Ας ακούσουμε το Νίκο…

Ο Νίκος Τσιάκαλος κυκλοφορεί ανάμεσά μας και είναι ένας από εμάς. Η καθημερινότητά του ωστόσο είναι αρκετά πιο δύσκολη και το χειρότερο είναι ότι «εμείς» οι υπόλοιποι την καθιστούμε δυσκολότερη.

Τον Νίκο είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε λίγα χρόνια πριν όταν πρωταγωνίστησε στο ολιγόλεπτο βίντεο του Ποδηλατικού Ομίλου Ναυπάκτου. Σε εκείνο ακριβώς το βίντεο αποτυπωνόταν η μάταιη προσπάθειά του να κινηθεί εύκολα με το αμαξίδιό του στους κεντρικούς δρόμους της Ναυπάκτου. Λίγα χρόνια μετά και με το θέμα της προσβασιμότητας να παραμένει στην ατζέντα των συζητήσεων, το LepantoMag.gr συναντά τον Νίκο και του ζητά αυτή τη φορά να μιλήσει για όσα αντιμετωπίζει και να μας πει εάν έχει αλλάξει κάτι από τότε.

«Τα αυτοκίνητα κατακλύζουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια»

Όπως μας εξηγεί ο ίδιος «ο καθένας θα έπρεπε να έχει το χώρο του. Το αυτοκίνητο τον αυτοκινητόδρομο, ο ποδηλάτης τον ποδηλατόδρομο, ο πεζός το πεζοδρόμιό του. Εάν συνέβαινε αυτό, όλα θα ήταν πολύ πιο απλά. Αυτή τη στιγμή τί συμβαίνει όμως; Τα αυτοκίνητα κατακλύζουν δρόμους και πεζοδρόμια δίχως να υπολογίζουν και καταλαμβάνουν το ζωτικό χώρο των υπολοίπων».

Ο Νίκος αναφέρει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Λίγες ημέρες πριν και ενώ κινούταν σε κεντρική οδό της Ναυπάκτου, προσπάθησε με το αμαξίδιό του να προσπεράσει δύο οχήματα που βρίσκονταν στο δρόμο διπλοπαρκαρισμένα. Προκειμένου να το καταφέρει, βρέθηκε σχεδόν στη μέση του οδοστρώματος. Τη στιγμή εκείνη όμως πέρασε ακριβώς δίπλα του ένα φορτηγό, ο οδηγός του οποίου δεν τον είχε αντιληφθεί, λόγω και του ύψους στο οποίο βρισκόταν. «Γλύτωσα χωρίς να το καταλάβω», εξηγεί θέλοντας να επισημάνει για ακόμη μία φορά πόσο δε σκεφτόμαστε το συνάνθρωπό μας όταν ελαφρά τη καρδία αποφασίζουμε να παρκάρουμε αυθαίρετα και χωρίς λογική το όχημά μας οπουδήποτε. Η οδηγική συμπεριφορά και νοοτροπία είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, σύμφωνα με τον Νίκο. «Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει παντού αστυνόμευση. Είναι πολύ πιο απλό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κοινόχρηστοι χώροι είναι…κοινοί για όλους και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να κάνει κατάχρηση αυτών σε βάρος των συμπολιτών του».

Πεζοδρόμια. Υπάρχουν;

Ένα από τα βασικότερα θέματα για τον Νίκο είναι εκείνο των πεζοδρομίων. Είτε είναι ανύπαρκτα είτε όταν υπάρχουν ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα εύκολης πρόσβασης σε αυτά. Μάλιστα, πολλά από τα πεζοδρόμια είναι υπερβολικά στενά και είναι αδύνατο να κινηθεί κατά μήκος τους. Τρανταχτό παράδειγμα η οδός Αποκαύκου στο κέντρο της πόλης που τον αναγκάζει να κινείται πάνω στον αυτοκινητόδρομο.

