Για σκοπιμότητα δημιουργίας προβλήτας στο παλαιό λιμάνι κάνει λόγο το Εργατικό Κέντρο

Με επιστολή του προς τον πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου κ. Α. Φράγκο, το Εργατικό Κέντρο Ναυπακτίας και Δωρίδας διατυπώνει τις ενστάσεις του ως προς τη σκοπιμότητα της δημιουργίας προβλήτας στο λιμάνι της Ναυπάκτου.

Αναλυτικά το περιεχόμενο της επιστολής:

Σκοπιμότητα δημιουργίας προβλήτας στο παλαιό λιμάνι
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Σε συνέχεια της ανακοίνωσης της μελέτης για τη δημιουργία πλωτής εξέδρας στο λιμάνι της Ναυπάκτου το Διοικητικό Συμβούλιο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Ναυπακτίας & Δωρίδας, αφού συνεκτίμησε και σχετική εμπειρογνωμοσύνη από ειδικό επιστήμονα διπλωματούχο μηχανικό χωροταξίας & ανάπτυξης, σας κάνει γνωστό το σκεπτικό της ομόφωνης απόφασης που πήρε.
Τρεις είναι οι κεντρικές επιδιώξεις του πολεοδομικού σχεδιασμού, οι οποίες μπορούν να επηρεαστούν, να ενισχυθούν ή να αλλοιωθούν μέσω των χρήσεων γης: Η ποιότητα ζωής, η τοπική οικονομία και η ποιότητα του φυσικού περιβάλλοντος και των πόρων μιας αστικής περιοχής.
Αν λάβουμε υπόψη, ότι πόροι ιδιαίτερης σημασίας, προστασίας και διαχείρισης, είναι τα δάση, τα ρέματα, ο αιγιαλός και η παραλία ως και οι αρχαιολογικοί χώροι – μνημεία, καταλαβαίνουμε πόσο πολύ ευαισθησία απαιτείται για οποιαδήποτε παρέμβαση εντός ή πλησίον αυτών.
Μεγάλη κουβέντα εδώ και δεκαετίες έχει ξεκινήσει στις σχολές της πολεοδομίας, για το αν και πόσο, οι μεικτές χρήσεις γης είναι προτιμότερες από τον αυστηρό διαχωρισμό τους με ζώνες μέσα στον αστικό ιστό. Ποιες από τις δύο παραπάνω φιλοσοφίες ανταποκρίνονται και εξυπηρετούν καλύτερα τις τρεις επιδιώξεις που αναφέραμε; Και αν οι μεικτές χρήσεις είναι αυτές που εντοπίζονται στις παραδοσιακές πόλεις και εξασφαλίζουν τις γειτονιές της, με χαρακτηριστικό γνώρισμα την ζωντάνια και την ποικιλία, αντίστοιχα ο διαχωρισμός των χρήσεων βοηθάει στην προστασία του αστικού ιστού και της ποιότητας ζωής των κατοίκων από ασύμβατες χρήσεις όπως λ.χ. της κατοικίας με τη βιοτεχνία – βιομηχανία, των αρχαιολογικών χώρων κλπ. Άρα, τι ισχύει και τι κάνουμε στην περίπτωση της Ναυπάκτου;
Μια παρένθεση εδώ: Στην κλασική πόλη με τις μικτές χρήσεις, εφόσον η διαβίωση, η εργασία και η αναψυχή βρίσκονται στην ίδια περιοχή, δεν ευνοείται η ανάπτυξη των αυτοκινητοδρόμων, αλλά η ενίσχυση ήπιων τρόπων μετακίνησης (πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι κ.λπ.). Αλλά, αυτό είναι άλλη κουβέντα…
Ποιό είναι το παράδοξο της Ναυπάκτου, που οι δύο αυτές φιλοσοφίες συνδυάζονται στον μέγιστο βαθμό και αποτελούν στοίχημα για οποιαδήποτε χωρικό σχεδιασμό;
Ας αναλογιστούμε ή ας σχεδιάσουμε μια πόλη (Ναύπακτος), όπου το τουριστικό – πολιτιστικό κέντρο θα ‘ναι στο λιμάνι, το διοικητικό κέντρο στην περιοχή του δημαρχείου και στην έκταση βόρεια αυτού, το εμπορικό και οικονομικό κέντρο στην πλατεία Φαρμάκη, το κέντρο εκπαίδευσης στα δυτικά, στην περιοχή των σχολικών συγκροτημάτων. Επίσης οι γραμμικές παραλίες με τις εγκατεστημένες σε αυτές χρήσεις να ικανοποιούν ανάγκες αναψυχής και φιλοξενίας. Και πάει λέγοντας…
