του Στέφανου Κασιμάτη

Η παράσταση δεν είχε ουσία. Γι’ αυτό και είχε όλα τα άλλα: ολίγη από Σαίξπηρ, περισσότερη από γουέστερν (ή, καλύτερα, «καμπόικα», αφού μονομαχούσαν Τσίπρας και Βενιζέλος…), είχε ακούσια ποίηση («χειροκροτήστε, χειροκροτήστε / αλλά δεν είστε για γέλια / για κλάματα είστε», στίχοι και ερμηνεία: Αλ. Τσίπρας) και πολλή, μα πάρα πολλή οξύτητα. Ετσι κατά τις 12.30 τα μεσάνυχτα, εξουθενωμένος από την αφόρητη μπαναλιτέ της Βουλής, πήγα για ύπνο, χωρίς καν να μου περνά από το νου ότι, καθώς εγώ αφηνόμουν εις τας αγκάλας της αδελφής του Μορφέως (δεδομένου ότι ο Μορφεύς δεν είναι του γούστου μου…), την ίδια ώρα μία από τις πιο αγαπημένες πελάτισσες της στήλης, σαν έτοιμη από καιρό, ερχόταν αντιμέτωπη με την τραγική μοίρα της. Η Θεοδώρα η Τζάκρη έριξε για τελευταία φορά μια θλιμμένη ματιά στις υπέροχες Louboutin γόβες της και, ριγώντας, έβαλε το πόδι της μέσα στα παγωμένα νερά του Ρουβίκωνα ή, αν προτιμάτε, στα νερά του Μογλενίτσα, που της πάει και περισσότερο, καθώς η (ανεξάρτητη πλέον) βουλευτίνα προέρχεται από την Πέλλα…

Καταλαβαίνω ότι ορισμένοι ίσως θεωρούν ότι αδικώ τον ΣΥΡΙΖΑ, υποβιβάζοντας το νόημα της τριήμερης κοινοβουλευτικής διαδικασίας στο επίπεδο της αποσκίρτησης από το ΠΑΣΟΚ μιας παρδαλής (υπό την έννοια του «colourful») βουλευτίνας. Και όμως, έτσι είναι. Διότι άκουσα τον «Χρύσανθο» του Αλέξη, τον Νίκο Παππά δηλαδή, να επαίρεται σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ότι «καμιά κυβέρνηση δεν έχει χάσει βουλευτή σε πρόταση μομφής»· και, ακόμη, να αναδεικνύει ως μέγα γεγονός (και, φυσικά, ως ωφέλημα για το κόμμα του) ότι «ήταν από τις σπάνιες φορές που είδαμε τον κ. Σαμαρά στη Βουλή».

Δικαιούμαι, επομένως, να επικαλούμαι την αυθεντία του εξ απορρήτων προεδρικού συμβούλου και να υποστηρίζω ότι, για τον ΣΥΡΙΖΑ, τελικά όλη η υπόθεση έγινε για να πάρουν* την Τζάκρη και για να δουν τον Σαμαρά. Γιατί όχι; Για κάποιους, το μυστικό της ευτυχίας είναι να μη θέτεις στόχους που δεν μπορείς να φτάσεις…

*: Να πάρουν την Τζάκρη; Μάλλον υπερβάλλω. Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν σηκώνουν τσάντες Hermes και τα τοιαύτα…

Οπως και τότε

Συνιστώ σε όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία των Δεκεμβριανών του 1944 (του χρόνου θα είναι η εβδομηκοστή επέτειος) να προμηθευτεί το βιβλίο του καθηγητή Ιστορίας Ιωάννη Ο. Ιατρίδη (γνωστότερος στη διεθνή βιβλιογραφία ως John Iatrides) «Εξέγερση στην Αθήνα», το οποίο κυκλοφόρησε στην ελληνική γλώσσα για πρώτη φορά το 1973 και επανακυκλοφορεί τώρα από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη στην ίδια μετάφραση. Βέβαια, στα περισσότερα από σαράντα χρόνια που πέρασαν αφότου γράφτηκε το βιβλίο το 1971, οι ιστορικοί έχουν πια στη διάθεσή τους πολλά νεότερα στοιχεία από εκείνα που είχε ο Ιατρίδης. Αυτό, εντούτοις, δεν μειώνει καθόλου την αξία του συγκεκριμένου έργου. Το κέρδος και, συγχρόνως, η απόλαυση για τον φιλίστορα αναγνώστη είναι να παρακολουθεί τον ψύχραιμο τρόπο με τον οποίο ο Ιατρίδης σταθμίζει τα στοιχεία που εξετάζει και τη σύνεση με την οποία συνθέτει τη συνολική εξιστόρηση. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι ο Ιατρίδης, που πέρασε όλη την πανεπιστημιακή σταδιοδρομία του στις ΗΠΑ και σήμερα ζει μόνιμα εκεί, ήταν ο πρωτεργάτης των μελετών της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας στην αμερικανική πανεπιστημιακή κοινότητα.

Αναφέρθηκα γενικώς στην αξία του εν λόγω έργου, καθώς δεν θα ήταν σωστό να το προσπεράσω ως εάν επρόκειτο για μια οποιοδήποτε ιστορική μελέτη της σειράς. Ο κύριος σκοπός μου όμως ήταν να σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του Χάρολντ Μακμίλαν (μετέπειτα πρωθυπουργού της Βρετανίας), ο οποίος ως υπουργός τότε της κυβέρνησης Τσώρτσιλ ήταν εγκατεστημένος στην Αθήνα για να παρακολουθεί την κατάσταση από κοντά. Στο συγκεκριμένο εδάφιο, λοιπόν, ο Μακμίλαν περιγράφει τη ματαιότητα των προσπαθειών της ελληνικής κυβέρνησης και των αρμοδίων αξιωματούχων της να αντιμετωπίσουν τη νομισματική κρίση, στην οποία είχε βρεθεί η Ελλάδα με την απελευθέρωση:

«Βασιλεύει η συνήθης ελληνική σύγχυσις. Κανείς τους δεν παραμένει σταθερός εις μίαν θέσιν επί μακρόν. Ο Γουέηλυ (σ.σ.: Βρετανός ειδικός, που είχε σταλεί εδώ για να βοηθήσει με τις προτάσεις του) κατορθώνει να τους κάμη να συμφωνήσουν επί ενός σχεδίου έπειτα από μίαν ολοήμερον συζήτησιν. Κατά την διάρκειαν της νύκτας όμως τους έρχονται διάφοροι νέαι και λαμπραί ιδέαι, με αποτέλεσμα την επομένην το πρωί να ευρίσκωνται εκεί από όπου είχαν αρχίσει». Σας θυμίζει τίποτε από τα σημερινά;

Μυαλά στα κάγκελα

Ο Αδωνις Γεωργιάδης βρήκε «πέραν πάσης πραγματικότητος» το θέαμα της Ραχήλ Μακρή καθισμένης επάνω στα κάγκελα της ΕΡΤ. Απορώ πώς ένας άνθρωπος ρεαλιστής, όπως ο Αδωνις, μπορεί να λέει κάτι τέτοιο. Μα αυτή είναι η φυσική θέση της Ραχήλ Μακρή! Δεν πρόσεξε ο υπουργός ότι για πρώτη φορά μπορούσε να δει ο καθένας το πρόσωπο της βουλευτίνας να φωτίζεται από την εσωτερική γαλήνη της ψυχής της;

Υπολείμματα

«Η δημοκρατία δεν φοβάται τα υπολείμματα του παρελθόντος» τόνισε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός και, επειδή απέφυγε να κατονομάσει ποιον εννοούσε, εγώ έμεινα με μία απορία: τον Βενιζέλο εννοούσε;

πηγή: «Καθημερινή»

0100