Στη Ναύπακτο ο Μίμης Ανδρουλάκης

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Ταξίδι Μέλιτος» ο γνωστός σε όλους Μίμης Ανδρουλάκης θα βρίσκεται στη Ναύπακτο αυτό το Σάββατο, 19 Μαρτίου, στις 21:00 στο βιβλιοκαφέ Adagio II. Σε αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας και πολιτικός αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωής του ηγέτη Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μεταξύ άλλων ο Γρηγόρης Μπέκος θα γράψει στις 6 Δεκεμβρίου 2015 στο «Βήμα»: «(…) Θα έλεγε κανείς, και εδώ είναι η ουσία, ότι ο συγγραφέας επιχειρεί ευρύτερα μια ετεροχρονισμένη «αυτοκριτική» του ηγέτη για λογαριασμό του ή, καλύτερα, μια «αυτοκριτική» όπως θα μπορούσε να την έχει κάνει ο ίδιος ο Βενιζέλος, μια «αυτοκριτική» που δεν αμφισβητεί μεν το μεγαλείο του αλλά το φωτίζει σε ένα επίπεδο συνειδησιακό, μεταξύ ορθολογικού ρεαλισμού και υπαρξιακής ατέλειας, λαμβάνοντας υπόψη λ.χ. την «αντιστροφή της τύχης» ή το «σύνδρομο Υβρις – Νέμεσις» ή «το «πότε» που δεν το ξέρεις προκαταβολικά». Πάνω στο υπερωκεάνιο «Aquitania» (όπου μια χήρα τον βλέπει και νομίζει ότι είναι ο Φρόιντ!) ο Ελευθέριος Βενιζέλος λέει στον αρχιλοστρόμο ότι «τον κούρασα τον λαό, υπερτίμησα τις δυνάμεις του έθνους». Ετσι πάντως μιλάει, σε πρώτο πρόσωπο, πότε στη δημοτική, πότε στην καθαρεύουσα (συνέβαινε αυτό άλλωστε) και οφείλει κανείς να παραδεχθεί ότι είναι (και ως χαρακτήρας) αρκετά πειστικός. Κάτι που προκύπτει από την πολύχρονη, «βιωματική σχέση» και ενασχόληση του Μίμη Ανδρουλάκη με τον ξεχωριστό συμπατριώτη του από την Κρήτη, τον ιδρυτή του Κόμματος των Φιλελευθέρων, τον σημαντικότερο πολιτικό άνδρα της Ελλάδας στον 20ό αιώνα (…)

«Ο δαίμων των συμπτώσεων»

Σε τέτοια βιβλία «ο δαίμων των συμπτώσεων» ενορχηστρώνει την Ιστορία, αλλά και οι διασταυρούμενες πορείες των «αφανών» που κινούνται στις πλάτες (ή κάτω από τη μύτη) των «επιφανών». Πώς εξηγείται, φέρ’ ειπείν, «ο αδελφικός και ακατάλυτος δεσμός» του Βενιζέλου με τον βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ; Αυτός ήταν το ένα κέντρο της βρετανικής πολιτικής. Το άλλο ήταν «ο Κίτσενερ, ο στρατάρχης που έγινε υπουργός Πολέμου» ο οποίος δεν ήθελε τον διαμελισμό της αναδυόμενης Τουρκίας. Εξηγείται, σύμφωνα με τον Ανδρουλάκη, από τη «στενή, διά βίου σχέση» που είχε η Ελενα Σκυλίτση «με την οικογένεια της Μαρίας Ηλιάδη, μητέρας της Ντομινί», της αινιγματικής λαίδης Κρόσφιλντ δηλαδή. Τέτοιου είδους σχέσεις δεν είναι τυχαίες. Δεν είναι όμως και μονοδιάστατες. Ας πούμε μονάχα ότι ο συγγραφέας, στην προκειμένη περίπτωση, δεν εντείνει την προσοχή του μόνο στους δεσμούς του χρήματος αλλά και σε αυτούς του αίματος. Στους δεσμούς γενικώς (άντρες με γυναίκες, άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες) δίνει επίσης μεγάλη σημασία διότι «τα προσωπικά των ανθρώπων», φαινομενικά ασήμαντα, κρύβουν ενίοτε τα σημαντικά«.