Όλα αυτά με το ευτύχημα του να μην είναι ξεκομμένο το ένα από το άλλο, αλλά να είναι πλεγμένα έτσι, ώστε σε πεζή απόσταση 5 με 10 λεπτών να υπάρχει πρόσβαση παντού με συνδετήρια χρήση την κατοικία και τα εμπορικά καταστήματα.
Είναι προφανές λοιπόν, πως με βάση τη δομή αυτή, οι εκάστοτε περιοχές της πόλης «ζωντανεύουν» και «νεκρώνουν» κυκλικά μέσα στην διάρκεια της μέρας ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες των χρηστών της. Σε κάθε περίπτωση όλη η πόλη, έστω κάποια στιγμή της ημέρας, θα έχει κίνηση, ρόλο και σημασία. Διαφορετικές ζώνες χρήσεων είναι ενταγμένες σε έναν παραδοσιακό αστικό ιστό, αλληλεπιδρούν, αλληλοεπηρεάζονται και πλέκονται, εξασφαλίζοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και των δύο φιλοσοφιών, χωρίς ωστόσο να ξενίζουν, δείχνοντας παράλληλα την προοπτική του σχεδιασμού από δω και στο εξής.
Άρα, ποιος ο λόγος να διαταραχθεί η ισορροπία αυτή, εντάσσοντας μια ιδιαίτερη από πλευράς διαχείρισης χρήση, στην πιο ευαίσθητη περιοχή της πόλης; Ποιος ο λόγος να μην ακολουθηθεί η φιλοσοφία της πόλης και να μην δημιουργηθεί ένα εντελώς καινούργιο, για τα δεδομένα της πόλης, κέντρο σε μια περιοχή στα ανατολικά ή τα δυτικά αυτής, βάζοντας στο «κάδρο» περιοχές που ακόμα δεν έχουν αξιοποιηθεί; Σημειωτέον έχει προβλεφτεί και χωροθετηθεί έκταση μαρίνας στη Ναύπακτο στο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, κάτι που προφανώς δεν πρέπει να αμεληθεί.
Από ‘κει και πέρα, ο λόγος προστασίας του μνημείου που προτείνει η μελέτη, είναι κάτι που προφανώς απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, μετρήσεις και μελέτες.
Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να κάνουμε μία απλή σκέψη στο θέμα αυτό, χωρίς, φυσικά, το ΕΚΝΔ να διεκδικεί το αλάθητο. Αναρωτιέται κανείς, αν η κατασκευή που προτείνεται ώστε να αποκόψει τα φερτά υλικά και να τα εγκλωβίσει στην περιοχή της πλαζ, πόσο πολύ θα αλλοιώσει την ακτογραμμή εκεί, και αντίστοιχα, ποσό πολύ αυτή θα υποχωρήσει στην ανατολική πλευρά του λιμανιού, από τον φάρο έως το Ξενία;
Για το αισθητικό αποτέλεσμα έχουν ειπωθεί πολλά. Θα θέλαμε όμως να σταθούμε σε ένα κρίσιμο σημείο του θέματος, που αφορά την πρόσβαση οχημάτων στην εγκατάσταση. Μέχρι σήμερα έχει επιτευχτεί ο σχεδόν απόλυτος αποκλεισμός οχημάτων από την περιοχή στην βάση των τειχών. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, για το αν θα συνεχιστεί αυτό, με τα οχήματα τροφοδοσίας και ανεφοδιασμού, να αποτελούν πρώτης τάξεως επιλογή για την υποστήριξη του έργου και της φιλοσοφίας του.
Συνεπώς, οι φωτογραφίες – καρτ ποστάλ των τουριστών, ενδέχεται στο εξής να περιλαμβάνουν και άλλα στοιχεία που δεν θα συνάδουν με το περιβάλλον.
Η υποβάθμιση, βέβαια, έχει ξεκινήσει προ πολλού για την περιοχή, καθώς εκτός από τα μόνιμα σταθμευμένα αυτοκίνητα, πλέον προστέθηκαν και οι καλλιτεχνικές ανησυχίες των νέων της πλατείας.
Αξιότιμε κε Πρόεδρε,
Ελπίζουμε, ότι το ΕΚΝΔ έδωσε μια καινούργια προσέγγιση επί του θέματος, προς το συμφέρον της πόλης και των κατοίκων της και για τον όσο δυνατό ορθολογικότερο σχεδιασμό της.
Το ΕΚΝΔ τάσσεται πάντοτε υπέρ του δημόσιου διαλόγου για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής της κατοίκων, αλλά και τη διαφύλαξη των χαρακτηριστικών της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας.