Η ναυπάκτια συγγραφέας Ηλιάνα Αναιλή-Νικολοπούλου στο LepantoMag.gr

Με αφορμή την παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου «Πριν το Ξημέρωμα» που θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Κυριακή στο Ξενία, η ναυπάκτια συγγραφέας Ηλιάνα Αναιλή-Νικολοπούλου μιλά στο LepantoMag.gr και την Έμυ Παπαδούλα. Μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της και σχολιάζει πως «τα όνειρά μας είναι ο δρόμος για την πίστη μας και η πίστη οδηγείται από το φως της ψυχής μας».

Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει η νεαρή συγγραφέας, αυτό που την ενδιαφέρει είναι να καθιερωθεί στις καρδιές των αναγνωστών και όχι στις στήλες των βιβλιοκριτικών. Ενώ, προτείνει στο αναγνωστικό κοινό Λειβαδίτη, Ελύτη, Καβάφη και Λουντέμη σημειώνοντας πως «οι Έλληνες σημάδεψαν ολόκληρο τον κόσμο με το φως που καλλιέργησαν στο σύμπαν του νου τους, είναι ακόμα ανεξερεύνητη η γη της προσφοράς τους , της επιστήμης που απλόχερα έδωσαν!«

Τί σας οδήγησε στη συγγραφή; Ποιο ήταν το πρώτο εκείνο ερέθισμα που σας ώθησε στη γραπτή αποτύπωση των σκέψεών σας;

Το γράψιμο για εμένα είναι ο τρόπος που ζω, αναπνέω και υπάρχω. Δεν υπάρχει αντίσταση ανάμεσα σε εκείνο που μας καλεί το σύμπαν να τελέσουμε. Για εμένα ο κάθε άνθρωπος είναι ένας σκοπός που επεκτείνεται πέρα από την ύλη και την διάσταση, ο άνθρωπος είναι μια κουκίδα στην απειροσύνη της ύπαρξης. Είναι διαποτισμένος με ένα μοναδικό ταλέντο που αφήνει το σημάδι του όπως ο ήλιος αφήνει τις πρώτες αχτίδες στο θάνατο των αστεριών. Εγώ λοιπόν , ας πούμε ότι ακολούθησα την μοίρα ή την καρδιά μου, πες το όπως θες.

Το πρώτο σας έργο ονομάζεται «Πριν το Ξημέρωμα». Τί πραγματεύεται;

Με συγκλόνισε ο πνευματικός θάνατος ενός δικού μου ανθρώπου. Το πώς ο νους ελέγχει κάθε λειτουργία της ανθρώπινης οντότητας! Πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να κατρακυλήσει στα στενά μονοπάτια της τρέλας . Είναι μια λεπτή κόκκινη γραμμή, για γραμμή που όταν την περάσεις είναι σαν τον θάνατο. Σε αλλάζει για πάντα, ποτέ δεν θα είσαι ο ίδιος ξανά. Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι μια λεπτή διάβαση ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση. Ο νους και η καρδιά είναι η ευλογία και η κατάρα μας. Όταν ο άνθρωπος εγκλωβιστεί στο χάος της οντότητάς του κινείται στην παρόρμηση της τρέλας. Ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να ισορροπεί ανάμεσα στην λογική και την καρδιά του. Πρέπει πάντοτε να έχει το ένα άκρο του στην γη και το άλλο στον ουρανό. Πρέπει πάντοτε να κοιτά έξω από το ίδιο το περιβάλλον του. Ειδάλλως είναι καταδικασμένος στο χειρότερο θάνατο, τον πνευματικό θάνατο. Το βιβλίο μου λοιπόν πραγματεύεται ακριβώς αυτό, έναν πνευματικό θάνατο “Το σημάδι μου , η πληγή μου είναι η μεγαλύτερη ευλογία μου”. Θέλω να τονίσω εδώ τη σημασία της πίστης, πίστη πως πάντοτε μπορούμε να επιστρέψουμε από τα έγκατα της πνευματικής κόλασης στην εδέμ. Είναι απλά μια επιλογή , μπορεί να μας φαντάζει αδύνατη, αλλά αυτό είναι. Επιλογή. Ο άνθρωπος επιλέγει το πεπρωμένο του με την πίστη του.

Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές για τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου; Υπάρχουν λογοτέχνες που σας έχουν επηρεάσει και που ενδεχομένως πάνω τους χτίζετε τη δική σας γραφή;

Ο Πάολο Κοέλο. Για μένα είναι όνειρο ζωής να τον γνωρίσω δια ζώσης. Από Έλληνες προσκυνώ κυριολεκτικά την ποίηση του Λειβαδίτη, εξέπεμψε στην αιωνιότητα και μας κοιτά από εκεί ψηλά ! Αλλά αυτούς τους αγάπησα σαν δασκάλους που μου έδειξαν το δρόμο , εγώ θέλω να βαδίσω επάνω στον δικό μου , να τον ανοίξω με κόπο και με αίμα μόνη μου και όχι να προχωρήσω επάνω στην πεπατημένη.

