του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο κ. Σκουρλέτης κατατρόπωσε τον κ. Πάγκαλο, λέγοντας πως δεν δικαιούται διά να ομιλεί για την υπόθεση της κ. Σουλεϊμάν ο άνθρωπος που παρέδωσε στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Θα μπορούσε να αναφέρει και τις βόμβες Ναπάλμ που έριχναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ, τη δολοφονία του Κομαντάντε Τσε στη Βολιβία, το πραξικόπημα στη Χιλή και λοιπές απανθρωπιές στις οποίες επιδίδεται ο καπιταλισμός, ανταριασμένος και πανικόβλητος από τη δράση των Σκουρλέτηδων του κόσμου τούτου. Υποθέτω δε ότι ειδικά στην περίπτωση Οτσαλάν, ο κ. Σκουρλέτης προκειμένου να τον σώσει για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους ήταν έτοιμος να προτάξει τα στήθη του, μαζί με τον αγωνιστή κ. Λάκη ο οποίος, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων ανέστειλε τον αγώνα που κάνει για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους ξένους κατακτητές και την πορεία προς τον σοσιαλισμό. Και όλα αυτά, Σουλεϊμάν, Οτσαλάν, Λαζόπουλος, Σκουρλέτης και Γιάννης Βαρουφάκης, ο και προφήτης Βαρουφακιήλ καλούμενος, δεν θα είχαν καμία απολύτως σημασία αν, δυστυχώς για όλους εμάς, δεν αφορούσαν τις επερχόμενες ευρωεκλογές και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο ευελπιστεί να κατακτήσει την εξουσία. Δεν φτάνει να θέλεις, θα μου πείτε. Πρέπει να γνωρίζεις και την τέχνη.

Δεν ξέρω τι προβλήματα απασχολούσαν τον κ. Σκουρλέτη και τον κ. Τσίπρα δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν η Ελλάς διεκρίθη στο παγκόσμιο στερέωμα με τη βλακεία μερικών μικρονοϊκών που πήγαν να το παίξουν ήρωες με τον μαοϊκό τρομοκράτη. Αν θυμάμαι καλά, στους κύκλους της τότε αριστεράς νεολαίας τα ζητήματα που ετίθεντο είχαν να κάνουν με την τεράστια συνειδησιακή κρίση που προκάλεσε η πτώση του τείχους του Βερολίνου, αν οι ταινίες του Αγγελόπουλου είχαν όντως πολιτική διάσταση και ποια ακριβώς ήταν αυτή, αν ένας αριστερός εκδοτικός οίκος δικαιούται να εκδίδει αστυνομική λογοτεχνία όπου συνήθως οι ήρωες αστυνομικοί εμφανίζονται με θετικό τρόπο, και αν οι παρέες γράφουν Ιστορία ειδικά όταν ξενυχτούν και αντικρίζουν το χάραμα. Τα καφενεία έβραζαν από τις πολιτικές ζυμώσεις, ο Πολ Ποτ έπαιζε αν είναι εγκληματίας, οι προκηρύξεις της 17Ν αναλύονταν εμβριθώς, σε αντίθεση με τα θύματά της τα οποία συνήθως αναφέρονταν ελαφρά τη καρδία, καθότι ο αγώνας ήταν ταξικός και τα καφενεία γεμάτα.

Αναρωτιέμαι πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Και δεν αναφέρομαι στα ζητήματα που απασχολούσαν τους τότε νέους και νυν ώριμους και επίδοξους ηγέτες και σωτήρες του τόπου. Αναφέρομαι σε αυτήν την αβάσταχτη χαλαρότητα η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημόσιας παρουσίας τους και τους κάνει, δυστυχώς, να συμπεριφέρονται ως μαθητευόμενοι μάγοι σε μια περίοδο που υποτίθεται θα έπρεπε να έχουν αποφοιτήσει από το σχολείο της πολιτικής αφού θέλουν να κυβερνήσουν. Είναι δυνατόν να γίνεται τέτοιο «τουρλουμπούκι» μόνον και μόνον για την κατάρτιση ενός ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές; Φαντασθείτε τι θα γίνει όταν θα πρέπει να αποφασίσουν για τον κρατικό προϋπολογισμό, για τη φορολογία ή, αν ο μη γένοιτο, βρεθεί ο κ. Σκουρλέτης και ο κ. Τσίπρας μπροστά σε μια υπόθεση αντίστοιχη με τον Οτσαλάν. Δεν θυμάμαι αν εντέλει τότε είχε αποφασισθεί πως ένας αριστερός εκδοτικός οίκος δικαιούται να εκδίδει αστυνομικά μυθιστορήματα. Κρίνοντας από τη συνέχεια υποθέτω πως η απάντηση ήταν θετική και η άδεια δόθηκε αφού οι περισσότεροι τώρα μιλάνε για λογοτεχνία και εννοούν αστυνομικά – τα οποία λατρεύω κι εγώ για να μην παρεξηγηθώ. Απλώς ας γνωρίζουν ότι η καφενόβια χαλαρότητα, και η απειρία που διέκρινε και το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του φάση υπερκαλυπτόταν από την προσωπικότητα του αρχηγού του. Ο Παπανδρέου ήξερε να μεταφράζει τον κυνισμό του σε πολιτική. Ο Τσίπρας δυστυχώς με τις ξένες γλώσσες δεν τα πάει καλά.

*Δημοσιεύτηκε στις 24/4/2014 στην «Καθημερινή»