του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η απροσδόκητη εμφάνιση του άγριου θηρίου στον φιλήσυχο Νομό Ρεθύμνης θα μπορούσε να θεωρηθεί συμβολική μεταφορά της προσέγγισης της Ελλάδος με την αφρικανική ενδοχώρα όπου ζουν τα αιμοβόρα ερπετά. Θα μπορούσε να θεωρηθεί συμβολική αν, φευ, οι χειρότερες υποψίες δεν καρφώνονταν στο μυαλό ακόμη και του πιο καλοπροαίρετου σχολιαστή. Μήπως είναι τυχαίο ότι ο κροκόδειλος εμφανίστηκε στη ζωή μας τη στιγμή που η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να πουλήσει τη Μικρή ΔΕΗ, την αγαπημένη Δεήτσα της ελληνικής ψυχής από τα χρόνια του κρυφού σχολειού; Μήπως στην πραγματικότητα πρόκειται για απόπειρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης αφού τα δόντια που έδειξε ο κ. Φωτόπουλος σκίζοντας το φύλλο της επιστράτευσής του ωχριούν μπροστά στη δύναμη του φριχτού ερπετού; Δεν ξέρω αν ο κροκόδειλος τοποθετήθηκε εκεί κατ’ εντολήν Σαμαρά, πάντως καλύτερος αντιπερισπασμός δεν θα μπορούσε να βρεθεί για να στραφεί αλλού η προσοχή μας. Επειδή, δε, είμεθα λαός φιλοπερίεργος, ο αντιπερισπασμός επετεύχθη. Σιγά, εδώ κόβουμε την κυκλοφορία για μια βουλιαγμένη λαμαρίνα, τον κροκόδειλο θα χάναμε; Πολεμικοί ανταποκριτές των ηλεκτρονικών μέσων μετέδιδαν χθες όλη μέρα τις κινήσεις του γιγάντιου αυτού τέρατος, το οποίο κατάφερε να εξοντώσει τον πληθυσμό της πάπιας από τη λίμνη και απειλεί με την ταχύτητά του τη λοιπή πανίδα των αιγοπροβάτων. Εγκυροι σχολιαστές αναλύουν τη μοναξιά του «Σήφη» -χαϊδευτική ονομασία του παμπόνηρου ερπετού-, αναρωτιούνται πού βρίσκεται το ταίρι του και προσπαθούν να εντοπίσουν το φύλο του – αυτό το τελευταίο το λέω με κάθε επιφύλαξη, διότι δεν έχω διάθεση να κατηγορηθώ για σεξισμό.

Εκτός πια κι αν πρόκειται για παραλλαγή των σχεδίων που οι σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου τούτου, Εβραιοσιωνιστές, μασόνοι και οι λοιποί, εφαρμόζουν εδώ και χρόνια, ίνα μη είπω αιώνες, για την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού. Ρίξε τους έναν κροκόδειλο και να δεις που θα εγκαταλείψουν το δημιουργικό τους έργο και θα ασχολούνται από το πρωί ώς το βράδυ με αυτόν. Εν τω μεταξύ, όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα προχωράει ερήμην μας τον δρόμο της. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο απαίσιος ήρθε να ταράξει την ηρεμία του τόπου τη στιγμή που, ύστερα από τόσες δοκιμασίες, έχουμε πάρει τη λεωφόρο της ανάπτυξης. Είναι αυτό που λένε, όλα τα είχαμε, ο κροκόδειλος μας έλειπε. Κρύο πράμα ο κροκόδειλος, ρε παιδί μου, και προτιμώ να φοβάμαι τα πράσινα ανθρωπάκια που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι μου όταν σβήνω το φως. Προσωπικά, δυστυχώς, δεν έχω να καταθέσω πολλά στον αγώνα του γένους κατά των κροκοδείλων που το απειλούν. Να θυμίσω απλώς την εξαιρετική λύση που είχε βρει ο Γιώργος Θαλάσσης, ο Μικρός Ηρως των παιδικών μας χρόνων, το δημιούργημα του Στέλιου Ανεμοδουρά. Αυτός περίμενε να ανοίξει τις τεραστίων διαστάσεων σιαγόνες του και, πάνω που τις είχε ανοίξει, του έχωνε όρθιο ένα κομμάτι ξύλο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τις κλείσει. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ο άνθρωπος που θα το τολμήσει, αν όντως το τολμήσει κάποιος, νομίζω όμως ότι θα πρέπει από τώρα να τον στείλουμε στην Ευρωβουλή για να μάθουν τι τους κάνουμε εμείς τους κροκοδείλους που μας στέλνουν για να μας κάμψουν το ηθικό.

Η γνώμη μου είναι πάντως ότι αυτή η υπόθεση δεν πρέπει να περάσει έτσι. Και μου κάνει εντύπωση που κανένα κόμμα δεν βγήκε να καταγγείλει τον κροκόδειλο απ’ όπου κι αν προέρχεται και που δεν άνοιξε ακόμη δημόσιος διάλογος για το αν το φριχτό αυτό κατάλοιπο της προϊστορίας έχει ένα ή δύο άκρα. Και τέσσερα πάντως να έχει, εμείς οφείλουμε να τον καταδικάσουμε χωρίς επιφυλάξεις. Και να μην εφησυχάζουμε λέγοντας ότι, εντάξει, δεν έγινε και τίποτε, ένας κροκόδειλος δεν φέρνει τη ζούγκλα. Το έθνος περνάει κρίσιμες στιγμές και ο αγώνας κατά των κροκοδείλων τώρα αρχίζει.

*Δημοσιεύτηκε στις 8/7/2014 στην «Καθημερινή»

2100