της Ρέας Βιτάλη
Καθάριζα ένα μανταρίνι και χάζευα κατά διαστήματα και ολίγον από τηλεόραση. Αποσπάσματα από την κηδεία του Σάκη Μπουλά. Φίλοι του πλησίαζαν στο μικρόφωνο ή το μικρόφωνο πλησίαζε φίλους. Αρκετοί με μαύρα γυαλιά. Το φετίχ του σύγχρονου για τις κηδείες. Καλύτερα το “χει να δεις το γεννητικό του όργανο παρά το δάκρυ του. Άλλοι μιλούσαν τρυφερά, άλλοι μεστά, άλλοι έλεγαν ενδιαφέροντα πράγματα και άλλοι έλεγαν αρλούμπες, κάτι για να πουν. Τα “χουν αυτά οι κηδείες. Μίλησε και ο Νιόνιος. «Ο άνθρωπος είχε κανονίσει να πληρώσει μέχρι και τη σούπα που θα τρώγαμε! Τα είχε τακτοποιήσει όλα, ώστε να μας κεράσει, ενώ δεν θα υπήρχε πια. Το φαντάζεστε;». Αυτόματος ο κόμπος. Λύνεται. Βουρκώνω.
Θυμάμαι τον Γιώργο τον φιλαράκο μου και τα δώρα του που κατέφθαναν μετά τον θάνατό του… Τι φιλαράκο αξιώθηκα! Δεν προλαβαίνω αναμνήσεις…Διακόπτομαι. Στο επόμενο πλάνο, η δημοσιογράφος διακτινίζεται στο εστιατόριο που σερβιρίστηκε η κέρασμα-σούπα. Όχι που δεν θα διακτινίζονταν! Να δεις που θα μας δώσουν και τη συνταγή της σούπας, σκέφτομαι. Βεβαίως σε αργό ρυθμό παρατηρούμε την ταβέρνα απ” άκρη σ΄ άκρη, ενημερωνόμαστε για την τοποθεσία, το πλάνο πιάνει θάλασσα και τέλος στήνεται στο απόσπασμα του μικροφώνου και ο ιδιοκτήτης-σούπας προπληρωμένης. «Μάθαμε ότι ο Σάκης Μπουλάς είχε προπληρώσει για τη σούπα που κεράστηκε στους φίλους του μετά την κηδεία του». Το μικρόφωνο στρέφεται στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου με ανυπομονησία. Όμως εκείνος «Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα και στον Σάκη» λέει και βάζει τελεία.
Μια λατρεμένη οριστική, τετελεσμένη, ευλογημένη τελεία. Τι αντρίκια κουβέντα και αντιμετώπιση! Ακόμα και μ΄ εκείνο το καθοριστικό «είναι» του. «Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα και στον Σάκη». Υπάρχει μεγαλύτερη εντιμότητα από αυτό το ξεκαθάρισμα; Υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός σε νεκρό; Ορίζοντάς τον ως ζωντανό παρατηρητή-επιτηρητή μιας προφυλαγμένης στην αιωνιότητα σχέσης. «Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα και στον Σάκη».
Κι έτσι ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου, στο δευτερόλεπτο διασημότητας που του αναλογούσε, παρέδωσε μάθημα ήθους και μέτρου σε μια εποχή απολύτως άμετρη.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ο καθείς μπορεί να έχει και τον ιδιοκτήτη εστιατορίου που του πρέπει.
*Το άρθρο της Ρέας Βιτάλη δημοσιεύτηκε στις 26/2/2014 στο protagon.gr
1
1
0
0
