του Δημήτρη Παπαχρήστου, συγγραφέα

Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν αυτοί που μας καταδικάζουν. Ηταν απόντες στα σαραντάχρονα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στις δύο εκδηλώσεις για την επέτειο τα ίδια στελέχη που κυβέρνησαν τη χώρα, κοντά είκοσι χρόνια, ήταν παρόντα. Για το πώς φτάσαμε έως εδώ, να συγκυβερνούν με τη Δεξιά, κανένας δεν απάντησε. Ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε ο Ευ. Βενιζέλος. Ο Κώστας Σημίτης τόνισε πως Γ. Παπανδρέου έκανε ζημιά στο κόμμα και στη χώρα με το να πει πως «λεφτά υπάρχουν».

Αυτοί που «καταδικάζουν» τα έχουν λίγο χαμένα. Τώρα συνειδητοποιούν πως καταδικάζουν και τους εαυτούς τους που… πίστεψαν. Η ζημιά δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και ψυχολοϊδεολογική. Η αμφιβολία ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η απογοήτευση, το άγχος της επιβίωσης, η αγανάκτηση, όλοι μας κοροϊδεύουν. Αν γίνει μαζική κατάσταση, σημαίνει γινόμαστε όχλος και ο φασισμός δεν χρειάζεται ένδυμα μελανοχίτωνος, εκσυγχρονίζεται και φοράει κουστούμι δημοκρατικό. Η σύγχυση και ο θυμός γίνονται κακοί σύμβουλοι. Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί «σχιζοφρενικά». Δεν ξέρει τι θέλει, γιατί αν ήξερε δεν θα καταντούσε φορολογικό «υποζύγιο». Ενα μεγάλο μέρος, πλειοψηφικό, πάει να πιαστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν πιάνεται από πουθενά και το ΠΑΣΟΚ πιάνεται από τα μαλλιά του να μην πνιγεί. Ολες οι προσπάθειες να αλλάξει το πολιτικομματικό σκηνικό, προς την Κεντροαριστερά ή την Κεντροδεξιά, έχουν αποτύχει. Με τα ίδια πρόσωπα και με τα παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο πολιτικό υποκείμενο και μάλιστα χωρίς τη συμμετοχή ενεργοποιημένων κοινωνικά και πολιτικά ανθρώπων, αποδεσμευμένων από κομματικές προκαταλήψεις. Το πρόβλημα, εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή ή εκλογές, είναι δίλημμα εκβιαστικό. Ο λαός στις κατ” ιδίαν συζητήσεις πιστεύει πως θα βρεθούν «εξωνημένοι» βουλευτές που θα ψηφίσουν έναν Πρόεδρο διακοσμητικό, καθότι δεν έχει πραγματική εξουσία. Κι αν δεν «βρεθούν» και γίνουν εκλογές, από τις κάλπες θα δοθεί η εκκίνηση για τη ριζική ρήξη και ανατροπή του συστήματος διαφθοράς και εκμετάλλευσης που μας έφερε έως εδώ.

Η πορεία και η διαδρομή, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των εργαζομένων και μη, που θα πρέπει να πάρουν τις «τύχες» τους στα χέρια τους. Χωρίς την ενεργητική συμμετοχή, σε μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να κυβερνήσει. Δεν γίνεται να βαδίσουμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια, θα πρέπει να τα ξεριζώσουμε. Ο καθένας θα πρέπει να αποκτήσει την προσωπική του ευθύνη για να διεκδικήσει τις κοινωφελείς συλλογικές και εθνικές απαντήσεις και λύσεις, τις οποίες οφείλει να στηρίξει. Τα λεφτά υπάρχουν, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αν υπήρχε δίκαιη, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής τους δημοκρατίας, αναδιανομή του παραγόμενου ιδιωτικού και δημόσιου εισοδήματος κι αν εξέλειπαν όλοι αυτοί οι ελάχιστοι που εκμεταλλεύονται την κρίση και απομυζούν κέρδη από αυτήν, δηλαδή από μας που είμαστε υποτίθεται ιδιοκτήτες του δημόσιου πλούτου, τότε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα…

*Το άρθρο του Δημήτρη Παπαχρήστου δημοσιεύτηκε στις 6/9/2014 στο «Έθνος»

5100