του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Εδώ και τέσσερα χρόνια την αναζήτηση της αλήθειας την είχαν αναλάβει οι οικονομολόγοι. Καθηγητές με περισσότερο ή λιγότερο βαρύνοντα λόγο, καθηγητές πάντως, διεθνείς παρατηρητές και γνώστες των νομισματικών ηθών και εθίμων, ελεύθεροι σκοπευτές του δημόσιου λόγου προσπαθούσαν να αναζητήσουν τα αίτια της καταστροφής. Από πίσω και οι δημοσιογράφοι. Ποιος δεν έχει κρεμαστεί από τα χείλη τηλεοπτικού παρουσιαστή ο οποίος συστήνει στο παράθυρο τον ειδήμονα που με το κύρος του θα σαρώσει εκτιμήσεις και διαφωνίες για να συνθέσει σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα το τελικό άθροισμα των προαναφερθέντων; Οι οικονομολόγοι έχουν με το μέρος τους τους αριθμούς. Οι αριθμοί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θέλουν να έχουν με το μέρος τους τους οικονομολόγους, μιας και την επομένη ή τη μεθεπομένη διαψεύδουν με σαδιστική ακρίβεια αθροίσματα και ασφαλή συμπεράσματα. Και τους αναγκάζουν να εμφανίζονται ξανά στην οθόνη για να ανασκευάσουν, με νέα ασφαλή συμπεράσματα τα της προτεραίας που απεδείχθησαν άκρως ανασφαλή. Ενίοτε σου δίνουν την εντύπωση πως θα σου μιλήσουν για τον ανάδρομο Ερμή ή για το τρίγωνο του Κρόνου με τον Κριό.

Ξανασυναντήσαμε παλιούς μας γνώριμους και κάναμε αρκετές νέες γνωριμίες, για καλό και για κακό. Διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πως ακόμη κι αν ο θεσμός του πανεπιστημίου έχει απαξιωθεί, ο τίτλος του καθηγητή διατηρεί υψηλά ποσοστά κύρους. Ο δημόσιος λόγος έγινε κατά τι πιο μονότονος, όμως ανάγκα και θεοί πείθονται. Τι κι αν ο ορίζοντας του μυαλού μικραίνει, όσο τα δισεκατομμύρια πληθαίνουν το πρόβλημα είναι πραγματικό. Κι όποτε αντιμετωπίζεις πρόβλημα πραγματικό, καλόν είναι να απευθύνεσαι στους ειδικούς. Οπως ακριβώς γίνεται με τους σεισμολόγους και τους σεισμούς. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι πιο χειροπιαστά. Οταν νιώθεις τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια σου, όταν οι τοίχοι πηγαίνουν πέρα δώθε και στην οροφή επικρατεί τρικυμία αρπάζεσαι από τον πρώτο σεισμολόγο που θα σου χτυπήσει την πόρτα για να σου μιλήσει για ρήγματα, εστιακά βάθη και στατιστικά δεδομένα και να επαναλάβει το, επίσης αστρολογικόν, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς παραπάνω απ’ όσο πρέπει να ανησυχείς. Μηδέν άγαν.

Αν όμως η οικονομία ως επίσης και οι σεισμικές δονήσεις ανήκουν στην περιοχή της αντικειμενικής πραγματικότητας, αναρωτιέμαι σε ποια περιοχή του κόσμου τούτου ανήκει το Σύνταγμα. Διότι εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες την αναζήτηση της συλλογικής μας αλήθειας την έχουν αναλάβει οι συνταγματολόγοι – οι περισσότεροι παλιοί μας γνώριμοι καθότι οι συνταγματικές ιώσεις εμφανίζονται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια. Σε ποια ερμηνεία ποίου άρθρου του Συντάγματος στηρίζονται τα όσα έγιναν και σε ποια ερμηνεία ποίου άρθρου θα στηρίζονταν αν έπρεπε πρώτα να ζητήσουν την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής; Δεν ξέρω άλλη χώρα, δέχομαι διαψεύσεις, που οι συνταγματολόγοι διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην καθημερινή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Και αναρωτιέμαι τι χάνουν όλες αυτές οι χώρες, από τη Γαλλία ώς την Ακτή του Ελεφαντοστού και την Γκαμπόν που διαθέτουν συνταγματικά δικαστήρια. Είναι προφανώς κοινωνίες που δεν ενδιαφέρονται για την αναζήτηση της αλήθειας στην καθημερινότητά τους.

Πού είναι το πρόβλημα θα μου πείτε. Δεν μου αρέσει να βλέπω κάθε τόσο τον κ. Αλιβιζάτο και τον κ. Χρυσόγονο; Ή μήπως έχω αντίρρηση που ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Λοβέρδος διαπρέπουν ως πολιτικοί ηγέτες; Απλώς, κρίνοντας κατ’ αναλογία με την οικονομία και τους σεισμούς αναρωτιέμαι μήπως και το Σύνταγμα παρουσιάζει ρήγματα και ελλείμματα που μας αναγκάζουν κάθε τόσο να το βγάζουμε από το συρτάρι. Διότι, ως γνωστόν, τα καλύτερα συμβόλαια είναι αυτά που ξεχνάς ότι υπάρχουν.

Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 8/10/2013

0100