της Νατάσας Γιαννούλου, φιλολόγου

Στις 8 Μάρτη 1857 υφαντουργίνες και ράπτριες ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, απαιτώντας ίση  αμοιβή  και ανθρώπινο ωράριο εργασίας.

Η αστυνομία διαλύει βίαια τη διαδήλωση και οι δρόμοι βάφονται με το αίμα των γυναικών.

Το 1910 στο Συνέδριο των Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, η 8 Μάρτη ανακηρρύσεται Παγκόσμια Ημέρα Εργαζόμενης Γυναίκας, με σύνθημα «Αγώνας για τα δικαιώματα των Γυναικών και την Ειρήνη». Από τότε κάθε χρόνο οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν τις κατακτήσεις τους και ανανεώνουν το συμβόλαιο του αγώνα για ένα αύριο καλύτερο απ’  το σήμερα,  ενωμένες, αλληλέγγυες, αποφασιστικές.

Η 8 Μάρτη είναι μέρα μνήμης των αγώνων του γυναικείου κινήματος, σε πολιτικό κοινωνικό και ατομικό επίπεδο και αποφάσεων για την ουσιαστική κατοχύρωση της ισότητας των  δύο φύλων.

Σήμερα σε πολλές, χώρες ανάμεσά τους και η Ελλάδα, η μέρα αυτή έχασε το πολιτικό της μήνυμα. Εμπορευματοποιήθηκε και έγινε αφορμή μόνο για χορούς, λουλούδια, καλλυντικά και γενικά « ανώδυνες εκδηλώσεις».

Όμως είναι επιτακτική ανάγκη να τονίζεται, προπάντων τη μέρα αυτή ότι η απόδοση τιμής στις Γυναίκες έχει σκοπό να τις ενθαρρύνει να χρησιμοποιούν τις δικές τους ικανότητες και δυνάμεις για μια πιο δίκαιη κοινωνία που θα σέβεται τα δικαιώματά τους και τη συμμετοχή τους στο δημόσιο χώρο.

Αυτό γίνεται πιο επίκαιρο φέτος που οι πολίτες θα συμμετάσχουν σε εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη εκπροσώπων στο Ευρωκοινοβούλιο και στις τοπικές κοινωνίες. Η  ελληνική πραγματικότητα βέβαια, δεν έχει να επιδείξει αλλαγές που να προωθούν τα ζητήματα της ισονομίας  και της ισότητας των φύλων.

Οι πολιτικές που ακολουθούνται από τις τελευταίες κυβερνήσεις αποτελούν ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα άμεσα ή έμμεσα.  Η εργασία για όλους – ες, η υγειονομική περίθαλψη, η εξάλειψη της βίας, η καταπολέμηση του σεξουαλικού  τράφικιγκ και η ισότιμη συμμετοχή και εκπροσώπηση των γυναικών σε όλους τους τομείς, αποτελούν βασικά αιτήματα τα οποία η πολιτεία πρέπει να ικανοποιήσει.

Οι γυναίκες λοιπόν είτε ως αιρετές είτε ως πολίτες μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, εφόσον διαμορφωθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που θα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή τους στα κοινά και στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Οι εκλογικές μάχες που έχουμε μπροστά μας με τη συμμετοχή γυναικών με άποψη για τα πολιτικά πράγματα και διάθεση να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν μπορούν να είναι αρχή  για νέους αγώνες.

Γιατί όλα αυτά δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασικές ανάγκες του πληθυσμού και μέτρο πολιτισμού μιας κοινωνίας.

Δεν γιορτάζουμε – διεκδικούμε! Με αυτό το σύνθημα ας επιδιώξουμε ημέρα αυτή να αποκτήσει την πολιτική της βαρύτητα στη συνείδηση της κοινωνίας. Ας επιδιώξουμε να γίνει αφετηρία για αλληλεγγύη σ’ αυτούς –ες  που κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα σ’ αυτούς- ες  που παλεύουν για αξιοπρέπεια και επιτέλους η κοινωνία οφείλει να δώσει το χώρο που ανήκει στο «άλλο μισό του ουρανού».

90100