του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Αν βέβαια τολμήσεις να πεις πως ο σοφός, κυρίαρχος και παντοδύναμος λαός για ακόμη μία φορά έχασε την ευκαιρία να επιδείξει κάποια στοιχειώδη σοφία με τις επιλογές του, θα σου πουν πως πάσχεις από σοβαρή έλλειψη πολιτικής ορθότητας, δημοκρατική πενία, καλπάζοντα ελιτισμό και ασεβή γκρίνια προς τη γιορτή της Δημοκρατίας που είναι οι εκλογές. Επειδή όμως ο ίδιος σοφός, κυρίαρχος και παντοδύναμος λαός την επομένη των εκλογών, όπως και την προηγουμένη, διερρήγνυε τα ιμάτιά του ομνύοντας σε μια καλύτερη ζωή, στη ριζική πλαστική που χρειάζεται ο πολιτικός κόσμος της χώρας, εσύ δικαιούσαι να συνεχίσεις να αναρωτιέσαι για τη σοφία του και να αδιαφορείς αν σε χαρακτηρίζουν ελιτιστή και να σου προσάπτουν έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δε, θέλω να επισημάνω πως δεν αναφέρομαι στις γενικές πολιτικές επιλογές του εκλογικού σώματος, στην πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ ή στην ευρεία αποδοχή που έδωσε στη Χρυσή Αυγή ή ακόμη και στην απορίας άξια αντοχή της Νέας Δημοκρατίας, του φαντάσματος αυτού του κόμματος που κάποτε έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Οι πολιτικές επιλογές είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Και βέβαια βρίσκω εντελώς αστεία την τοποθέτηση κάποιου αναλυτή-δημοσκόπου-πανεπιστήμονα και ελαφρώς σεισμολόγου ο οποίος απεφάνθη πως «ο λαός» ψήφισε κατ’ αυτόν τον τρόπο διότι ήθελε να υποδείξει στις πολιτικές δυνάμεις τον δρόμο της συνεργασίας και των συμμαχιών. Λες και το εκλογικό σώμα είναι ενιαίο σώμα, με ενιαία βούληση, και πριν ψηφίσει κάνει λογαριασμούς για να μοιράσει δυνάμεις. Η δύναμη στην πολιτική σκηνή είναι μοιρασμένη, και επειδή δεν αναδεικνύεται κανείς πραγματικός νικητής, κυρίαρχος του παιχνιδιού, μάλλον τα πράγματα δύο μέρες μετά τις εκλογές δείχνουν ότι θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το μεγαλείο του χάους.

Η σοφία του λαού αφορά την επιλογή των προσώπων. Και πάλι το επαναλαμβάνω. Δεν έχει σχέση με τα ψηφοδέλτια. Εχει σχέση με τα πρόσωπα που ξεχώρισαν από τα ψηφοδέλτια και τα οποία ο κυρίαρχος λαός έκρινε πως είναι τα καταλληλότερα για να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε στιγμές κρίσιμες για την Ευρώπη, σε στιγμές που το ίδιο το Κοινοβούλιο θα πρέπει να διεκδικήσει τον πολιτικό του ρόλο και να βρει τη φυσιογνωμία του. Ενας πρώην εθνικός ήρωας, χρονίως πάσχων από ηρωισμό, μία αθλήτρια, ένας πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, δύο απόστρατοι στρατηγοί, ένας φυσικός της εκλαϊκευμένης επιστήμης, διάφοροι καθηγητές πανεπιστημίου γνωστοί από τη συμμετοχή τους σε τηλεοπτικά πάνελ και μερικά κομματικά στελέχη, όσο μπορείς πιο άφθονα κομματικά στελέχη, συνιστούν τον θίασο των Ελλήνων ευρωβουλευτών. Υπάρχουν και άνθρωποι άξιοι, δεν χωράει αμφιβολία, όπως υπάρχουν και πολλοί που έμειναν έξω, καθότι άγνωστοι, αμέτοχοι στους κομματικούς μηχανισμούς, γενικώς δραστήριοι στο περιθώριο της πολιτικής που τις περισσότερες φορές απορεί κανείς πώς βρέθηκαν στα ευρωψηφοδέλτια. Εμειναν εκτός και άλλοι δοκιμασμένοι, όπως η Νίκη Τζαβέλλα για παράδειγμα, αφού ο λαός έκρινε πως είναι καταλληλότερός της για να τον εκπροσωπήσει ο κ. Ζαγοράκης.

Φταίει η τηλεόραση; Μπορεί να φταίει η τηλεόραση, όμως δεν φταίει μόνον η τηλεόραση. Φταίει περισσότερο ο συντηρητισμός μιας κοινωνίας ο οποίος δεν στηρίζεται τόσο σε επεξεργασμένες απόψεις, δεν είναι «πουριτανικός», όσο στην αδράνεια, την αβελτηρία και τη γεωφυσική ευτυχία. Θέλω να αλλάξουν όλα, ξέρω ότι κυκλοφορεί πολλή ανικανότης γύρω μου, όμως σιγά μην κάτσω να ψάχνω, σιγά μην κάτσω να σκάσω για το ποιος θα πάει στο Στρασβούργο. Εξάλλου πόσοι από τους ψηφοφόρους -και όχι μόνον τους Ελληνες- ξέρουν τι γίνεται στο Ευρωκοινοβούλιο, τι κάνουν οι ευρωβουλευτές και ποιοι από αυτούς πραγματικά στέκουν στο ύψος της θέσης τους; Ομως όσο κι αν μας αρέσει να θεωρούμαστε παιδιά, και μάλιστα κακομαθημένα, φοβούμαι ότι δεν δικαιούμαστε να ζητάμε ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Δεν το επιτρέπει η σοφία μας.

* Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου δημοσιεύτηκε στις 28/5/2014 στην «Καθημερινή»

4100