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Τα περισσότερα σύγχρονα λεωφορεία διαθέτουν ειδικές πτυσσόμενες ράμπες που μπορούν να διευκολύνουν την είσοδο σε αυτά. Τί γίνεται όμως με τις στάσεις των λεωφορείων; Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η πρόσβαση σε αυτές δεν είναι εύκολη, καθώς δεν υπάρχει ευδιάκριτη σήμανση των σημείων όπου πραγματοποιεί στάση το λεωφορείο, ενώ και η πρόσβαση στις στάσεις δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Υπάρχουν θετικά;

Στις πολύ θετικές κινήσεις, ο Νίκος, συγκαταλέγει την εγκατάσταση του αναβατορίου στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής. Από τη στιγμή που κατασκευάστηκε ο ανελκυστήρας σκάλας, ο Νίκος δε ζητά πλέον τη βοήθεια κάποιου συμπολίτη του, αλλά αυτόνομα και χωρίς κανένα πρόβλημα εισέρχεται στον Ιερό Ναό. Αυτό που όμως επισημαίνει, είναι πως κάτι παρόμοιο θα έπρεπε να υπάρχει στο σύνολο των εκκλησιών, των υπηρεσιών, των δημόσιων οργανισμών, των τραπεζών.

Το «αυτονόητο» δεν είναι για όλους αυτονόητο

Κάτι αυτονόητο για τους περισσότερους από εμάς είναι το καλοκαιρινό μπάνιο στη θάλασσα. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο για όλους. Η πρόσβαση στην παραλία είναι για δεκάδες συμπολίτες μας μία ιδιαιτέρως δύσκολη διαδικασία.Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην περίπτωση που υπήρχαν ράμπες ή ακόμη καλύτερα τηλεχειριζόμενες ηλεκτροκίνητες διατάξεις (Seatrac– πατέντα του εργαστηρίου Τεχνικής Μηχανικής του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών του Πανεπιστημίου Πατρών).

Ο ρόλος των γονέων…

Μία παράμετρος που θίγει ο Νίκος είναι και εκείνη της ψυχολογίας των γονιών των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ο ίδιος υπήρξε αρκετά τυχερός μιας και η οικογένειά του από πολύ νωρίς τον έβαλε στη διαδικασία να στηρίζεται στις δυνάμεις του και να μετακινείται αυτόνομα. Κάτι παρόμοιο όμως δεν έχουν την τύχη να βιώνουν όλα τα παιδιά. Οι λόγοι πολλοί όπως κοινωνικά ταμπού και ανασφάλεια.

Προσβασιμότητα παντού

Ο Νίκος Τσιάκαλος κυκλοφορεί ανάμεσά μας και είναι ένας από εμάς. Αυτό που ζητά είναι απλό: προσβασιμότητα παντού. Όταν κάνουμε όμως λόγο για «προσβασιμότητα» τί ακριβώς εννοούμε; Προσβασιμότητα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος που «επιτρέπει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας χωρίς διακρίσεις, φύλου, ηλικίας και λοιπών χαρακτηριστικών (σωματική διάπλαση, δύναμη, αντίληψη, κτλ) να μπορούν αυτόνομα, με ασφάλεια και με άνεση να προσεγγίζουν και να χρησιμοποιούν τις προσφερόμενες υποδομές, υπηρεσίες και αγαθά».

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε και υποστηρίζουμε και εμείς οι ίδιοι ότι πρέπει να αναπτύξουμε την προσβασιμότητα, να ενισχύσουμε την κινητικότητα, αλλά και να βελτιώσουμε τη δυνατότητα της χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς ώστε να περιορίσουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό και να προάγουμε την κοινωνικότητα και την κοινωνική ένταξη. Μήπως όμως όλα αυτά που ακούμε και υποστηρίζουμε τα ακυρώνουμε οι ίδιοι στην πράξη με αποτέλεσμα να αποκλείουμε τους συνανθρώπους μας;Η αλλαγή της νοοτροπίας μας δεν προϋποθέτει κάποια χρηματοδότηση ή κάποια ένταξη σε χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα, αλλά στοιχειώδη κατανόηση των αυτονόητων αναγκών του διπλανού μας.