δεν ανταποκρίνονται σε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτοί που επιλέγουν τις οργανωμένες πλαζ για τις διακοπές τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δύναται να γραφτεί ένα κείμενο κριτικό κείμενο απέναντι στη σαρωτική επέλαση της ξαπλώστρας που έχει καταλάβει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την αθηναϊκή Ριβιέρα και τείνει να μετατρέψει σε βιομηχανία την χαρά του θερινού μπάνιου. Και σε περίπτωση που απορείτε. Όχι, αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε από ένα νεοχίπι που στήνει σκηνές στη Δονούσα, αλλά ένα λουόμενο που απλά βαρέθηκε να αποφεύγει τις οργανωμένες πλαζ.

*Το άρθρο του Γιάννη Τσιούλη δημοσιεύτηκε στο vice.com

The post Γιατί Σιχαίνομαι την Κουλτούρα της Ξαπλώστρας appeared first on LepantoMag.gr.

Α. Ο μεσαίωνας και η αποδοχή κατασκευασμένων θεωριών συνωμοσίας 

Είναι γνωστό ότι οι ψεύτικες ιστορίες και η παράθεση υποτιθέμενων γεγονότων καθορίζει απόλυτα τον τρόπο σκέψης της μάζας, εφόσον παρουσιάζει αληθοφάνεια και ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Μεσαίωνας είναι η κατεξοχήν ιστορική περίοδο όπου συγγραφείς της δεκάρας, επί πληρωμή λειτουργώντας ως πράκτορες, χρησιμοποιόντας διάφορα ψευδώνυμα, διαμόρφωσαν πανίσχυρους μύθους που ακόμα και σήμερα εκλαμβάνονται ως ιστορικές αλήθειες.

Φυσικά ένα ψέμα δεν είναι ποτέ κατασκευασμένο από το μηδέν. Η μεσαιωνική τακτική αξιοποιούσε υπάρχοντα κείμενα, τα οποία στη συνέχεια οι συγγραφείς-πράκτορες διάνθιζαν ή επέκτειναν ώστε να δημιουργήσουν τον επιθυμητό μύθο. Με τον τρόπο αυτό κέρδιζαν σε αληθοφάνεια αφού όλοι λίγο πολύ γνώριζαν την ιστορία του αρχικού κειμένου και ας μην ξέρανε τον συγγραφέα, ενώ παρουσίαζαν και ενδιαφέρον για τον αναγνώστη. Άλλωστε ποιος μπορεί να αντισταθεί πχ σε ένα διήγημα που είναι καθαρή αντιγραφή έργου του Αλέξανδρου Δούμα, διανθισμένο με «γεγονότα»; Στη συνέχεια αναπαρήγαγαν με παραλλαγές την ίδια ιστορία εκδίδοντας παραλλαγμένα κείμενα με διαφορετικά ψευδώνυμα.

Με τον τρόπο αυτό η μυθοπλασία γίνεται μέρος της πραγματικότητας. Αναγνωστικό ενδιαφέρον, αληθοφάνεια και ερμηνευτική δύναμη καθιστούν τέτοια κείμενα πανίσχυρα και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη να πιστέψει κατευθυνόμενα ψέματα. Υπάρχουν επιβεβαιωμένες ιστορικές αναφορές που τοποθετούν τέτοια έργα σε χέρια αυτοκράτορα που τα διάβαζε πριν κοιμηθεί. Φυσικά το περιεχόμενο γινόταν πιστευτό και την επόμενη μέρα ο αυτοκράτορας αποφάσιζε με βάση όσα ο πράκτορας είχε φυτέψει στο κεφάλι του μέσω του βιβλίου. Σκέψου τον απλό ανθρωπάκο πως το έχαβε το παραμύθι…

Tέτοιες «αλήθειες» είναι πολύ δύσκολα αναστρέψιμες. Πάρτε ως παράδειγμα «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών». Οι Times του Λονδίνου το 1921 απέδειξαν πέρα πάσης αμφιβολίας ότι είναι απολύτως πλαστά. Ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε να δημιουργηθεί η πιθανότατα πλέον δημοφιλής θεωρία συνωμοσίας η οποία καθόρισε την κοινή γνώμη της ναζιστικής Γερμανίας και, καλά κρατά έως και σήμερα.

