της Νατάσσας Γιαννούλου, φιλολόγου
Το 1997 ο τότε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων ποιητής Κ. Στεργιόπουλος με τη σύμφωνη γνώμη μιας άλλης ποιήτριας της Λ. Στεφάνου, αποδέχτηκαν την πρόταση του ποιητή Μ. Μήτρα, η 21η Μάρτη να ανήκει στην Ποίηση.
Το 1998 ο Β. Βασιλικός πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού, η ημέρα αυτή να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής.
Η πρόταση υπερψηφίστηκε και τον Οκτώβρη του 1999, στην Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Η 21η Μαρτίου ημέρα της εαρινής Ισημερίας που συνδυάζει το φως και το σκοτάδι, όπως η ποίηση το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους, είναι και Παγκόσμια Ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού.
Στις 21 Μαρτίου 1960 η αστυνομία της Νοτίου Αφρικής, πυροβόλησε εν ψυχρώ φοιτητές, κατά την διάρκεια ειρηνικής διαδήλωσης, ενάντια στον νόμο του απαρτχάιντ. Εκείνη την ημέρα δολοφονήθηκαν 70 νέοι άνθρωποι.
Το 1966 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που συγκλόνισε τον κόσμο, και καθιέρωσε την 21η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων.
Οι επέτειοι, βέβαια είναι μόνο η αφορμή, για να προβληματιστούμε και να ξαναθυμηθούμε τις ανθρώπινες αξίες που ξεχνάμε.
Έχει μεγάλη σημασία σήμερα εν μέσω σκανδάλων παραπληροφόρησης, εξόντωσης των πολιτών, εν μέσω φασιστικών και ακροδεξιών φαινομένων να μιλήσουμε για την «Τέχνη της Ποιήσεως».
Με την ποίηση και τη δύναμή της ενάντια στο ρατσισμό, στον κάθε λογής αποκλεισμό απέναντι στη διαφορετικότητα, να δημιουργήσουμε χώρο για τον «Άλλο».
Να κάνουμε καθημερινή μας συνείδηση πως είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά την ίδια ώρα πρέπει όλοι να είμαστε ίσοι.
«Ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ» έγραψε ο Γ. Σαραντάρης.
Με τη γλώσσα της ποίησης που προλαβαίνει το κακό που μιλά μέσα μας, που είναι το καταφύγιο που ζητούμε που δε γνωρίζει σύνορα πρέπει να μιλήσουμε.
Οι ποιητές έχουν χρέος να μας «προστατεύουν», να μας ξαναδώσουν τη χαρά που μας παίρνουν καθημερινά, να μετατρέψουν το λυγμό μας σε κραυγή και δύναμη ώστε να αγκαλιάσουμε ως πολίτες και κοινωνία τον κυνηγημένο από τον τόπο του, τον απογοητευμένο, τον διαφορετικό.
Ο Γερμανός ποιητής Μ. Μπρεχτ γράφει:
«…Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα
Δεν ήμουν τσιγγάνος
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα
Δεν ήμουν κομμουνιστής
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα
Δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς
Για να αντιδράσει.»
Αν και ο Γ. Παυλόπουλος αναρωτιέται:
«Και τι είναι τελικά το ποίημα;
Ίσως είναι το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια του ο Ποιητής για να μπει στην βάρκα του θανάτου. Με αυτό θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε και που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ζωή.»
Μια ευκαιρία να μιλήσουμε για την ποίηση θα έχουμε το Σάββατο το βράδυ, στις 9.00, στο adagio στην συνάντηση με τον ποιητή Μιχάλη Γκανά.
«… αυτοί παιδί μου δεν
δεν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν
περισσότεραπερισσότεραπερισσότεραπερί-
που έτσι γράφεται το μέλλον μας.»
Μ. Γκανάς, Άψινθος
80
1
0
0