Ο τίτλος «Πριν το Ξημέρωμα» πώς προέκυψε;

Το βιβλίο μου δεν πήρε τυχαία αυτόν τον τίτλο. Γράφω λοιπόν πριν το ξημέρωμα. Ανάμεσα στη νύχτα και στο φως, στην ζωή και στον θάνατο ερωτεύομαι εκείνη η ώρα που λυτρώνωμαι από την μικρότητά μου και γίνομαι εκείνο που δραπετεύει σε ένα κόσμο πέρα από τα στενά όρια της πραγματικότητας. Το γράψιμο είναι ένα θάνατος που τον ζεις έντονα , που τον βιώνω εντελώς μόνη. Αυτή τεράστια μοναξιά της μικρότητας μου με κάνει να θέλω να δραπετεύσω , να γράψω. Ο συγγραφέας πάντα πολεμά τον θάνατό του, αυτό φοβάται πιότερο.

Σε ένα σημείο του βιβλίου αναφέρετε «Σκοτώνoνται άραγε τα όνειρα ή απλά μας στοιχειώνουν». Πιστεύετε στην πραγμάτωση των ονείρων κ. Νικολοπούλου, δεδομένου ότι εσείς προσωπικά καταφέρατε να κατακτήσετε ένα παιδικό σας όνειρο και να συγγράψετε το πρώτο σας μυθιστόρημα.

Πιστεύω πως τα όνειρα είναι προέκταση της αιωνιότητός μας. Όταν προσφέρεις την καρδιά σου στο Σύμπαν εκείνο σου επιστρέφει την ζωή που σου παίρνει το δηλητήριο του θανάτου. Όποιος πιστεύει στο όνειρό του έχει ήδη κατακτήσει στην σκέψη του εκείνο που έχει δρομολογηθεί από τον Ουρανό να ζωοποιηθεί.

Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον; Θα επιθυμούσατε να καθιερωθείτε ως συγγραφέας;

Ονειρεύομαι να γράψω ένα σενάριο για τον κινηματογράφο και θα ήθελα να ασχοληθώ ενεργά με τις φιλανθρωπίες. Είναι κάτι που ονειρεύομαι από μικρή να προσφέρω με οποιοδήποτε τρόπο στις ψυχές των κομματιών μου. Πιστεύω πως όλες οι ψυχές είμαστε συνδεδεμένες μια άρρηκτη σχέση σε ένα όλον που καλείται σύμπαν. Γι’ αυτό η ευτυχία ή δυστυχία είναι παγκόσμιες έννοιες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καθιερωθώ στις καρδιές των αναγνωστών και όχι στις στήλες των βιβλιοκριτικών.

Πόσο εύκολο είναι, ειδικά στις μέρες μας, για ένα νέο άνθρωπο, όπως εσείς, να σταδιοδρομήσει στο χώρο των εκδόσεων;

Τα όνειρά μας είναι ο δρόμος για την πίστη μας και η πίστη οδηγείται από το φως της ψυχής μας! Ό,τι φωτίζεται υλοποείται στην καρδιά μας και στην ύπαρξή μας! Η πίστη είναι η πεμπτουσίωση των θαυμάτων στην ζωή μας! Εγώ πιστεύω ακράδαντα πως γεννήθηκα γι΄ αυτό, όταν αγαπάς κάτι τίποτα ποτέ δεν είναι ακατόρθωτο.

Τί είδους βιβλία επιλέγετε να διαβάζετε και θα θέλατε να προτείνετε στους αναγνώστες του LepantoMag.gr;

Λατρεύω την ποίηση του Λειβαδίτη, θεωρώ ότι η ποίηση γεννήθηκε για να εξυψώνει το ποιον του ανθρώπου, γι΄ αυτό μαζί με τον άνθρωπο αργοπεθαίνει και η ποίηση. Προτείνω λοιπόν να επιστρέψουμε στη ποίηση, στην ομορφιά του Ελύτη, στις ευαισθησίες του Καβάφη. Στην αστείρευτη παιδαγωγική ωμότητα του Λουντέμη. Οι Έλληνες σημάδεψαν ολόκληρο τον κόσμο με το φως που καλλιέργησαν στο σύμπαν του νου τους, είναι ακόμα ανεξερεύνητη η γη της προσφοράς τους , της επιστήμης που απλόχερα έδωσαν!