Με λίγα λόγια, αν διάφορες αληθινές ιστορίες εμπλουτιστούν εντέχνως με το ίδιο ψέμα για κάποιο διάστημα, για την κοινή γνώμη γίνονται αυταπόδεικτες αλήθειες και καθορίζουν τη συμπεριφορά, τον τρόπο σκέψης και τις αποφάσεις της μάζας.

Β. Οι σύγχρονοι παραχαράκτες

Είναι γεγονός ότι ο κόσμος έχει στρέψει τα βλέμματά του από τα παραδοσιακά ΜΜΕ σε κάποιο βαθμό. Πλέον λιγότεροι επηρεάζονται από την τηλεόραση (αν και παραμένει πανίσχυρο μέσο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης), ελάχιστοι διαβάζουν έντυπα όπως εφημερίδες και περιοδικά και ραδιόφωνο ακούμε μόνο κάποιοι κολλημένοι.

Εναλλακτικά η μάζα πλέον επιλέγει το διαδίκτυο για να ενημερωθεί και να διαμορφώσει γνώμη. Η φράση «το διάβασα στο ίντερνετ» είναι το νέο «το είπε στην τηλεόραση». Το διαδίκτυο προσφέρει αμεσότητα στην είδηση αφού η ενημέρωση είναι διαρκής. ο καθένας ενημερώνεται ό,τι ώρα θέλει αντί να περιμένει στην τηλεόραση το δελτίο ειδήσεων ή την εφημερίδα να κρεμαστεί στο περίπτερο και, κυρίως, πλουραλισμό. Ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει χωρίς το περιεχόμενο να μπορεί να λογοκριθεί, ενώ η θεματολογία είναι ουσιαστικά ελεύθερη. Έτσι πχ το διαδίκτυο μπορεί να «βράζει» για τον ΕΝΦΙΑ την ώρα που το σακσές στόρυ επιβάλλει την εστίαση στα γεμάτα ξένους τουρίστες νησιά.

Στο διαδίκτυο επιπλέον υπάρχει η δυνατότητα ανώνυμης έκφρασης, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι θετικό (http://gasimakop.blogspot.gr/2011/08/vs.html), παρόλο που ο ίδιος προσωπικά στο παρελθόν έχω δεχτεί επιθέσεις ανυπόστατης λάσπης από τοπικά ανώνυμα ιστολόγια. Η διαδικτυακή ανωνυμία βαθαίνει τη δημοκρατία αφού επιτρέπει την έκφραση γνώμης σε περισσότερους.

Ο αναγνώστης υποσυνείδητα δεν απαιτεί από τις διαδικτυακές πηγές κάποια μορφή επικύρωσης των γραφομένων. Μπορεί ο Τσίμας, ο Μανδραβέλης, η Καρχιλάκη και η Τρέμη να χαθούν από προσώπου δημοσιογραφικής πιάτσας αν τους ξεφύγουν τα εισαγωγικά όταν αναπαραγάγουν μια φράση Ισραηλινού αξιωματούχου που επιχειρεί να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αν όμως το ιστολόγιο «the-hidden-real-truth» που το διαχειρίζεται «μια ομάδα νέων ανθρώπων που αγαπούν τη Χώρα τους» κατά δήλωσή τους γράψει ότι η γη είναι επίπεδη και το αναπαράξει το «hellas-lfe», το «jews-poisoned-socrates», το ποστάρει ο «Delfi Oracle» στο facebook που το βρήκε από τον «blond-nation-save-us-greeks» στο twitter, ε τότε αλλάζει το πράγμα. Θα γεμίσει το facebook σε χρόνο μηδέν αφού όλοι θα το ποστάρτουν «ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ ΟΙ ARXES» και σε 2-3 μέρες θα σου το λέει η γιαγιά σου στο χωριό που «από κάπου το άκουσε».

Συνδυάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία, το τοπίο γίνεται θολό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Οι πληρωμένοι παραχαράκτες του Μεσαίωνα φαντάζουν γατάκια μπροστά στους σημερινούς -μισθοφόρους;- μπλόγκερ που ελέγχουν 30-40 ιστολόγια, 50 προφίλ στο facebook και κάμποσους λογαριασμούς στο twitter.

Έτσι λοιπόν φτάνει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να πιστεύει ότι o λαός της Αργεντινής διαδηλώνει υπέρ της κυβέρνησης μετά την πρόσφατη χρεωκοπία ενώ βλέπει μια φωτογραφία από αντικυβερνητική διαδήλωση του 2012, ότι ο Σημίτης είναι Εβραίος και ότι έχει ουρά (μη γελάτε το πιστεύουν πολλοί στα σοβαρά), ότι μας ψεκάζουν, ότι η Αργεντινή έκανε μήνυση στην Ελλάδα, ότι ο Πούτιν έχει σωσία-κατεβάζει στρατό στο Αιγαίο-είναι ο Μεσσίας στη δεύτερη παρουσία κλπ κλπ, ότι ο καρκίνος είναι θεραπεύσιμος αλλά οι Σιωνιστές κρατάνε το φάρμακο για την πάρτη τους και πάει λέγοντας.

Κάπως έτσι η αφελής Ελληνική κοινή γνώμη διαμορφώνεται με ψεύτικες ειδήσεις. Ο σκοπός προφανής, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση. Στη δημοκρατία άλλωστε δεν έχει σημασία τι ισχύει, αλλά τι πιστεύουν οι πολλοί.

The post Πως το ψέμα γίνεται «αλήθεια» appeared first on LepantoMag.gr.

31/07/2014, Πέμπτη πρωί… Το καράβι σαλπάρει από το λιμάνι για το νησί. Επιβιβαστήκαμε, ναι, φεύγουμε για διακοπές. Και είμαστε Έλληνες. Τ;i πηγαίνουν οι Έλληνες διακοπές; Σαν ανέκδοτο ακούγεται.

«Τι διακοπές βρε παιδιά». «Δυο μέρες και κάπου κοντά», θα πουν οι περισσότεροι. Όχι, οι διακοπές χρειάζονται. Αφού πήραμε την πρώτη κρυάδα από το φόρο εισοδήματος θα πάμε λίγο να ξεσκάσουμε , σιγά μην μας τα πάρουν αυτοί… Λιγότερες μέρες, λιγότερο φαγητό, λιγότερα ποτά, λιγότερες μετακινήσεις από άλλες χρονιές, αλλά θα πάμε. Άσε που διακοποδάνεια τέλος. Και είχαμε συνηθίσει.

Τα νησιά έχουν «βουλιάξει» από κόσμο. Μα οι περισσότεροι είναι τουρίστες. Και όπως είπε η Κατερίνα που πήγε στην Τήνο, «οι ξένοι έχουν φτάσει να τρώνε περισσότερο από τους Έλληνες στις διακοπές. Ακόμα και οι Γερμανοί».

Διαβάστε λίγο τους τίτλους σε διάφορα μέσα:

» Όλα τα αεροπλάνα οδηγούν στην Ελλάδα»

«Ρεκόρ κρατήσεων για την Ελλάδα»

«Ελλάδα , η επιτυχία του καλοκαιριού»

«Παρελθόν η κρίση του ελληνικού τουρισμού»

Και φυσικά όλα αυτά μπορεί να αληθεύουν. Ο τουρισμός φέρνει χρήμα. Πού πάει αυτό το χρήμα; Ποιοι κλείνουν τα πακέτα;

01/08/14, Παρασκευή απόγευμα… Χτυπάει το κινητό. Τ’i το θες το κινητό ανοιχτό στις διακοπές; Βγήκε ο Ε.Ν.Φ.Ι.Α. τα έμαθες; Δηλαδή να μην προλάβεις να χαρείς τις λίγες μέρες που έφυγες να ξεσκάσεις. Τώρα που άκουσες το ποσό θα σκάσεις. Ευτυχώς που πρόλαβες να φύγεις. «Θα φάω και τα τελευταία και δεν θα πάρουν φράγκο», θα πει κάποιος.

Και όσοι ήθελαν και δεν πρόλαβαν να φύγουν; Θα φύγουν;

04/08/14, Δευτέρα απόγευμα… Σωπάτε, μπορείτε να ησυχάσετε λίγο. Εκδόθηκε Δελτίο Τύπου από το Υπουργείο Οικονομικών. «Προβλήματα, σφάλματα και στρεβλώσεις θα αντιμετωπιστούν, πάντα με κριτήριο την εξάλειψη των αδικιών».

Ας είμαστε ήσυχοι, λοιπόν, το Υπουργείο θα μεριμνήσει. Μπορούμε να φύγουμε, ας ετοιμάσουμε βαλίτσες και οι υπόλοιποι. Το θέμα είναι για πού;

The post Οι διακοπές του Έλληνα σε καιρό…φοροκαταιγίδας appeared first on LepantoMag.gr.